Sauerland dag 2 en flink stuk dag 3

De avond is nog jong. Dat van mijzelf zeggen, lijkt mij overdreven. Door het maken van het vorig verslag is het kantelwerk redelijk beperkt gebleven. Gerard bleek tijdens mijn afwezigheid nieuwe tafelgenoten te hebben ‘geregeld’ en zowel deze nieuwe tafelgenoten als Gerard zelf wensten redelijk bijtijds richting eetzaal te gaan. Dat hadden zij gemeen met een dikke 90% van de barbezoekers.

Het belangrijkste vleesgerecht (er was ook vis) was heerlijk mals en sappig. Zeker in vergelijking met de kalkoenborst van de eerste avond. Die was aan de droge kant. Komt bij kalkoen wel vaker voor. Ik heb dit beest daarom wel eens voor woestijnvogel uitgescholden. Maakte geen indruk, maar dat zal te maken hebben met het feit dat hij/zij al dood was. Koffie op het terras en vervolgens richting goochelaar. Geen imposante trucs, maar wel zeer humorvol gebracht, dus ik heb mij prima vermaakt. Bedrijfstemperatuur was gedurende de show toch wat opgelopen, dus ter afkoeling nog maar een biertje op het terras genuttigd. Dan blijkt mijn interne kacheltje vlijtiger te zijn dan dat van menig ander, want ik zat daar in mijn eentje. De mensen in de buurt van de deur naar het terras haastten zich zelfs om die deur gesloten te houden. Een verstokte rookster (dat is ook hier een kwestie van buiten spelen) pafte ook in versneld tempo, terwijl ik nog steeds vrolijk in korte mouwen en zonder onderhemd aan mijn biertje zat te nippen.

Tot zover het achterstallig onderhoud. Nu is dag 3 aan de beurt:

Weer prima ontbijt en redelijk vroeg op pad richting Willingen. Dacht ik, maar Tom Tom veroorzaakte een klein beetje vertraging. De straat waar het dierentuintje zich bevindt, was voor Tommetje een onbekende. Werd ik in de maling genomen? Nee, er blijken meerdere plaatsen met de naam Willingen te zijn. Met de juiste toevoeging was de straat geen punt meer. Ik kwam opnieuw langs Kahler Asten, maar nu met zicht (en zon). Dat gold voor de complete route en voor de gehele dag (tot nu = 15.30 uur). Groen is ook bij zonnig weer duidelijk de overwegend aanwezige kleur. Gezien de vele loofbomen, lijkt het mij voor de herfst ook een prima bestemming.

Bij het dierenparkje aangekomen eerst maar eens geïnformeerd hoe het met de voorraad bankjes was gesteld. Opa wil graag af en toe zitten. Voor alle zekerheid het klapstoeltje maar uit het achteronder gehaald. Via het uitgereikte plattegrondje kom ik erachter dat de roofvogelshow dagelijks te bewonderen valt, maar niet op donderdag. Laat het vandaag nu donderdag zijn. Bofkont die ik ben. Papegaaienshow was er wel. Het is wel een parkje waar je met de kleinkinderen heen kunt. Er worden erg veel sprookjes uitgebeeld en voorgedragen (naar keus ook in het Nederlands). Met belangstelling mijn kennis van “Vrouw Holle” opgewarmd.

Zelfs in mijn tempo is het moeilijk om er een volledige dag door te brengen. Of je gaat alles twee keer bekijken. Dan schiet het wel op. Neerstrijken op het terras was ook nog een optie, maar ik besloot de “Diemelsee” (stuwmeer) te gaan bekijken. Aardig maar niet “umwerfend”. Beetje zig zaggend (niet op de weg, maar qua route) weer richting hotel Alpine. Aldaar geconstateerd dat de foto van de op mijn schouder gelande kaketoe redelijk is gelukt. Arm uitsteken en schatting maken hoe je je toestel moet houden… Dat hoofd van mij had er best af gekund, maar hoe weet men dan dat het beestje (geheel vrijwillig) op mijnschouder is geland. Mensen die mij aan mijn schouder(s) herkennen zijn buitengewoon dun gezaaid.

Op terugweg goed weerstand kunnen bieden aan zonovergoten terrasjes. Ook reclame dat men een geweldige keuken heeft, is aan mij niet besteed. Ik ben veel meer geïnteresseerd in de capaciteiten van de kok.

Foto van kaketoe en nog 2 andere kiekjes aan serie toegevoegd.

Süβ- of Sauerland

De dag is amper halverwege, maar ik ben nu al geneigd Weeronline vandaag gelijk te geven met weercijfer 1. Maar laten we bij het begin beginnen.

Douche krijgt van mij een 10. Hoewel dat het weercijfer amper compenseert, is het toch leuk meegenomen. Naast de douche bevindt zich een toilet en om daarvan gebruik te maken, is enig manoeuvreren (of kleinere maatvoering) noodzakelijk. Er zit ook nog eens een volmaakt overbodige deur in de weg. Niettemin het ochtendritueel moeiteloos afgewerkt. Het ontbijt liet betrekkelijk weinig te wensen over. Een broodrooster zou m.i. een prettige aanvulling zijn. Voorts zag ik slechts een paar zielige kopjes en helemaal geen schoteltjes. Nu had ik daar vrij weinig aan gehad, want er was ook geen koffie in zicht.

Nadat je met een bordje met 2 broodjes, wat ham, boter en smeerworst je eigen tafeltje hebt bereikt, blijkt daar een kop en schotel aanwezig. Op tafeltjes waar men al klaar was met ontbijten zie ik koffiekannen staan. Maar hoe lang staan die daar al? Ik vraag iemand van de afruimploeg of ik geacht word er proefondervindelijk achter te komen of de kannen nog voldoende vol zitten en of de temperatuur nog OK is, of dat ik beter een verse kan kan bestellen. Kon allebei volgens haar, maar de eerste de beste kan blijkt leeg. “Ik kom zo wel een kan met verse koffie brengen”, troost de serveerster mij. Haar “zo” komt niet overeen met mijn definitie daarvan, dus ik meld mij bij een trosje collega’s. Dat hielp.

In de tussentijd was ik al een keer teruggelopen naar het buffet, want aan het eind had ik roerei en gebakken spek gezien. Voor mijn doen dus zeer uitgebreid ontbeten. Daarna bij de receptie geïnformeerd naar een klein kaartje van de omgeving. Men verwijst naar een folderbakje, maar daarin staan uitsluitend wandelroutes. Zelfs bij mooi weer (waar het dus niet naar uitzag) niet echt aan mij besteed. Niettemin optimistisch van start gegaan. Ruitenwissers moesten echter al vrij snel aan het werk. Ik gok dat ik aardig wat fraaie uitzichten heb gemist, maar zoiets kan gebeuren als wolken zich zo’n beetje op ooghoogte manifesteren. Weer om een beetje melancholiek van te worden. Gelukkig had ik bijpassende muziek (Diane Krall). Bij dit soort somber weer ga je niet “Heb je even voor mij” van Frans Bauer laten schallen. Nu laat ik Frans Bauer bij geen enkel weertype schallen, want ik ben bang dat mijn oude koets dan van schrik in al zijn onderdelen uiteen valt. Overigens niets ten nadele van Frans Bauer, want ik vind dat een bijzonder aardige vent.

Heel wonderlijk om te zien dat er mensen zijn, die naar het schijnt alles volgens schema doen. Woensdag 12 juni gaan ‘we’ wandelroute G3 doen. En mocht het met bakken uit de hemel vallen, dan trekken ‘wij’ een regenpak aan. Als ik bij de temperatuur van heden zo’n pak aantrek en ga wandelen, ben ik binnen de kortste keren nog natter dan wanneer ik de regen gewoon op mij neer had laten vallen. Op parkeerplaatsen, die volgens mij speciaal voor wandelaars zijn aangelegd, zie ik regelmatig een (lege) auto. Ik zie ergens ook wandelaars met regenkleding. Fanatieke wandelsporters, of ggz-kandidaten? Ik durf het niet te zeggen. Wat ik wel durf te zeggen, is dat het een goed jaar voor kerstbomen gaat worden. De exemplaren, die ik hier heb gezien, zagen er prima uit. Als laatste volkomen onzinnige observatie kan ik nog melden dat het bij de skiverhuur niet druk was. Ergens in de buurt van Winterberg zag ik nog wel zo’n stoeltjeslift in werking. Overigens geen enkel stoeltje met mensen erin gezien. En op de terugweg was er kennelijk helemaal geen klant meer, want toen stond (hing) alles stil.

Uit pure verveling besloten even te kijken wat er qua lunch viel te verhapstukken. Dat was zo’n beetje gelijk aan hetgeen gisteren was uitgestald. Omdat ik al stevig had ontbeten, meende ik met een kop koffie te kunnen volstaan. Zie ik lotgenoot Gerard (zie vorig verslag) zitten, dus ik schuif bij hem aan. Met uitzondering van onze pincodes weten we nu zo’n beetje alles van elkaar. Bedenker van Wet op de Privacy zou er complete angstsyndromen van overhouden. Maar er is zo een stevig gat in de middag geslagen. Het blijkt voorts droog te zijn buiten en ik zie zelfs een zonnestraaltje hier en daar. Vooral daar. En ook niet dusdanig uitbundig dat ik weer in de auto stap. Bovendien gaat over een dik kwartier het gratis kantelen weer van start en ik wil eigenlijk de witte wijn ook wel eens proberen. Ik ben hier nu toch.

Mijn timing laat te wensen over. Vorig jaar was ik rond deze tijd pas enkele dagen terug uit Spanje en daar was het weer toen minder fraai dan in NL. Nu is het in NL en hier in Duitsland prut met peren en is het in grote delen van Spanje lekker weer. Misschien moet ik wat vaker met vakantie gaan om op die manier mijn timing te verbeteren. Als pluspunt kan ik wel aanvoeren dat ik de sprinkhanenplaag in Sardinië aan mijn neus en andere extremiteiten voorbij heb laten gaan.

OK, dit verslag op Reismee zetten, kijken of de foto’s en beetje willen en dan maar eens richting bar. Wel het koppie erbij houden, want er is vanavond (geloof ik) een optreden van een goochelaar…

Op verkenning in ‘het voorland’

Geruime tijd terug viel mijn oog op een advertentie van Enjoy Hotels. Had ik nog nooit van gehoord. Maar over het in deze advertentie gebodene struikel ik ook niet bepaald dagelijks. Althans niet voor de daarbij vermelde prijs.

In principe ben ik wel iemand, die graag waar voor zijn geld krijgt, maar soms overheerst dan een gevoel van wantrouwen. In dit geval meende ik Enjoy Hotels het voordeel van de twijfel te mogen gunnen.

Voor wie de spanning teveel wordt: Voor 4 overnachtingen in 1 pers. kamer met eigen badkamer en balkon, 4 x ontbijtbuffet, 4 x lunch (of lunchpakket) en 4 x dinerbuffet betaal ik €.278,-. In dat bedrag zijn bovendien alle consumpties (ook bier, wijn en korn) inbegrepen die je vanaf 17 uur naar binnen kantelt. Duidelijk gevalletje veel voor weinig dus. Slechts ‘nog meer voor nog minder’ overtreft dat, maar ik ben – zoals bekend – niet hebberig.

Om te constateren of een dergelijke ‘deal’ echt de moeite waard is om voor naar Sauerland te rijden, dient de proef op de som te worden genomen. Daarmee ben ik nu dus bezig. De voortekenen waren nier bepaald gunstig. Weeronline gaf mijn bestemming (nabij Winterberg) het weercijfer 1. Dan ga je niet handenwrijvend op pad. Eenmaal op de bestemming aangekomen vind ik weercijfer 1 echter zwaar ondergewaardeerd. Amper regen. Paar spatjes en dat was het dan. Soms zelfs wat plekjes met zon, maar die waren niet erg bestendig.

Rond 13.15 uur was ik al op de plaats van bestemming. Mijn kamer was nog niet gereed, maar vlak voordat de Oranje Leeuwinnen aan de bak moesten, was dat wel het geval. In de tussenliggende tijd kon ik constateren dat de gemiddelde leeftijd aan de (zeer) hoge kant ligt. En voor zover ik heb kunnen nagaan, betreft het allemaal landgenoten. Het was of ik op bezoek was in een bejaardenhuis. Mijn voorland dus. Het aanzienlijk jongere personeel – voor een deel ook Nederlander – zal na enkele dienstjaren in dit hotel probleemloos de cursus mantelzorger kunnen overslaan.

Door mijn redelijk vroege aankomst kon ik nog gaan lunchen. Het aldaar uitgestalde was niet iets om de uitdelers van Michelin-sterren op af te sturen, maar je kreeg er ook geen haaruitval van. Een fenomeen waar ik persoonlijk steeds minder last van heb, omdat er alsmaar minder overblijft om uit te laten vallen.

Na de lunch het mij uitgereikte foldertje vlijtig bestudeerd. Aanvullende info zou ’s middags om 17 uur in de bar worden gegeven. E.e.a. heeft mij niet smachtend doen uitzien naar de dag van morgen, dan wel overmorgen. Maar dat is uiteraard ook een kwestie van smaak. Voor mij het meest aansprekend is een bezoek aan een dierentuin(tje) in Willingen, waar ook een roofvogelshow plaatsvindt. I.v.m. de weersverwachtingen plan ik dat voor donderdag.

Aansluitend aan de info-verstrekking maakte ik kennis met ene Gerard. Ook weduwnaar en nog 11 jaar ouder dan ik. Prima gesprekspartner als je het over ‘de goede ouwe tijd’ wenst te hebben. Na twee vaasjes een etage hoger het diner-buffet bezocht en deels uitgeprobeerd. Voornoemde uitdelers van Michelin kunnen nog steeds blijven zitten. Niettemin 2 maal opgeschept en ook nog een toetje gegeten. Wijn was een kwestie van zelf uit een gezellig tonnetje tappen. Rotwein bleek geen rot wijn. Voor koffie moest je weer retour naar de bar op de begane grond. Zo blijf je lekker actief.

Voor de liefhebbers was er vanavond nog een wandeling gepland naar de plaatselijke modelspoorbaanclub. Zelfs zonder wandeling niet iets waar ik zwaar voor te porren ben. Ik was ook al niet zo’n fan van Dinky Toys. “Vroem, vroem” roepen en dan zo’n mini-auto een zet geven. Nou en?

Voor aanvullende inspiratie rond dit verslag laat ik mij toch nog maar even richting bar zakken. Al was het maar om te controleren of ik ‘korn’ eigenlijk nog steeds drie keer niks vind. Voorzichtigheidshalve zal ik er waarschijnlijk een biertje bij bestellen, zodat ik het ‘in geval van nood’ makkelijk weg kan spoelen. Een paar van die glaasjes korn en ik ga het management serieus voorstellen de naam van het hotel te wijzigen in “Avondrood”....

Voor iemand met het diploma ‘middelbaar biertjes drinken’ was ik vrij snel retour van de bar. Korn viel mij mee, maar ik ga er geen dozen vol van kopen. In het hotel een beetje stoer doen en buiten het ‘gratis-circuit’ een whisky bestellen gaat het bij €.6,- tot €.8,-/glas niet worden. Als ik mij niet vergis, heb je bij de plaatselijke Plus bijvoorbeeld een 70 cl-flesje Hanky Bannister voor laatstgenoemd bedrag.

Een fervent, maar ondoordacht aanhanger van Roger Federer heeft met mij gewed om zo’n flesje. Betrof halve finale op Roland Garros en die weddenschap heb ik (uiteraard) gewonnen. Bijna net zo eenvoudig als de overwinning van Nadal J

Sardinië 2019 (6)

Maandag 8 april op mijn gemak naar de B&B, waar ik ook de eerste 2 dagen was. De radio liet onderweg iets horen wat mij niet kon bekoren. Kennelijk iemand die ooit eens heeft gedacht dat gitaar spelen leuk zou zijn. Toen hij er achter kwam dat het bespelen van dit instrument minder eenvoudig is dan hij had verwacht volgde er fysiek geweld. De gitaar bood weerstand en zo is volgens mij ‘hard rock’ ontstaan. Andere zender dus.

Onderweg zie ik een spoorlijn. Zijn niet dik gezaaid in Sardinië. Als ik in de verte zelfs ook nog een trein(tje) zie, is dat een kwestie van geluk. Om hier een trein te spotten moet je geluk hebben. Of erg veel geduld.

Enige voorlichting rondom de logica waarmee men hier wegen bouwt, zou ik wel boeiend vinden. Hier doet men een stukkie. Verkast vervolgens de hele machinerie en alles er omheen een tien- of twintigtal kilometers verderop en bouwt daar opnieuw een stukkie. Dat proces wordt soms diverse keren herhaald. In de tussenliggende delen is het vaak ouderwets kruip-door-sluip-door over tweebaansweggetjes. Maar als je, zoals ik, geen haast hebt, is dat allemaal niet zo’n punt. Bij aankomst in de B&B bleek ik Russisch/Duitse of Duits./Russische medebewoners te hebben. Zij hadden twee kinderen bij zich, die beiden in Duitsland zijn geboren. Wonen al een dikke 20 jaar bij onze oosterburen en spreken nagenoeg accentloos Duits.

Dinsdag 9 april. Laatste dag, maar ik heb nog even alvorens Easyjet mij huiswaarts vliegt. Klein tochtje in nabije omgeving van Olbia kan er nog af. Langs de kust naar Golfo Aranci en vervolgens naar Porto Cervo bleek een uiterst fraaie route. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van uitbundig bloeiende mimosa. In Porto Cervo op zonovergoten terras een kopje koffie gedronken. Een zogenaamde Americano, want een gewone expresso vind ik amper voldoende om mijn tong nat te maken. Je betaalt daar echter in dat Porto Cervo wel €.5,-. Van een vorig bezoek aan de Costa Smeralda herinner ik mij dat bij een bepaalde uitbater twee verschillende prijzen werden gehanteerd. Eén voor de rest van het jaar en één voor augustus. Het exemplaar van augustus bekijkend dacht ik toen dat de clientèle daar in die maand waarschijnlijk bestaat uit mensen als Berlusconi en vrienden. Bij ‘mijn’ koffietent heeft men de prijslijst voor de rest van het jaar waarschijnlijk weggegooid. Of, mij goed bekijkend, gedacht dat die niet-Italianen maar wat extra moeten betalen. Na mijn minieme bijdrage t.a.v. ontwikkelingshulp richting vliegveld om de Capture in te leveren. Braaf karretje geweest, waar ik toch nog een dikke 1.000 km mee heb afgelegd.

In dat verhuurcentrum zijn zo’n 10 tot 15 autoverhuurmaatschappijen gevestigd (en nog een paar waar je met een busje heen moet). En 9 april zijn er tussen 9.00 uur en 22.32 uur minder dan 20 vluchten geland. Naar mijn idee wordt dat baliepersoneel mede gescreend op ‘hoe om te gaan met verveling’ en ‘niet al te opzichtig uit je neus zitten bikken’. In het hokje bij het parkeerterrein waar ik mijn huurkoetsje stalde, zat dan ook geen hond. Baliejuf moest aan de wandel om e.e.a. te controleren. Bij haar terugkomst kreeg ik het bewijs van goed gedrag en kon het richting vertrekhal. Daar buiten in de koelte mijn laatste blikje bier genuttigd. Bij de gate niet staan dringen om ook in de rij te mogen staan. Betekende wel dat mijn trolley in het ruim moest, maar dat scheelt toch ook weer gesleep. Rustige en tijdige vlucht. Nadeel van Easyjet (en van Transavia) is dat zij vertrekken en aankomen halverwege Badhoevedorp en dat forse delen nog niet zijn voorzien van zo’n ‘rollend tapijt’. Dan spelen onderrug en COPD mij parten en dien ik onderweg toch even een zitplaats te scoren.

Komen we tot besluit nog even bij de NS. Daar had ik al problemen mee voordat ik op reis ging en met NS-problemen eindigde mijn vakantie. Zou zomaar een ‘stevig stukkie’ kunnen zijn.

Toen ik keek welke trein ik naar Schiphol moest nemen, besloot ik meteen ook maar e-tickets te kopen. Mijn OV-kaart had onder de €.20,- aan saldo, dus die had ik dan op moeten waarderen. OK, eerst mijn retourticket besteld en met creditkaart betaald. Vervolgens ga je terug naar je oorspronkelijke reisplanner, draait de reisrichting om en verander je de datum. Dan klik je op ‘koop een kaartje’. Wil je wat later je e-tickets printen, zie je tot je stomme verbazing dat je twee keer een e-ticket Schiphol – Almere hebt. Klantenservice gebeld. Zag ook dat ik twee keer hetzelfde kaartje had gekocht en zou het geld terugstorten. Opnieuw geprobeerd een kaartje in de juiste richting en op de juiste dag te kopen. Ging niet. Ik bleek genoodzaakt de site volledig te verlaten en opnieuw te bezoeken. Pas toen het gewenste e-ticket kunnen aanschaffen. Het leek mij nuttig NS van deze ervaring via een e-mail op de hoogte te stellen. Die mogelijkheid is nergens te vinden. Jippie, ik kan chatten. Voor vorst en vaderland een eind weg zitten tikken, maar ik kreeg mijn chat niet weg. Dan maar e.e.a. in de vorm van een klacht. Kon ik ook meteen nog even over mijn teveel betaalde kaartje mekkeren. Ik dien mijn klacht (op 1 april) iets na 10 uur in en krijg een ontvangstbevestiging om 18.32 uur…. Ik zou binnen 5 werkdagen bericht krijgen. Op 8 april (23.31 uur) ontvang ik een e-mail van NS-klantenservice dat het niet is gelukt om mij binnen 5 dagen te berichten, maar dat zulks z.s.m. alsnog gaat gebeuren…. En geld terug heb ik ook nog niet gezien….

Dan wil ik gisteren de sprinter naar huis nemen, is er iets met een kapotte bovenleiding en er gaan minder treinen. Ik zie binnen afzienbare tijd zelfs helemaal geen sprinters. Er vertrekt (met enige vertraging) wel een intercity. Snap ik niet helemaal. Heeft een intercity geen bovenleiding nodig??? Ik vraag aan de conductrice van de intercity hoe ik bij Muziekwijk kom. Antwoord: Via Almere Centraal.

Van Olbia naar Schiphol Gate H7 en van gate H7 naar Muziekwijk vergt op deze manier zo’n beetje dezelfde tijd. En dan zijn er nog mensen die het gek vinden dat ik zo min mogelijk met de trein reis.

Sardinië 2019 (5)

Het weekeind van doorsmeren en olie verversen ligt al weer achter mij. Zoals voorspeld was Linda’s verjaardag voor Linda en Luca een dag van het zachtjes strelen van de kater(s). Er kon nog net een spelletje monopoly af mits er niet te luidruchtig met de dobbelstenen werd gegooid. Luca nam dat risico niet eens en ging een tijdje plat. Elena was uiteindelijk de monopolist met haar favoriete Italiaanse versie van Leidse en Kalverstraat. Tegen de avond was het herstel dusdanig dat het toch wat feestelijk afsluiten van deze dag bij Zum Löwen als reële optie werd beschouwd. Toch werd door het jonge stel uiterst voorzichtig gestart met een zeer klein glas Bitburger. Zelf toch maar een volwassen maat besteld en niet zo’n kabouterglaasje.

Zoals de naam al doet vermoeden, is er een Duitse connectie bij Zum Löwen. Uitbater Michiel (hebben ze Michel of zelfs Michelle van gemaakt) heeft er een goedlopende tent van gemaakt en draait al jaren met goede bezetting van de tafels. In het welkomstwoord van het menu wordt trots beweerd dat de diverse spijzen en dranken een ‘verbinding’ met Zuid Duitsland hebben. Toen ik hem bij mijn eerste bezoek (enkele jaren terug) vroeg waarom hij dan Bitburger tapte (afkomstig uit Rijnland Palts) was het even stil. Verder wel een vrolijke Franz en hij heeft prima vlees.

Tot besluit krijg je een Apfelkorn van het huis, maar of ik heb de naam niet goed verstaan, of er klopte iets niet met mijn herinnering aan ‘Korn’. Dat laatste is waarschijnlijker, want Michel nodigde mij uit aan de bar nog even een echt drankje te komen drinken. Het spul aan tafel is meer likeurachtig en slechts een procentje of 25. Overigens voldoende ‘sterk’ voor Linda om haar glaasje aan mij te offeren. De “Obstler” aan de bar had wel de gewenste ‘bite’, maar toch ook weer niet overdreven.

Zondag was er dan toch nog het eten bij een ‘agriturismo’. Je begint ’s middags om een uur of een en als je geluk hebt, ben je om vijf uur aan de koffie met limoncello toe. In de tussentijd wordt een zeer grote hoeveelheid verschillende gerechten aangesleept. Niet alle gerechten konden mij bekoren. Er was bijvoorbeeld iets met linzen en dat had ik na een klein hapje proeven verder wel ‘gezien’. Ook van een schotel met allerlei spul van de binnenkant van een varken (nieren, lever en naar verluid ook hart en longen) boeit de bereidingswijze mij totaal niet. Ik ben al niet zo’n fan van kokkerellen, maar als ik de spaarzame tijd, die ik in de keuken met potten en pannen doorbreng ga verkwanselen aan ingewanden, is er iets goed mis met mij. Gretig mijn tanden in een ‘homp’ venkel zetten? Niet dus. Maar de schotel met schapenvlees en de daaropvolgende schotel met speenvarken konden zich in mijn warme belangstelling verheugen.

Een alleraardigste formule. Veel van de gerechten (zo niet allemaal) worden bereid met producten die zij zelf verbouwen of ergens rond hebben lopen. Bij het parkeerterrein was er bijvoorbeeld een hok met daarin twee wilde zwijnen. In een ander omheind verblijf was er een uitsloverige haan, die niet kon klokkijken en zich suf kukelde. Waarschijnlijk om indruk te maken op de rest van het pluimvee. Ik heb geen hekel aan hanen, maar ze moeten wel al enige tijd aan een spit hebben ‘rondgehangen’.

Hond Leon had het ook zeer naar zijn zin. Die deed niet moeilijk over ingewanden van een varken. En Elena verdenk ik er ook van af en toe iets in zijn richting te hebben gesmokkeld. Voorts waren er onder de aanwezige kinderen van andere tafels diverse aai-enthousiastelingen en Leon is een echte kindervriend.

Eenmaal weer thuis kregen wij nog even visite in de vorm van de moeder en oma (bijna 90) van Luca. Het feit dat mijn Italiaans amper naam mag hebben, weerhoudt moeder Angela niet in rap tempo een serie wetenswaardigheden op mij af te vuren. Het woord ‘staccato’ borrelt bij mij op. Oma is fysiek wel wat kwakkelend, maar met de geest is nog helemaal niets mis. Geen idee wat haar lengte precies is, maar ik schat dat het rond de 150 cm wel ophoudt. Niet iemand om bijvoorbeeld mee naar een drukke kermis te gaan, want je bent haar zo kwijt. Luca en Elena hebben die avond nog een klein hapje genuttigd. Ik heb mij beholpen met een paar GlenGrants. Het is gisteravond geen latertje geworden.

Inmiddels besloten wat later te vertrekken naar het Noorden en nog enkele uurtjes extra met Linda door te brengen. Ik neem dan naderhand de snelste route, dus een herhalingsbezoek aan de zuiderbuur zal voor een andere keer zijn. Ik heb nog een klein kloekje whisky en dat ‘moet’ wel op zijn tegen de tijd dat de lekkernijen van Manuela op tafel worden gezet. Wat kan een mens het toch druk hebben met dingen inplannen. Ik ben hard aan vakantie toe.

Sardinië 2019 (4)

Het is zaterdagochtend. Elena heeft slingers opgehangen voor haar jarige moeder, die nog knort. Eerst even nog wat zaken van de afgelopen 24 uur behandelen. Ik blijk het bekende strand een “t” te weinig hebben gegeven. Het is Poetto. Uiteraard nog geen drukte van belang daar. Van parkeren is niets gekomen, omdat je dan een parkeerschijf moet hebben. Op zich al bijzonder dat het daar niet wemelt van de parkeermeters. Eindje doorgereden en enkele foto’s gemaakt. Toen was het al weer tijd om Linda op te halen. Samen wat boodschapjes gedaan en niet veel later was het tijd om Elena van school op te pikken. Luca had een afspraak en kon dat dus niet doen. Net als bij een vorige afhaalgelegenheid is er in de buurt van die school nergens een vrij parkeerplaatsje. Linda uit laten stappen en 5 kleine blokjes rondgereden.

Thuis met Elena Scrabble gespeeld. Valt niet mee. Vooral aansluiten en dwarsverbanden maken is lastig. Om nu te zeggen dat dit een nieuwe hobby gaat worden… Nee. Laat ze het maar in het Italiaans doen.

Leon had een wasbeurt en er zou ook wat vacht bij zijn poten getrimd worden. Blijkt de schoonheidssalon aanzienlijk meer trimwerk te hebben verricht. Linda over de rooie en dat heeft Luca in woord en geschrift mogen ervaren. Gekrakeel in het Italiaans heeft wel iets van een opera van Verdi.

Vervolgens naar Canadees Jim. Die woont in een fraaie hut ‘in the middle of nowhere” op een heuvel. Fenomenaal uitzicht. Het andere Engelstalig volk bleek te bestaan uit Simon en Mark, die beiden ook al jaren op Sardinië wonen en werken dan wel gewerkt hebben. Simon doceert politicologie aan de universiteit van Cagliari. Kort voor deze ‘biecht’ hadden we het uiteraard even (kort) over Brexit gehad en daarbij had ik geopperd om alle politici met ferme hand bij het grof vuil te deponeren en te vervangen door mensen met ‘gezond verstand’. Vond hij een strak plan. Toen ik wat later van zijn beroep hoorde, kwam ik nog even terug op mijn voorstel, maar hij bleef het een strak plan vinden.

Afgezien van BBQ was er een mooie voorraad alcoholhoudende flessen. Eerst een erg lekkere Canadese whisky van een mij volslagen onbekend merk gedronken. Na een soort tussengerecht in de vorm van een biertje was het etenstijd en stapte ik over op rode wijn. Er waren flessen van verschillende merken, maar er was er niet één bij die ik niet lekker vond. Na het dessert kwam er een doosje langs met allemaal miniatuurflesje. Ik koos voor Cointreau. Het openen van dat flesje lukte niet, maar dat kwam omdat het geen echt flesje was, maar een chocolade flesje… Er stond even later ook nog cognac op tafel en ik ben te beleefd om dat te negeren. Men zet die flessen tenslotte niet voor de sier neer. De wandeling naar de auto ging dan ook ‘met improviserende tred’, zoals mijn dienstkameraad Ben Fijma dat destijds noemde.

Het vermelden waard is nog het dilemma van irritant geluid. Bij het overschrijden van de plaatselijke maximum snelheid gaat mijn Tom Tom tekeer. Houd je je netjes aan de snelheid gaan de Italianen achter je vlijtig toeteren.

Zowel de jarige als Luca hebben zich inmiddels aan het front gemeld, maar het enthousiasme spat er niet bepaald vanaf. Het woord “brak” lijkt op zijn plaats. Zelf weinig last, maar dat schrijf ik toe aan ‘voldoende oefening’. Naast “oefening baart kunst” is een spreekwoord als “oefening voorkomt katers” misschien wel een idee. Anderzijds zag ik een krantenkop waarin zelfs het drinken van één enkel glas ernstig wordt afgeraden. Als volleerd struisvogel dit artikel niet tot mij genomen.

Geen idee wat er vandaag verder gaat gebeuren. Maar het handelen naar een uitspraak van een collega van een slordige 50 jaar terug acht ik onwaarschijnlijk. De betreffende uitspraak: Mijne Heren, ik vind het de hoogste tijd aan onze alcoholkegeltjes een vers puntje te slijpen.

Er is geruime tijd sprake geweest vandaag bij een agriturismo te gaan lunchen, maar de jarige is nu erg blij niet gereserveerd te hebben. Voor haar zal een deel van deze dag bestaan uit recuperatie en veel stof tot bloggen zal dat vermoedelijk niet opleveren.

Sardinië 2019 (3)

Voor de tweede avonddis meldde ik mij dit keer dus keurig op tijd. Alvorens aan te vallen, meldde ik aan Manuela dat het met internet nog steeds droevig was gesteld. Verbaasd gezicht. Haar eigen laptop bleek het feilloos te doen. Rap mijn exemplaar naar eetzaal gehaald en zoals iedereen inmiddels weet, had ik daar internet.

Tijdens de eerste gang, een erg lekkere macaroni, de mail even doorgeploegd. Vervolgens met Zwitsers echtpaar (Franstalig, maar hij sprak gelukkig ook Engels) van buurtafeltje in gesprek geraakt. Hij was volgens mij mijn reddende engel die de achterklep wist te openen. Frans blijf ik een mooi klinkende taal vinden en ik betreur dat mijn kennis ervan beperkt is.

Gang 2 van het diner bestond uit een shaslick met diverse soorten vlees en bijbehorende verstrooiingselementen, zoals stukjes paprika. Geen kinderachtige stukjes vlees. Bovendien werden er meteen maar twee stokjes geserveerd. Van de aardappeltjes, een soort tussenvorm van gebakken aardappel en frites, kon ik niet warm worden. Dit keer het vlees in ieder geval volledig weg kunnen werken. Toetje (ook weer 2 soorten, want stel je voor dat ik zou afvallen) was weer perfect.

Op kamer nog even TV gekeken. BBC World News op kanaal 80. CNN, Al Jazeera, CNBC, Bloomberg TV en nog handenvol Duitse, Spaanse, Franse en Oostenrijkse zenders gevonden. Liefhebbers van zappen komen hier vingers tekort om alle minimaal 150 zenders af te werken.

Zapvingers hun rust gegund en oogjes ook. Vanmorgen weer badkamerpret en na het ontbijt op mijn gemak richting Zuiden. Snelste route zou een dikke 3 uur in beslag nemen. Kom ik om te beginnen te vroeg aan en in de tweede plaats betreft het dan over een soort autoweg met vrij veel verkeer karren. Ik besloot de meest Oostelijke route te nemen. Er was voor vandaag bovendien slecht weer verwacht en dat zou vanuit het Westen komen. Tot 12 uur op mijn Oostelijke route heerlijk zonnetje gehad. Toen even wat mistig, maar dat was binnen een half uur alweer verleden tijd. Als ik vriendelijk voor de Sardijnen ben, zou ik de gevolgde weg (SS 125) een redelijk B-weggetje noemen. Hier en daar moest je dwars door een dorp. Soms erg prettige vergezichten, maar qua kleur nog niet helemaal je dat.

Als men van deze SS 125 een fatsoenlijke ‘autostrada’ wenst te maken, zoals een eind verderop al het geval is, dienen er zeer stevige happen uit de aangrenzende bergen te worden genomen. Op tal van plaatsen is de weg ver boven het dal gelegen en is de vangrail geen overbodige luxe. Soms zijn er inhammen, waar je even kunt uitstappen en op je gemak naar de vallei kunt turen. Je kunt een foto maken van dat schattige dorpje daar ver beneden. Je kunt dat ook niet doen. Ik koos voor het laatste en ervaar dat niet als een gemis. Ongetwijfeld vindt het dorpje het ook geen punt. Ik kan mij niet voorstellen dat daar uit ongenoegen over het feit dat ik geen foto heb gemaakt de riolering spontaan openbarst.

Onderweg geconstateerd dat de politie een stuk ijveriger is wat het controleren van de maximum snelheid betreft. Die bedroeg in het algemeen 80 dan wel 90 km/u, maar slechts een handjevol toeristen en bejaarden houden zich daaraan. Ik kijk ook niet verbaasd als ik in een tunnel wordt gepasseerd door een soort bestelwagen terwijl er een dubbele doorgetrokken streep op de weg is. Zou er van de andere kant een tegenligger zonder verlichting zijn gekomen, dan had ik ‘eerste rang’ gezeten.

Als ik sommige mensen mag geloven – en dat mag volgens mij best – zijn er op dit eiland heel wat inwoners, die hun huidige verdiensten uit werk graag zouden inruilen voor hetgeen een alleenstaande AOW-er in NL krijgt toegeschoven. Niettemin zie je tal van ‘dikke’ Mercedessen, BMW’s, Audi’s en Range Rovers.

Als ik de kwaliteit van de wegen hier vergelijk met die van Andalusië, delft Sardinië zeer duidelijk het onderspit. Zelfs stukken van de nieuwe SS125 werden nu al weer voorzien van nieuw asfalt. Bij kleine gaten en scheuren in het wegdek krijg ik de indruk dat men voor reparatie wat zand en appelstroop gebruikt.

Iets na 14 uur naderde ik mijn eindbestemming voor vandaag. Auto aan de kant gezet en brasserig met mijn prepaid naar Linda gebeld om te vragen of zij al thuis was. Bleek het geval. Ik liep dus niet het risico dat ik bepakt en bezakt voor een gesloten deur zou staan en met de complete handel weer retour naar geparkeerde auto zou moeten. Plaatselijke welvaart leek te zijn toegenomen, want aan de ‘verkeerde’ kant van de straat, waar in het verleden slechts een enkeling even kort zijn auto neerzette, was het nu een drukte van belang. Op acceptabele afstand echter een plekkie gevonden en met rolkoffer richting dochter. Met COPD naar bovenste verdieping levert gehijg op, maar dat gaat over. Hond Leon wist luidruchtig zijn aanwezigheid duidelijk te maken, maar dat was niet uit blijdschap vanwege herkenning. Toen enige tijd later Luca en kleindochter Elena arriveerden werd eveneens een blafconcert gegeven.

Binnen no-time was het GlenGrant-tijd en stonden er Italiaanse tapas op tafel. Luca liet foto’s zien van de wintersportvakantie, die zij samen met de Landgraafjes in Noord Italië hadden beleefd. Luca is niet bepaald het type fotograaf met roots in het analoge tijdperk, want dan zou hij zich scheel hebben betaald aan afdrukkosten. Gezien de hoeveelheid foto’s van dat weekje vraag je je af of er nog tijd over is gebleven voor echte wintersport…

Na deze voorstelling arriveerden de bestelde pizza’s. Jammie.

Het is inmiddels vrijdag en ik heb zojuist zitten stoeien met een voor mij toch weer onwennig koffiezetapparaat. Bedenkelijk zitten twijfelen of het water nu in het onderste of in het bovenste compartiment moest. Maar ik heb nu koffie! Afgezien van de twee katten heb ik het rijk alleen. Leon krijgt vandaag een wasbeurt. Straks even aan de boulevard bij het bekende Poeto-strand kijken, misschien nog even een super binnenstappen en daarna Linda van haar werkplek ophalen. Later op de dag verkassen wij naar een Canadees, die ik vorig jaar ook al een keer heb ontmoet. Zijn dochter is de chef van Linda’s werkplek. Er staat BBQ op het programma en er wordt nog meer Engelstalig volk verwacht. Over Engelstalig gesproken. Ik mag met kleindochter het edele Scrabble in die taal gaan spelen. In het Italiaans wint zij uiteraard met al haar vingers in de neus en in het Nederlands geef ik mijzelf de meeste kans. Nog niet eerder in het Engels gespeeld, dus Elena heeft een voorsprong. Ik ben benieuwd.

Sardinië 2019 (2)

Arriveerde al vroeg in het land der wakenden. De douche bleek van de meerkeuzenvariant. Gewone handdouche, zo’n regenwoudgeval boven je hoofd en tenslotte een megaverzameling straaltjes verdeeld over twee vlakken. Alle standen uitgeprobeerd en soms zelfs een combinatie van twee van de mogelijkheden weten te realiseren. Badkamerpret.

Ontbijten. Is tenslotte bij de prijs inbegrepen. Ruime keus. Lekker sapje en prima koffie. Gekookt eitje, ham, kaas, diverse smaken jam, cornflakes en wat mij minder zeggende broodvarianten. Snel nog even bij Manuela geïnformeerd hoe Wifi er nu voorstond. Zij reset de boel en deelt mee dat alles het doet. Snel naar boven en laptop gepakt. Jammer maar helaas. Het functioneren was dus van korte duur. Laptop maar mee op reis genomen, want wie weet kom ik ergens een McDonald tegen waar je gratis kunt internetten.

Qua dagtrip had ik twee bestemmingen uitgezocht. Nee niet een of ander volkenkundig museum. Maar in het kader van een lichte nieuwsgierigheid leek mij een bezoekje aan het plaatsje Ollolai wel grappig. Dat is dat plaatsje waar ettelijke Nederlanders een huis voor €.1,- hebben gekocht. Voorwaarde was wel dat zij het aangekochte afbraakpand (zo kon je ze wel noemen) herstelden en voorts het dorp zouden verrijken met een of andere handel. Misschien ‘duid’ ik het niet helemaal goed, want de TV-serie over dit verschijnsel heb ik niet echt gevolgd. Inmiddels wel begrepen dat er meer nieuwsgierige Nederlanders zijn, die dan ook precies willen weten welke huizen het betreft en bij voorkeur met de nieuwe eigenaars en/of de burgemeester van dit dorpje op de kiek wensen te gaan. Ik ben niet bepaald een fan van dit soort hatsikiedeegedrag. Alvorens hier met gemak weerstand aan te bieden, dien je het dorpje echter eerst wel te hebben bereikt. Dat ging niet zonder slag of stoot. Misschien was mijn navigatie beledigd over hetgeen ik gisteren heb geschreven. Ik werd over een soort bergpas gestuurd en binnen de kortste keren was het asfalt daar op. Maar omdat er na 700 meter iets naar links gedaan moest worden, leek mij dat geen punt. Maar in plaats van een steeds kortere afstand naar het afslagpunt, werd deze juist alsmaar groter. Het weggetje verdiende amper de zojuist gegeven kwalificatie. Het had meer iets van een oefenterrein van het leger. Oefenen in het graven van schuttersputjes. Deze allemaal manmoedig ontweken en uiteindelijk in dat Ollolai beland. Ik had eigenlijk verwacht in een plaatsje met onverklaarbaar bewoonde woningen aan te komen, maar dat viel eigenlijk nog best mee. Beetje doorheen gereden en mijzelf gefeliciteerd dat ik niet in die dikke Nissan ben gestapt. Alles bij elkaar geen onaardig plaatsje, maar zo ken ik er nog wel een paar. Niet dat ik nu al vast plannen voor een verhuizing aan het maken ben.

Tweede programmapunt.

In het kader van het eiland beter leren kennen, hebben Ineke en ik in 2006 een verkenningstocht door de binnenlanden gemaakt en daarbij een overnachting gepland in een agriturismo in de buurt van Oliena. Daar bleek nog niemand aanwezig. Op de parkeerplaats werd het al rap gloeiend heet en ik besloot een soort talud op te rijden en bovenaan in de schaduw verder te wachten. Dorst sloeg toe en wij besloten weer terug te rijden naar Oliena. Kwestie van de huurkoets voorzichtig achteruit laten bollen. Ik was helaas vergeten dat er een klein bochtje was gemaakt en op een bepaald moment hing de auto aan twee wielen aan de rand van dat talud. Auto via ‘veilige’ kant verlaten en ik op pad naar hulp. Vlakbij had ik iemand op het land zien werken en die dame bleek nog zeer vaardig in Engels ook. Toen ik Ineke van verre toeriep dat ik de eerste hulptroepen had gevonden, zei mijn gevonden reddende engel: “Ach gij zijt Hollander. Waarom klappen wij dan Engels met elkaar?” Retrospectief als ik soms/vaak ben, leek het mij wel geinig nog een keer bij die agriturismo langs te gaan. De toegangsweg daarheen heeft ook wel een bepaald schuttersputjesgehalte, maar het is te overzien.

Kom ik na de tweede etappe hotseknotsen bij die agriturismo, is er wederom geen mens te bekennen. De hut zag er ook wat verfomfaaid uit. Iets naar beneden afzakkend kom ik bij de plaats waar de Belgische destijds aan het werk was. Er staat nu een redelijk fors pand. Ik zie een vrouw en ik roep haar naam, die ik mij na 13 jaar nog herinner. Zij beaamt zo te heten.

Mijn onvergetelijk gezicht blijkt deze kwalificatie absoluut niet te verdienen. Ik word even verward met een professor in nachtvlinders, die met een laken en een sterke lamp nieuwe soorten probeerde te ontdekken. Zie ik mijzelf niet zo snel doen. Na het tonen van de foto van de destijds bijna omgevallen auto viel het muntje echter meteen. Ik moest de auto parkeren en binnenkomen. Of ik niet mee aan wenste te schuiven voor de lunch. Kortom een tsunami van hartelijkheid. Niet veel later arriveerde haar partner en ook die kreeg na het zien van de foto een aha-erlebnis. Nu ik er nog eens over nadenk was hij volgens mij degene die toen de regie voor de reddingsoperatie in handen nam.

Ondanks het feit dat ik fatsoenlijk had ontbeten en ik lunchen met het vooruitzicht van een nieuwe zondvloed aan gerechten bij het diner als een vorm van noodlot tarten beschouwde, heb ik toch enkele spareribs en overheerlijke gebakken aardappeltjes verorberd. Zonder overdrijven kan ik stellen een wereldmiddag te hebben gehad. Voor herhaling vatbaar. Om na het familiebezoek op de terugweg naar Olbia nogmaals even langs te wippen lijkt mij dan ook waarschijnlijk. Gelijkgezindheid op het gebied van normen en waarden is een steeds minder vaak voorkomend fenomeen, dus zoiets moet je koesteren vind ik. Dat ik vooral waarden interessant vond, stamt nog uit de tijd dat ik een zeer frequent bezoeker van cafés en bars was.

Dit stukje ingeklopt onder het genot van een GlenGrant (opnieuw zonder ijs) en omdat ik via het lunchen toch al had gezondigd, heb ik er ook een paar zoutjes bij genuttigd. Loop nu natuurlijk wel het risico dat Manuela mij bestraffend aan gaat kijken als ik haar mega-porties heerlijkheden niet tot de laatste kruimel opeet. Daarover later meer….

In de eetzaal doet de wifi het prima. Noodlot niet tarten en dit meteen maar verzenden