Algarve in het grauw (dag 12 en 13)

“Verlaag” is een anagram van “Algarve” en vandaag (14/12) houd ik mij met dit soort trivia bezig. Het is weliswaar droog, maar het is knap grijs en grauw en dan vind ik het niet aanlokkelijk om een eind de provincie in te sturen. Ook nog eens beter voor het milieu. Men begrijpt dat dit een saai verslag gaat worden. Dat krijg je als je op een dag geen zin hebt om zinnige dingen te doen. Zelfs de lust tot het doen van onzinnige dingen is afwezig.

Kamermeisjes denken er vermoedelijk vandaag ook zo over. Wij maken elke dag meneer zijn bed op, maar elke nacht opnieuw wordt er een rommeltje van gemaakt. Misschien dat ze daarom vandaag niet zijn geweest. Of ze vinden dat ik zo weinig vies maak, dat het de moeite niet loont.

Op een tafel, niet ver van de receptie, zag ik een boek over Portimão liggen en toen ik daarin even bladerde, herkende ik de accommodatie waarin ik nu vertoef. Die foto heb ik inmiddels zelf ook gemaakt en op Reismee gezet. Drukke dag dus toch nog. Het eerste boek heb ik inmiddels uit en er is een start gemaakt met boek twee. Daartoe ook het comfort van de ligstoelen bij het zwembad uitgetest. Vond ik maar matig. Is waarschijnlijk op Portugese maten afgesteld. Hier wonen nog veel mensen die tegen mij opkijken. Althans letterlijk. En dat terwijl ik al iets gekrompen ben…

Dat het vandaag een wat rommelig dagje zou worden, werd bij het ontbijten al duidelijk. Afgezien van zo’n plakje cake begon ik namelijk met fruit… Schijfje meloen en een abrikoos. Bij de abrikoos denk ik aan Delmonte. OK, daarnaast toch nog braaf mijn broodje opgepeuzeld, maar het geheel afgesloten met een bekertje yoghurt. Als ik niet uitkijk ga ik straks nog meer gezonde dingen doen en dan wordt het in Nederland weer een moeizame omschakeling.

Ik ben vrij laat aan dit verslag begonnen, maar toch nog niet laat genoeg, want nu wordt de kamer (studio) toch nog gereinigd. Eén kamermeisje slechts. Misschien vanwege het weekeind en drukkere bezetting…

De rest van Portugal zit nu (15.45 uur) waarschijnlijk aan tafel, of is aan het uitbuiken. Als je tussen 12 en 15 uur geen enkele auto bij een restaurant ziet staan, is die tent gesloten, of de kok is ziek (of een prutser). Bij het merendeel van de restaurants is het vinden van een parkeerplaats geen eenvoudige opgave.

Na uitvoerige afweging besloten voor vanavond het restaurant op loopafstand met een tweede bezoek te vereren. Ik was de enige gast, maar over de bezetting tijdens lunchtijd was men niet ontevreden. Na het eten nog even de verkeerde kant op gelopen, want daar was ook nog ‘iets’. Twee keer zelfs. En ook daar kon de inwendige mens worden vertroeteld. Met het tellen van klanten was je er echter ook rap klaar.

15/12

Gisteren waarschijnlijk op een verkeerde knop van de afstandsbediening gedrukt. Ik krijg nu nog maar een fractie van de zenders die ik eerst ontving. Toch kan ik al in alle vroegte naar afleveringen van Hawaii 5 0 kijken. Goed voor mijn studie in Portugese ondertiteling.

Dame van de ontbijtzaal vandaag eens lief aangekeken en gevraagd of ik koffie zou kunnen krijgen uit de machine achter de bar i.p.v. uit dat apparaatje in de ontbijtzaal. Werd geregeld en dat maakte het ontbijt er een stuk aangenamer op. Als alternatief voor gewone corn flakes of müssli is er hier ook iets wat ik vind lijken op schillen van een stuk chocolade. Blijft redelijk braaf op de melk drijven. Vandaag dus geen fruithapje… Bij receptie over mijn afstandsbediening een balletje opgegooid. Receptionist houdt zijn telefoon bij mijn exemplaar en weet mij te vertellen dat de batterijen nog goed zijn. Men begrijpt wel dat ik – na van stomme verbazing hersteld te zijn – mij nu onmiddellijk ga oriënteren op de aanschaf van zo’n moderne telefoon. Dat ik ooit zonder telefoon/batterijchecker heb kunnen leven…

Toch ga ik eerst mijn eigen zogenaamde smart phone nog een kans geven. Als daar Google Maps op kan worden gezet, wil ik voor dat ding misschien wel een bundel aanschaffen en hem dus van zijn pre paid status verlossen. Geen idee of zoiets tijdelijk (gedurende een vakantie) kan, maar dat valt te informeren. Kom ik toch nog in de 21^e eeuw terecht. Met het risico dat ik straks uit alle windrichtingen aanbevelingen krijg van aps die ik toch echt op mijn telefoon MOET hebben. Heb ik straks opeens geen tijd meer om naar andere mensen te kijken, die met hun ogen/aandacht aan hun mobieltjes vastgenageld zitten. Ik heb mij in de trein wel eens afgevraagd of die lieden ook een ap hebben, die waarschuwt wanneer zij uit moeten stappen…

Gisteren uit verveling wat met vliegtarieven en de prijzen voor onderdak zitten stoeien. Ik kwam op een bepaald moment uit op €.447,- voor een retourtje Larnaca (Cyprus) inclusief accommodatie voor 10 nachten. Vertrek op 27 februari. Lijkt mij spotgoedkoop, maar ik kan toch echt niet overal maar naartoe reizen omdat het spotgoedkoop is. Zo kan ik in maart voor €.71,- heen en terug naar Lissabon… Wie niet van vroeg opstaan houdt en toch naar Gran Canaria wil, kan een akelig lange reis met overstappen overwegen, maar ook een retourtje Amsterdam Malaga combineren met een retourtje Malaga Las Palmas en één of meer nachten in of nabij Malaga in het reisplan opnemen. Dat overnachten kost natuurlijk extra, maar voor de vluchten ben je zelfs een fractie goedkoper uit dan een rechtstreekse vlucht met Transavia. (Speelt eind februari).

Inmiddels is een door de receptionist gewaarschuwde teenager (of jonge twen) verschenen om mijn tv weer alle beschikbare kanalen te laten vertonen. Soort reset-procedure nam weliswaar enige tijd in beslag, maar gaf het gewenste resultaat. Mooi op tijd klaar om (een herhaling van) eredivisiewedstrijden te bekijken. Het missen van deze beelden zou geen zondvloed aan tranen hebben opgeleverd, maar nu het buiten opnieuw grauw tot zeer grauw is, is het in ieder geval kleurrijker.

Waarom kijk je naar Studio Sport? Omdat het kleurrijker is dan uit het raam kijken. Niet bepaald een alledaags antwoord op deze vraag.

Gisteren geconstateerd dat het ondanks minder weer typisch weekeind is. Parkeerplaatsen aanzienlijk vaker bezet. Blijkbaar trekken Portugezen er met het weekeind op uit. Misschien specifiek de Portugezen die in huizen wonen, waarvan ik vermoed dat een beetje kabouter er zijn hoofd aan het plafond dan wel dak stoot. Gezien de staat van onderhoud moeten zij bewoond worden. Soms zag ik er straten vol van. De bewoners gaan gebukt door het leven, of zij zijn inderdaad erg klein.

Gisteren het huurkoetsje slechts enkele kilometers laten werken voor zijn geld. Vandaag amper meer. Hoe verder ik naar het Westen reed, hoe harder het begon te regenen. Op de een of andere manier vind ik dat sinaasappelbomen in de regen een uiterst trieste aanblik geven. Vrolijke appeltjes van oranje met een betraand gezicht…

Op terugweg bij Lidl nog wat sabbelwaar gekocht. Karamel toffees bijvoorbeeld. Geen idee waar ik die in NL moet kopen. Bij de spaarzame artikelen waarvan ik de prijs weet, constateer ik soms dat deze hier hoger liggen dan in NL. Voorts is de Trinca Bolotas (de mij geadviseerde wijn voor thuisgebruik) bij Lidl net zo duur/goedkoop is als bij Intermarche.

Bij het bekijken van de sportuitzending via BVN hoorde ik dat het voor Ajax niet alleen qua Champions League een vervelende periode is geweest, maar dat zij thuis ook billenkoek hebben gekregen van Willem II. Voor de al wat ouderen onder ons: Ajax was de sigaar…

Als gediplomeerd treiteraar wil je zoiets natuurlijk bij een Ajax-fan even inpeperen. Krijg je het mailtje ‘geweigerd’ retour. “Sender IP reverse lookup rejected“ staat er. Helpt niet. Beoogd ontvanger krijgt het nu via zijn echtgenote voorgeschoteld. ?

Toch nog een flink verhaal over 1,5 dag niks doen… Ik ga nu een begin maken met een gedetailleerd verslag van mijn ervaringen met A Autorent. In NL ga ik op zoek naar een voormalig krantenbezorger van Portugese origine, die vlakbij woonde, om de tekst ook in het Portugees te verkrijgen. En dat geheel (Engels + Portugees) wil ik aan zoveel mogelijk hotels mailen. Haatdragend? Dat is niet het juiste woord. Ik vind wel dat de wereld een aanzienlijk stuk leefbaarder zou zijn als horken, zoals bij A Autorent het leven dusdanig zuur wordt gemaakt, dat zij vertwijfeld om hun moeder gaan roepen. Wishful thinking? Absoluut, maar niet geschoten is altijd mis en de gedachte dat er toch één of twee hotels zijn, die voortaan de voorkeur geven aan een andere verhuurder, maakt mij best een beetje blij.?

Algarve Silves

Al die sites die je verklappen wat voor een weer het wordt, zijn eigenlijk ondingen. En helemaal als de verwachtingen niet uitkomen. Vandaag zou het wat minder zijn en morgen nog minder. Waar blijft mijn weercijfer 9 van toen ik deze trip startte?

Inmiddels is gebleken dat er vrij weinig aan de hand was. Van enige vorm van neerslag eigenlijk amper iets gemerkt. Paar keer de wisser op interval en dat was het dan.

Even in het zonnetje op het balkon zitten lezen en toen ben ik naar Silves gereden. Slechts om de eenvoudige reden dat iets voorbij Silves een stuwmeer is en ik heb met Ineke 17 jaar terug buitengewoon aangenaam verpoosd bij een of ander stuwmeer.

Bij Silves is er een kasteel (denk ik), of een ferme stadsmuur, maar dan wel op een hoog punt. Zo’n constructie schreeuwt natuurlijk om aandacht en dat wordt nog verder versterkt door borden, die het cultureel/historisch aspect aangeven. Nu vind ik inderdaad zo’n eeuwen geleden gebouwde fortificatie best indrukwekkend, maar om daar vervolgens met een geïnteresseerd gezicht te gaan luisteren welke Alfonso daar ooit heeft gewoond, wat hij voor de omgeving heeft betekend en uit welke groeve de stenen van de buitenmuren zijn gekomen, is voor mij weer een forse stap te ver. Ook al zou het inmiddels een soort pied-à-terre van Christiano Ronaldo zijn (die zich dat wellicht nog kan veroorloven ook), dan is dat voor mij nog geen reden mijn auto daar te parkeren en mij als mak schaapje bij de kudde goedgelovigen aan te sluiten. Foto maken (van gepaste afstand) en door karren. Wordt mijn doen en laten puur door ratio beïnvloed? Nee hoor, want ik vergaloppeer mij ook vandaag weer aan het fotograferen van ooievaars. Geen idee waarom. Misschien waren het wel dezelfde als gisteren. Ik herken die beesten niet zo snel… Ik kon mij nog net inhouden deze kieken op Reismee te plaatsen en er een ornithologische verhandeling bij te zetten… Maar ik ga ook niet proberen die gevleugelde vriendjes te interviewen, of er een handzaam boekje over aan te schaffen…

Het stuwmeer was niet het stuwmeer wat ik zocht. Ik was dus al weer redelijk bijtijds bij mijn appartement. Zo bijtijds dat er nog wat zon op mijn balkonnetje scheen en ik daar nog wat heb kunnen lezen. Meegebrachte Sudoko’s zijn knap jaloers op mijn boek (van R. Ludlum). Even plat gegaan en mogelijk een piepklein uiltje (steenuiltje) geknapt. Daarna was het al weer tijd voor een J&B, Portugese chorizo, Old Amsterdam, smeerkaasje en wat chips. Ergste trek is dus alweer over. Misschien voor de calorieën nog een biertje, want een warme hap zie ik vanavond niet meer zo zitten. Of er moet zo’n pizzakoerier te vinden zijn. Zal best wel het geval zijn, maar ik zet de naspeuringen nu dus even op de spaarbrander.

Jonnie Boer van De Librije zal er wel niet van onder de indruk zijn, maar met mijn door toeval ontdekte combinatie van chips met hamsmaak en wat smeerkaas is weinig mis.

Het weerbericht voor heden (zaterdag) lijkt in positieve te zijn bijgesteld. In ieder geval droog en een graad of 17. Ondanks het feit dat bij activiteiten in Portimão hardlopen een 10 krijgt en terras slechts een 5 is mijn aanwezigheid op een terras waarschijnlijker dan in gestrekte draf langs ’s heren wegen.

Intussen bedacht dat ik de huurauto de (voor-) avond voor vertrek ga inleveren. De tent gaat ’s morgens pas om 8 uur open en ik wil eigenlijk uiterlijk 8.30 al bij de incheckbalie zijn. Hotel Ibis, waar ik de laatste nacht knor, heeft een shuttlebusje naar de luchthaven.

Ik heb mij bedacht. Ik zet dat kiekje van de kinderbrengers toch op Reismee.

Portimão Algarve (3)

Minder boeiende film gisteravond. Even doorgezapt en zowaar bij Pauw terechtgekomen (BVN). Vanmorgen een drukte van belang in de ontbijtzaal. Tot op heden waren 4 tafeltjes zo’n beetje max., maar ik denk dat er nu wel 8 bezet waren. In het hoogseizoen schijnen er al rap 150 man te knagen.

Heden eens zo’n soort cake geprobeerd. Weinig mis mee. Aan het eind van de rit ook nog een andere smaak gepakt. Ook lekker. Koffie (uit een automaat) is één van de mindere, die ik hier in Portugal heb genuttigd. Mijn zojuist bereide Nescafé is een stuk beter. Net ook de dames van de reiniging op bezoek gehad. Drie vrouw sterk, dus maar goed dat ik een tientje voor ‘camereira’ had neergelegd.

Omdat het weer vanmorgen meeviel, redelijk vroeg op pad voor een tochtje naar het binnenland. Naar Monchique, voor de kaartlezers/google mappers. Het feit dat dit weggetje groen op mijn kaart staat, is redelijk terecht.

In Rasmalho zag ik weer een nest met 2 ooievaars en ook nog een exemplaar in een hoge boom. Een paar tellen later was er een veldje waar zich wel 40 of 50 van die droptoffees met oranje snavel ophielden. Iets verder de auto gedraaid en terug gereden, maar bij het veldje kon ik moeilijk stil gaan staan. Had wel gekund, maar dat zou door overige weggebruikers niet op prijs zijn gesteld. Iets verderop was er een ‘dirt road’ en vandaar heb ik met telelens een poging gewaagd de handel te vereeuwigen…

Iets voorbij Monchique was er een zeer hoog punt. Voor een overzichtsfoto was het echter toch wat somber. Nog een fractie verder (en hoger) bevindt zich een radarstation. Bij de kust naast een vuurtoren had ik er ook al één gezien. Dit was een wat meer uit de kluiten gewassen verzameling antennes en ronddraaiend radargebeuren. Ik vraag mij dan direct af wat zij observeren. Laagvliegende Marokkanen, die stiekem Europa wensen binnen te komen? Daar kom ik waarschijnlijk nooit achter, maar ik ga daaronder niet gebukt. Ik heb ook geen idee waarom er kort na elkaar twee zeer grote autobussen een fikse verzameling inzittenden uitbraakten. Er was daar volgens mij wel een gelegenheid om een bakkie te doen, maar iets argwanends in mij fluisterde dat het ook te maken zou kunnen hebben met de mogelijkheid daar wat kunstzinnige (of kunstonzinnige) producten aan te schaffen, zodat chauffeur en/of gids hun commissieniveau wat konden bijwerken.

Voor de start van mijn kleine uitstapje vroeg ik bij de receptie of ik (i.v.m. dat tolgeld) naar het hoofdpostkantoor zou moeten gaan, of dat een postagentschap ook OK was. “Geef het kenteken maar even”, antwoordde de receptioniste, terwijl ze al driftig op de PC tekeer ging. Tol stond nog niet geregistreerd, maar morgen een nieuwe poging. Zij kon het (privé) voor mij betalen en ik kon haar dan cash terugbetalen. Van dit soort serviceverlening word ik dus heel erg blij. In dit land gaat men nog niet gebukt onder de terreur van opgestoken duimpjes en de hoeveelheid ‘likes’. Hier doet men nog gewoon aardig tegen elkaar zonder dat internet er aan te pas komt. Er hangt hier een soort tevredenheid in de lucht, die schril afsteekt tegen de toenemende ontevredenheid en opstandigheid van (o.a.) Nederlanders (en Brexiteers).

Op de autoradio met vrij grote regelmaat een liedje beluisterd waarmee ik wel enige affiniteit heb. In het algemeen volg ik songteksten helemaal niet. 99 van de 100 keer mierzoet geneuzel. Ook de tekst van het liedje waarop ik doel, kan ik amper reproduceren. Maar de kernboodschap in onverbloemde taal is iets in de geest van:

Who the hell do you think I am?

I don’t give a fuck about your Instagram.

Wij Nederlanders krijgen nogal eens het verwijt erg direct te zijn. Misschien dat e.e.a. mij daarom zo aanspreekt. En het wordt allemaal mooi versterkt als je een tijdje in een land als Portugal doorbrengt. Wonen hier alleen maar aardige en behulpzame mensen? Nee, helaas niet. Er is ook een groepering, die zich meer aangesproken voelt door de geld-verdien-filosofie van Amerikanen. Je komt mensen uit die groepering vooral tegen bij autoverhuurmaatschappijen.

Vanavond op zoek gegaan naar de achteringang/uitgang. Daar in de buurt bevindt zich een restaurantje en dat moet dan blijkbaar de honneurs waarnemen voor Clube Vilarosa, want daar zijn de knabbeltenten met winterpauze. Zij (Clube) stuurde mij daarom waarschijnlijk in eerste instantie naar – zeg maar – de boulevard, waar inderdaad een rijke keus aanwezig is. Maar als je eerst met de J&B hebt zitten spelen en aan de Old Amsterdam hebt geknabbeld is een parkeerplaatsje aan de boulevard opzoeken niet prioriteit # 1. Wandelwagen dus ingeschakeld. Was uiteraard afzien, maar na de uitgang te hebben gevonden was het nog maar enkele tientallen meters. Geen punt dus. In restaurant ook geen wachtlijsten. Niet al te piep echtpaar runt de hut en heette mij snel welkom. Hoewel een waslijst van visjes de revue passeerde (verbaal) koos ik voor kip piri piri. En wijn i.p.v. bier. Of ik er ook een salade bij wenste. Ja hoor, maar doe maar een kleine. Komt dus het halve Westland aanzeilen. Ik ontplof binnenkort nog door de vitamientjes. Flink mijn best zitten doen met al dat groensel, maar ik was best blij dat het hoofdgerecht arriveerde en ik mijn aandacht daarop kon vestigen. De kan huiswijn mocht mijn goedkeuring eveneens wegdragen. Geen idee waarheen, maar wat maakt het uit. Gewoon lekker genieten. Koffie met “Licor” toe en wederom nog geen € .20,- kwijt. Uitbaters bleken beter Duits dan Engels te spreken en dat was weer eens iets anders. Leuk echtpaar. Het zal mij niet verbazen als ik daar nog wel een keer naartoe drentel.

Algarve Portimão (2)

Dag begon vandaag (11/12) met flinke bewolking. Daar wordt iemand die graag zonovergoten landschappen fotografeert, niet blij van. Gelukkig klaarde het na enige tijd voldoende op om op het balkon in het zonnetje wat te lezen. Ik bedacht mij echter dat de weersverwachting voor de komende dagen niet al te best was (vooral voor morgen niet) en dat het dus verstandig zou zijn vandaag nog wat te toeren. Eerst even bij een echte bank gaan pinnen. Daarmee €.3,95 uitgespaard. Dat bedrag wenste de pinautomaat nabij het Indiaas restaurant gisteren aan mij te ontfutselen. Transactie prompt afgebroken. Voor dat bedrag koop je in dit land een nette vaas bier. Het gaat mij niet zozeer om die €.3,95, maar om wat je daarvoor ontvangt en ik vind €.3,95 betalen om je eigen geld te ontvangen een beetje zot. Het biertje bij O Veleiro heb ik dus eigenlijk van de bank gekregen…

Via het bezoeken van allerlei stranden en uitzichtpunten naderde ik Albufeira. Oplettende lezertjes weten dat ik daar eerder ben geweest. Tijdens het laatste bezoek is er vrij dikwijls erg lekker en voor weinig geld bij O Veleiro geknabbeld. Via internet had ik al geconstateerd dat deze tent nog steeds bestond. En laat ik dit restaurant na 17 jaar zonder iemand verder te vragen nu netjes terugvinden… Men was weliswaar verhuisd, maar dit was gebeurd in dezelfde straat. Onze ober van weleer was er (uiteraard?) ook niet meer en van het echtpaar dat de tent destijds runde was alleen de vrouw nog over. Maar het was nog steeds een prima ‘waar voor je geld-etablissement’. Omdat men daar lak heeft aan lunch- dan wel dinertijden en gewoon gaat koken als de klant iets heeft besteld, zat ik niet veel later aan zo’n mega-spies met diverse soorten vlees. Kogelrond de tent verlaten. Soort ‘lunner’ (lunch/diner). Biertje, hoofdgerecht, koffie en fooi: €.18,- Hoor ik nu landgenoten jaloers kreunen? Vast wel…

Voor het bereiken van Albufeira was ik ergens een Spar-winkel tegengekomen. Nu heeft Spar volgens mij in geen enkel Europees land een image van ‘lekker goedkoop’, maar deze hut moet iets gedacht hebben van “ik zit hier in een soort villawijk en die mensen hebben geen flauw idee van prijzen dus ik kan vragen wat ik wil”. Nu ben ik prijstechnisch ook geen wonderkind, maar €.1,50 voor een pakje Tuc leek mij toch knap gortig. Met een imitatie Vache que ris (smeerkaasjes) de hut verlaten. Iets verderop een Intermarche aangetroffen en daar wat aanvullend knabbelwerk in het karretje gedaan. Daar gooi ik achteloos een stukje Old Amsterdam van €.7,50 bij de rest van de boodschappen. En niet eens een homp, maar wel een mooi plat stukje. Voorts Portugese chorizo, toast en een blikje tonijn. Voor overdag wat koekjes en een klein potje Nescafé, want ik heb hier een waterkoker en dat is een apparaat zonder geheimen voor mij. Dat kan ik van iets waarvan ik vermoed dat het met inductie heeft te maken niet zeggen. Ik durf er amper mijn boodschappen op te zetten. Veel te bang dat er plotseling iets ‘af’ gaat.

Ik moet morgen trouwens niet vergeten in de ontbijtzaal wat suikerzakjes te scoren.

O ja, in het kader van opwarming van de aarde en klimaatverandering vandaag een stel ooievaars op een nest zien scharrelen. Ik dacht dat die in Afrika overwinterden, maar men vindt het hier kennelijk zuidelijk genoeg. Op meerdere plekken deze baby-brengers al ‘gespot’. En nesten bij de vleet, maar tot op heden allemaal nog onbewoond. Bij die nesten heb ik zitten denken om tegen zo’n ooievaar te zeggen dat ze niet zo moeilijk moeten doen met eieren leggen en zo. Kleine ooievaars worden toch door andere ooievaars gebracht. Niet dan? Ja toch?

Gisteravond al redelijk vroeg de sponde opgezocht. Portugese lucht maakt slaperig. Aandrang om te gaan knorren heeft absoluut niets te maken met de consumptie van whisky en wijn. Gevolg was wel dat ik rond 3 uur al een flinke uil had geknapt. Eentje van het formaat Oehoe. Nu heeft men hier (o.a.) een zender, die continu films uitzendt. Ik bofte, want er was een film van X-files (Met Mulder en Scully) en net als bij de tv-serie moest ik goed opletten, anders snap je er geen bal van. Buitenaards gedoe en paranormale verschijnselen. Prima om je daarna nog eens lekker om te draaien.

Tijd om te kijken wat Hollywood HD vanavond in de aanbieding heeft.

Portimão – Algarve

Op de dag van aankomst in Portimão ben ik na het inchecken eerst op zoek gegaan naar een flinke supermarkt. Niet zo’n lokaal minimarktje, waar men vanwege de locatie (huur/pacht) soms wat zotte prijzen moet rekenen. Bovendien verwacht ik bij zo’n kleine neringdoende geen aangename keus qua merken whisky. Als dat artikel al wordt gevoerd. Receptionist 2 in mijn vorig hotel had mij twee wijntjes aangeraden om bij een supermarkt aan te schaffen. Bij Intermarche vond ik én een nette J&B whisky én één van de aanbevolen wijnen. Omdat ik er toch was ook nog maar wat bier en chips ingeladen.

Na het passeren van de kassa zag ik een tweetal politieagenten. Spullen in de auto gedaan en terug naar ooms agenten. Één ervan sprak zeer fatsoenlijk Engels en dus kon ik hem uitleg vragen over het functioneren van dat tolgedoe op de A 22. Van hem had ik dus de info rond betalen op het postkantoor. Bij de schurken van A Autorent werd pas in tweede instantie toegegeven dat die mogelijkheid ook bestaat…

Nog voor het op zoek gaan naar een super en ruim voor het uitpakken van mijn koffer had ik gecontroleerd of er een vriesvak in de ijskast zat en of er zo’n bakje voor het maken van ijsklontjes aanwezig was. Dat was ik namelijk vergeten in te pakken. Twee keer mazzel, dus nog voor het boodschappen doen de vriezer aan het werk gezet. Eenmaal terug in mijn appartement zowel de whisky als de wijn geproefd. Wat chips bij weg geknabbeld en daarna had ik én geen zin meer om nog de deur uit te gaan én het leek mij ook niet meer echt verantwoord voor het geval iemand een monster zou willen nemen van mijn adem.

Het ontbijt alhier is vooral leuk voor liefhebbers van fruit en vreemde gebakjes (?). Maar het broodje was OK en het uitgestalde beleg was weliswaar beperkt qua keuze, maar eveneens OK.

Na de zeperd op het kantoortje van A Autorent dus op avontuur gegaan en ik kwam terecht bij Praia de Vau. (In plaats van “de” kan het ook “da” of “do” zijn. Re mi fa sol en la acht ik uitgesloten.) Fotogeniek stekkie. Ik zal wat kieken toevoegen aan de bestaande serie, of ik maak een nieuwe serie.

Ergens zag ik een opschrift van een Indiaas restaurant. De tent bleek nog open ook. Het leek mij wel een goed plan om voor de verandering eens te lunchen. Heel vaak is het avondeten tevens mijn ontbijt en lunch (afgezien van wat snacks bij de borrel). Hoe ik dan toch aan al die overtollige kilo’s kom? Simpel. Zo weinig mogelijk bewegen. Bedachtzaam omspringen met je energie. Zorgvuldig slijtage voorkomen. Niet teveel hooi op mijn vork nemen (op zich al een vrij onzinnige bezigheid voor iemand die niets met de agrarische sector van doen heeft). Ja, ik weet het. Allemaal kletskoek, maar in het kader van Heel Holland Bakt moet dat kunnen. Goed, ik heb dus lekker lam gegeten. Het beestje, niet de toestand. Voldaan retour Clube Vilarosa. Zo heet deze tent hier. Fors uit de kluiten gewassen complex, maar daarvan zijn er hier nog wel een paar. Het is nog geen Benidorm, maar het is zeker niet langer het vissersplaatsje van weleer. Ik ben hier namelijk al eens eerder geweest. Ik weet alleen niet of dat in 1973 of in 2002 was. Of beide. Hoe dan ook, de bouwers hebben niet stilgezeten.

In deze tijd van het jaar is het allemaal wel uit te houden, maar aan de zomerse drukte hier moet ik niet denken. Dat geldt echter voor nog veel meer plaatsen en zelfs voor hele streken en landen.

Vandaag mag ik mijzelf een extra glaasje inschenken. Veruit de belangrijkste datum in mijn leven: de dag waarop Ineke en ik in het huwelijksbootje zijn gestapt. Ondanks het feit dat zij er niet meer is, ben ik dat bootje nooit uitgestapt. Mooi toch!

Chips is voor deze gelegenheid eigenlijk maar een mager borrelhapje, maar om nu meteen een traiteur in te huren, lijkt mij ook wat overdreven. Ik haal het een andere keer wel in. Met dezelfde filosofie als achtergrond is mijn afwezigheid in een restaurant rond de Kerst te verklaren. En of ik dat ingevroren hertenbiefstukje nu 1^e of 2^e Kerstdag eet, of 22 januari zal mij – net zomin als het beest zelf – niet boeien. En misschien koop ik nog zo’n feestdis en zit ik alle genoemde data rustig aan het wild.

Ik zie dat Sietske en Peter, mijn disgenoten van B&B # 1, mij nog steeds volgen. Zoiets doet mij genoegen. Langs deze weg jullie ook een fijne voortzetting van de vakantie. Mocht ik ooit nog eens in Gorinchem belanden dan zal ik in het centrum een paar keer keihard jullie namen roepen. Mijn stemgeluid draag vrij ver, maar of het voldoende is…?

Mijn neerbuigende houding t.o.v. de te nuttigen chips dien ik enigszins te nuanceren. Onder de merknaam Ruffles verkoopt men hier – volgens mij net als in Spanje – ribbeltjeschips met hamsmaak en dat is verdraaid lekker spul. Meneer Lays moet daar toch eens onderzoek naar doen, want de baconsmaak van die patatbakker vind ik een stuk minder. “Verdraaid lekker” vind ik overigens meer een kreet rond wokkels.

Ik denk niet dat er vandaag nog veel spannends gaat gebeuren. Beetje naar een Engelstalige zender met Portugese ondertitels kijken, is geen onderwerp om lange commentaren op te geven. De aanbevolen wijn is vandaag ook mooi tot rust gekomen en smaakt lekkerder dan gisteren. Dat belooft wat voor morgen…

Kortom, genoeg voor heden. Op naar plaatsing van dit kleine ‘stukkie’.

Terug in Algarve

Na het door Daan klaargezette ontbijt te hebben genuttigd (Leentje mag op zondag zeker uitslapen), werd het tijd voor mijn reis naar Sintra en verder zuidwaarts. Ik had beter een dagje extra kunnen blijven om ‘Vlaams te klappen’, want het weer was beroerd. Eén grote grijze pap en af en toe nog spatjes ook. Als er al landschap was om van te genieten werd dat aan het oog onttrokken. Leentje, die mij deze weersverwachting al had voorgelezen, had mij geprobeerd te troosten door te stellen dat het bij regenachtig weer minder druk zou zijn in Sintra. Klopt. Ik ben dus ook niet gegaan.

Met grote boog Lissabon rechts laten liggen. Om het links te laten liggen, zou ik een waterfiets hebben moeten huren. Omdat ik nu tijd genoeg had, kon ik alle tolwegen overslaan. Iets ten Zuiden van Lissabon begon het pas wat op te klaren. Voldoende om het type landschap te herkennen van mijn vorig bezoek.

Ondanks mijn redelijk vroege aankomst was mijn kamer al klaar. Internet was wat wispelturig. In eerste instantie had ik geen verbinding op de kamer. Met laptop naar zithoek met brandende open haard en daar had ik een prima signaal. Iets later, teruglopend naar de kamer (nog geen 25 meter), bleef het signaal goed en kon ik wat foto’s naar Reismee sturen en e-mail beantwoorden. Het hotel verschafte geen diner. Uitsluitend ontbijt. Er bleek bij nadere inspectie wel een bar. Daar bescheiden 1 whisky tot mij genomen en gezellig met receptionist/barkeeper gekletst. Hij had een dubbele functie en was bezig aan een werk periode van 15 uur …

Hij had een duidelijke suggestie m.b.t. het restaurant dat ik zou moeten gaan bezoeken. Niet in het plaatsje, maar zo’n 5 km verderop. Tripadvisor er even op nageslagen en zij bleken # 2 op de lijst van beste restaurants. Grappig genoeg was ik in oktober wezen knabbelen in # 1, maar toen wist ik nog niet dat die tent zo hoog op het lijstje van Tripadvisor stond. Het was gewoon bij mijn toenmalig hotel ‘om de hoek’. Dat hotel waarmee ik in oktober zoveel moeite had om het te vinden. Zelfs de tweede dag ook. Ik heb toen bij een ander hotel de weg gevraagd. Uiterst vriendelijke receptioniste vroeg natuurlijk eerst waarom ik niet in hun hotel zou willen overnachten. Omdat al mijn spullen al in het andere hotel zijn, was mijn antwoord. Perfecte uitleg over te volgen route gekregen. Bij het plannen van de huidige route zowel aan het hotel met de Hollanders als gastheer/-vrouw gedacht als aan deze behulpzame hut. Leek mij wel een aardige geste voor de verleende ondersteuning. Via e-mail een prima deal gesloten.

Rap terug naar het eerder genoemd restaurant. Het heet A Cascalheira en bevindt zich aan de Estrade Nacional 261. Op bepaalde dagen serveren ze daar speenvarken. Ik bofte. Het was zo’n dag. Op Sardinië ook regelmatig aan zo’n biggetje geknabbeld, maar hier was er sprake van buitencategorie. Hemels! De Portugezen kennend had ik een kleine portie besteld (was idd meer dan genoeg) en ik had zodoende nog net een plaatsje over voor een typisch Portugees nagerecht. Meestal kom ik daar niet aan toe. Naam ben ik helaas al weer kwijt, maar het was een soort gebakje met o.a. amandelen erin verwerkt. Wederom iets van een andere planeet. Ik ga Tripadvisor melden dat zij de volgorde toch echt om moeten draaien.

Bij het hotel met de dubbelfunctionaris de dag doorgenomen (vooral de avond) en nog een biertje gedronken.

De volgende morgen bij zijn collega uitgecheckt en nog een tip gekregen over een te bezoeken kustplaatsje (Praia de Odeceixe). Daar zelf nog Praia de Monte Clerigo aan toegevoegd (zie terrasfoto 2) en daarna richting Portimão. Daar begon een nieuw hoofdstuk akeligheid. Ik had mijn eindbestemming redelijk benaderd en al ingevoerd in mijn Tom Tom. Inclusief instructie tolwegen te vermijden. Alvorens daarheen koers te zetten, had ik eerst nog een andere bestemming ingevoerd en vervolgens nogmaals mijn eindbestemming via “recente bestemming”. Misschien dat daardoor het tolweg-element genegeerd werd, want opeens bevond ik mij op de vermaledijde A 22 en dat is een zeer geavanceerde tolweg. Er zijn daar geen tolpoortjes en er wordt uitsluitend elektronisch betaald via kenteken, of via een speciaal kastje in de auto. Dat hoorde ik dus 2 x piepen. Met een beetje mazzel kan ik de betreffende kosten bij het postkantoor aftikken, want anders gaat het via de autoverhuurder en de stratenbeheerder en komen er ongetwijfeld ‘tig’ administratiekosten en een eventuele boete bij.

Deze autoverhuurder (A Autorent) kan zich inmiddels aansluiten bij het rijtje verhuurders die mij nooit meer als klant zullen zien. Vanmorgen bij het plaatselijk kantoor geweest (zij hebben er in totaal slechts 2) en daar over mijn ellende met olie verversen verteld. Of ik telefonisch contact had opgenomen? Nee dus. Ik wist dat zij slechts 2 kantoortjes hadden, dus wat zou dat hebben uitgemaakt. Jammer, maar helaas, want nu kunnen zij de gemaakte kosten niet vergoeden. Zij zouden iemand gestuurd hebben om de auto (en mij) op te halen. In Faro zou ik dan een andere auto hebben gekregen. Tralala, tralala. Tussen Faro en waar de auto (rond 16 uur) alarm sloeg, was het (volgens Google Maps) 240 km (2 uur en 40 min.). Als de alarmcentrale vanuit Faro moet komen, zou ik op zijn vroegst na zo’n 5 uur en 30 min aan een hernieuwde poging mijn hotel nabij Marvão te bereiken kunnen beginnen. Via snelweg (= tol) zou dat nog eens 3 uur en 45 minuten hebben gevergd. Het feit dat zij verzuimd hebben de auto op tijd te onderhouden, speelt geen rol kennelijk. “Oliedom” vind ik hier een zeer toepasselijk woord, want mijn tussenpersoon Car Rentals (Car del Mar) krijgt van mij natuurlijk ook een mooi verhaal toegezonden.

Toch kan ik jullie jaloers maken door te melden dat het vanmorgen heerlijk weer is. Zon schijnt er op los en ik denk dat ik mijn lange broek maar eens ga inwisselen voor een exemplaar met korte mouwen. Allez, nieuwe avonturen tegemoet.

Hoezo Algarve...

Hoewel ik zelf ook geen expert ben, kan dat ook van mijn volgers worden gezegd. Want er is niemand, die mij erop wijst dat ik de Algarve reeds bij verslag Algarve 3 heb verlaten. Vandaar is het meer “midden Portugal” geworden. Maar een kniesoor die daar op let. Inmiddels van Midden Portugal naar Midden Portugal verkast. Via Midden Portugal, dat spreekt. Het zou buitengewoon milieuonvriendelijk zijn om van Midden Portugal via Noord Portugal naar Midden Portugal te tuffen. Gisteren in eerste instantie naar Estreito gereden en ondanks weerbarstige Tom Tom amper onnodige kilometers gemaakt. Het te bezoeken echtpaar bleek ‘het nog te doen’, maar het vergde wel enige moeite (en mazzel) deze vriendelijke mensen tevoorschijn te toveren. Uitslapers van de buitencategorie. Toen er ‘opeens’ toch nog een deur werd geopend herkende ik mijn gastheer van weleer direct. Of het omgekeerde ook het geval was, durf ik niet te zeggen, maar het betreft hier een uiterst aimabel mens en wellicht was het feit dat ik hem herkende al voldoende. Op mijn laptop kon ik een foto van 2016 tonen en ondanks taalproblemen wist hij mij snel aan een drankje te krijgen om dit weerziensgebeuren te vieren. Moeder was inmiddels de feestvreugde komen versterken en – net als zo’n 3,5 jaar terug – kwam zij even later met een schoteltje walnoten aanzetten.

Proberen Portugees te begrijpen valt niet mee en het gevolg was dat ik mij al vrij rap richting Belgische gastechtpaar nabij de wereldstad Pussos São Pedro kon begeven. Daarna zou het lastiger worden. Want Tom Tom deed voor de eindbestemming weer eens stom-stom.

Onderweg was de begroeiing duidelijk verschillend van dag 3. Er stonden in de berm gele bloemetjes, die geen kalender hadden. Zouden zij daar geconcentreerd op hebben gekeken, dan hadden zij vast niet vrolijk hun gele kopjes boven het maaiveld uitgestoken. Voorts waren er aanzienlijk meer dennenbomen en daarmee leek mij de kans een eekhoorn te zien redelijk groter geworden. Soms zag ik grote stapels gevelde dennenbomen langs de kant van de weg of op fors aan de maat zijnde vrachtauto’s. De bestemming van deze vrachtauto’s werd mij niet veel later ook duidelijk: Een papierfabriek. Hoewel op sommige plaatsen fors kapwerk was verricht, hoeft de papierfabriek nog niet te wanhopen. Er wordt netjes aan nieuw groen en dus toekomstige grondstoffen gewerkt.

Om zonder Google Maps mijn huidig logeeradres te bereiken, dient men beëdigd spoorzoeker te zijn, of gewoon mazzel te hebben. Ik houd het maar op het laatste, want ik was zeer vroeg al op mijn eindbestemming. Gastheer Daan en huishond Spirit verwelkomden mij. Wat eens (deels?) een soort bouwval was, is door dit jonge stel omgetoverd tot een boeiend, landelijk B&B-gebeuren. Respect afdwingende megaklus. Niet veel later arriveerde Leentje en de hartelijkheid spatte er direct vanaf. Gelijk na binnenkomst gekust worden, overkomt mij (helaas) niet dagelijks. Tenslotte arriveerde ook dochter Juulke om het drietal compleet te maken.

Ik was door Daan al zeer bijtijds voorzien van een koel biertje en ook wijn bleek geen probleem. Met Leentje had ik al contact gehad via e-mail en daarbij had ik haar ook een link met Reismee gestuurd, zodat zij zich kon voorbereiden op mijn bezoek. Zij had even niet gezien dat ik tussen het bezoek aan Madeira en nu ook weer geruime tijd thuis was geweest en veronderstelde dat ik na zoveel weken onderweg te zijn geweest wel behoefte zou hebben aan een spaghetti Bolognezer. Dat schijnt in België nog net niet in elk frietkot te worden geserveerd, maar verder is het praktisch overal verkrijgbaar. Nu spring ik normaliter bij het vernemen van dit gerecht niet meteen enthousiast gaten in de lucht, maar ik ben er ook geen vijand van. Ik mis – zoals wel vaker – een beetje aangeboren handigheid voor het naar binnen werken van deze slierten en doe er dus wat langer over. Geeft mij extra tijd om te proeven. Welnu, ik vond het dusdanig lekker dat ik voor mijzelf direct al het antwoord wist op de vraag of ik de avond erop opnieuw zou aanschuiven. Ja dus.

Alvorens opnieuw te kunnen aanschuiven diende ik natuurlijk wel enkele kilometers natuurschoon te aanschouwen. Ik ben daartoe richting kust Atlantische Oceaan gereden en vooral de plaats Nazaré is een bezoekje waard. De mega-golven, waar deze kustplaats enige vermaardheid mee heeft verkregen, waren al met Kerstreces. Mogelijk vanwege het feit dat het zaterdag was, kon het niettemin als zeer ‘levendig’ worden omschreven. Iets buiten het centrum, op een plek waar geen parkeermuntjeshonger bestond, het huurkoetsje even rust gegund en bij een net uitziend etablissement op het terras (jazeker, op het terras) een koffie met een zoetigheidje genuttigd. Of het aan de Hollandse weerstand tegen onnodig parkeermuntjes offeren heeft gelegen, weet ik niet, maar op het niet echt overvolle terras streken niet veel later twee NL-echtparen neer…

Na pakweg 250 km was ik weer in de buurt van ‘mijn’ B&B. Ook dit keer heb ik het van ‘in de buurt’ tot ‘ter plaatse’ gebracht.

Ik vond dat ik wel een whisky had verdiend, maar dat sapje was niet aanwezig. Rum on the rocks bleek een uitstekende vervanger. Het is hier een iets andere entourage dan gebruikelijk en gastheer en gastvrouw hebben wellicht nog niet zoveel ervaringsjaren, maar zij compenseren dat ruimschootsmet enthousiasme. Kortom, ik voel mij hier zeer op mijn gemak. Wie van rust, gemoedelijkheid, lekker eten en ‘doe maar gewoon’ houdt, kan hier (Ti Ladeira) zijn/haar hart zeker ophalen.

Morgen alweer richting nieuw hotel. Dit keer voor slechts 1 nacht. Vermoedelijk ga ik een beetje brasserig een deel via tolwegen afleggen. Ik wil graag even een blik werpen op Sintra. MOET van menig Portugees. O.a. van mijn rolstoelduwster op Faro Airport. Kom je terug op de luchthaven, krijg je dezelfde jongedame, laat je je ontglippen vlakbij Sintra te zijn geweest maar dat plaatsje niet te hebben bezocht…. Loop je toch flinke risico’s. Laat jullie fantasie er maar op los.

Vanavond overigens heerlijk kip gegeten. Gelukkig niet één van de exemplaren van eigen erf. Kan dus morgenochtend opnieuw rekenen op een scharrelei bij het ontbijt. Bezitters van kippen zijn volgens mij trouwens als de dood voor de Paashaas. Voor je het weet zoek je je mottig naar al die verstopte eieren…

Het gezin is nu naar een soort Kerstmarkt. Die beker heb ik maar aan mij voorbij laten gaan. Op zich gezellig om mee te huppelen, maar de plicht van een verslag schrijven riep ook. Voorts ben ik goed verzorgd achtergebleven. Een lekkere bak koffie (is nu op), een glaasje (2 zelfs) Licor de Beirão (ook op) en nog een kartonnen doos ‘vol’ wijn (nog niet op - hoop ik) houden mij bij mijn tikwerk alert.

Algarve (3)

Omdat ik de olieboer gisteren uiteindelijk cash heb betaald, eerst maar eens de contantjes aangevuld. Vervolgens nog een keer gekeken naar die vesting, die ik nu al van verre op forse hoogte zag liggen. Joekels van muren er omheen. Net zomin als bij de Chinese muur aandrang gevoeld daar een eind over proberen te wandelen. Wat kiekjes gemaakt en na kortstondige bezichtiging ergens een willekeurige afslag genomen.

Focus van nieuwe diesel voorzien en nog wat landwegen in de omgeving bekeken. Het is hier zeer fraai. Na de flinke tocht van gisteren het aantal kilometers vandaag zeer bescheiden gehouden. Voorts leek het mij verstandig de route voor morgen eens met kameraad Tom Tom door te nemen. Dat bleek geen overbodige luxe. Soms kent het maffe apparaat het door mij gezochte plaatsje helemaal niet en andere keren geeft hij een waslijst met aanvullingen, die mij geen van alle iets zeggen. Via ‘trial and error’ kom ik erachter dat zij zich meestal ver van de gezochte plek bevinden. Maar mij onderweg wel toebijten dat ik over 100 meter rechtdoor moet. Is daar een alternatief dan? Jazeker, maar je moet er wel muilezel voor zijn of een erg dappere tractor. Volkomen zot. Ik verdenk Tom Tom ervan dat zij mij aan Google Maps willen hebben, want dat gratis de kaart van Europa upgraden stoort die stotternavigatie vast enorm.

Ik twijfel over hetgeen ik vanavond qua eten ga doen. Stoofpot gaat het niet worden en veel zin elders op avontuur te gaan, heb ik niet. Veel trek trouwens ook niet, maar die lekkere kaas van gisteren wil ik nog wel een keer. Dit keer bij een biertje, mits zij ook gewoon bier hebben, want dat speciaal voor dit hotel gebrouwen spul is niet zo aan mij besteed. Geef mij maar Sagres of Super Bock en anders ga ik aan de wijn. Daarin is er een zeer rijke keus. Helaas zit die Rio dos Patos er niet bij.

Vervolgens een soepje of een ander voorgerecht. Of alle twee.

Morgen heb ik wat dat betreft geen enkel probleem. Kreeg via Booking zojuist een bericht van mijn volgende gastfamilie. Dit keer geen oosterburen maar zuiderburen. Die zetten je voor een prettig bedrag een vers bereide maaltijd voor en daar krijg je ook nog eens een keer wijn bij. Tevens is er een aaibare huishond. Onderweg naar dit nieuwe verblijf ga ik proberen het oudere Portugese echtpaar te bezoeken waar ik zo’n 3 jaar terug heb overnacht. Een stel van mijn leeftijd en blijkbaar ‘still going strong’. Het zal geen overdreven lange visite worden, want men spreekt uitsluitend Portugees, dus Google Translate zal overuren moeten maken.

Vreemd, ik begin ‘opeens’ toch een beetje trek te krijgen, maar voor zo’n zuidelijk land op een veel te vroeg tijdstip. 1,5 uur te vroeg om precies te zijn. Nu heb ik, geloof ik, in de koffer, die nog in de auto ligt, een pakje sprits liggen, maar dat is wel een beetje erg krampachtig gedoe.

Ik besloot op de kamer nog even tv te kijken. Tegen 20.00 uur toch maar eens richting eetzaal gegaan. Volledig andere opstelling qua tafels. Feestje met 21 man? Eerst maar eens mijn Sagres met kaas bestellen. Vervolgens besloten aan een gerecht van de grill te gaan en daarbij heel dapper een fles van de huiswijn te bestellen. Het vlees was van een Iberisch scharrelvarken. En een nette portie. Er werd patat, een kleine salade en wat groenten bij geserveerd. Bij de salade waren er uienringen, die mij aan het toenmalige Joegoslavië deden denken. Ik heb het nu over 1967…

Manager kwam langs en vroeg of alles naar wens was. Euforisch over de uienringen uitgeweid. Kreeg prompt een extra portie. De huiswijn bleek van wereldklasse…

De grote (feest-) tafel naast mij begon aardig vol te lopen. Alle leeftijden toegelaten… Nu ben ik aardig ontwikkeld geraakt in het proeven van sfeer en dat was nu dus genieten geblazen. Ik besloot er een kleine toespraak op los te laten. Voor het geval de goegemeente onvoldoende Engels zou begrijpen, had ik gedacht de manager in te schakelen om enig vertaalwerk voor zijn rekening te nemen. Bij die gedachte kreeg deze manager toch wat koudwatervrees…

OK dan maar zonder vertaler. Ik heb geprobeerd de aanwezigen uit te leggen dat hun belangrijkste exportproduct wat mij betreft geen kurk of port is, maar de manier waarop men in dit land met elkaar omgaat en waarvan men hier zo intens geniet. Erop gewezen dat wat zij normaal vinden helemaal niet zo normaal is en vervolgens bedankt voor het aanwezig mogen zijn aan een belendend tafeltje en deze sfeer te mogen proeven. Applaus gekregen en iemand wapperde mij richting lege stoel naast haar. Niet alleen omdat ik mijn fles nog niet leeg had, deze wapperuitnodiging aanvaard. Het leek mij ‘gewoon’ geinig gedurende korte tijd even deel uit te maken van deze ’happy bunch’. Aldaar verliep de verdere conversatie in een mengelmoes van Frans, Spaans en Engels.

De bijeenkomst bleek te handelen om een samenzijn van tal van collega’s. Dus niet eens een familiefeestje…

Teneinde te voorkomen dat ik niet over mijn eigen benen zou struikelen, heb ik – na het ledigen van de fles huiswijn – de feesttafel verlaten. Toen ik wenste te betalen bleek dat mijn ober mij kwijt was geraakt. De nota diende uit een vergeethoek te worden opgediept. Daaraan moest kennelijk ook de manager te pas komen. Die vond dat ik – o.a. vanwege het in mijn eentje soldaat maken van de fles huiswijn – toch minstens recht had op een slokkie van het huis. Daarbij ga ik niet uitvoerig tegenspartelen… Ik zit dit verslag nu dus in te tikken met een fors glas Licor de Beirão naast mij.

Ik ben nu in een vrij kort tijdsbestek enkele keren op Portugees grondgebied geweest en ik vind het hier steeds aangenamer worden. Natuur, mensen, prijs/kwaliteit… het is allemaal dik in orde.