Heenreis

Na deze heenreis ben ik hard aan vakantie toe. Dat was voor mijn vertrek eigenlijk niet eens zo zeer het geval. Wel was ik nieuwsgierig of het mij na zo’n vrij lange pauze nog steeds zou bevallen.

Mooi bijtijds de trein richting Schiphol genomen. Ik had een ‘sprinter’. Waarom men dit een ‘sprinter’ noemt en het ding vervolgens 7 of 8 minuten op station Weesp laat stilstaan, begrijp ik dus niet zo goed. “Hink-stap-sprong” is misschien een toepasselijker naam. Eenmaal ‘aan boord’ bleek het percentage reizigers, dat op de telefoon gluurt en/of het arme apparaat bepotelt, niet ernstig te zijn gedaald sinds mijn laatste treinreis. Ik vermoed dat deze december 2019 heeft plaatsgevonden…

Weliswaar begonnen met mijn OV-kaart tegen het verkeerde deel van het incheckapparaat te houden, maar op Schiphol niet vergeten uit te checken. Op naar de balie van Air Europa. Daar verliep alles glad en kreeg ik een gecombineerde instapkaart voor de vlucht naar Madrid en de vervolgvlucht naar Las Palmas. Bagage werd ook doorgelabeld en er werd met geen woord over extra kosten gerept. Waarom in twee etappes naar Gran Canarië als er ook rechtstreekse vluchten zijn? Wel, op zo’n reisdag doe je verder toch niet zo gek veel. Een beetje lanterfanten tot je richting Schiphol mag. Door die tussenstop in Madrid had ik minder tijd voor lanterfanten en was ik uiteindelijk een half uur eerder op Gran Canarië. Bovendien enkele tientjes bespaard.

Kantoortje van “assistentie” was om de hoek bij de incheckbalie. Stukje zelf gelopen, stukje in rolstoel voort laten duwen en een flink stuk met de caddy. Je mag als eerste aan boord en je hebt geen last van gedrang. Bij het verlaten van het vliegtuig ook niet, want dan mag je er als laatste uit.

Meteen daarna is het alweer lachen geblazen. Het meisje dat deze lomperik door de slurf naar de uitgang duwt, vindt het daarna meteen genoeg. Niet uit luiheid of vermoeidheid, maar omdat de aansluitende vlucht vanaf dezelfde gate vertrekt. Sterker nog, het blijkt gewoon hetzelfde toestel te zijn. Ik had dus in principe gewoon kunnen blijven zitten en hoogstens even van stoel verwisselen. Iets soortgelijks ook eens met Air Portugal meegemaakt, maar toen moest ik met een bus eerst naar het terminal en daarna met een bus terug… Dit viel wat dat betreft dus mee.

Mooi op tijd geland. Plaatselijke rolstoelduwer was geen enthousiasteling. Toen ik mijn ruimkoffer had bemachtigd, stond hij niet te trappelen van ongeduld om mij naar de autoverhuurbalie te rijden. Sterker nog, hij stuurde mij volkomen de verkeerde kant op. Zuchtend en steunend kwam ik op een parkeerterrein, waar ook veel auto’s van Sixt stonden, maar nergens een kantoortje te bekennen. Terug strompelen richting aankomsthal. Conform instructies via navraag doen het kantoortje van Sixt bereikt. Dat was dus 17.30 uur dicht gegaan (of is nooit open geweest). Maar er was ook een papiertje wat naar de aankomsthal van internationale aankomsten verwees. En inderdaad, daar was een kantoortje met bemanning. Eerst dacht ik jippie, want bij het ernaast gelegen kantoor stond een forse rij en bij mij waren er twee mannen voor mij. Die bleken echter goed voor het afhandelen van een half dozijn klanten bij Goldcar. Ik begon mij zelfs af te vragen of er na hun bezoek nog auto’s beschikbaar zouden zijn. Of dat de baliedame met barstende hoofdpijn haar kantoortje zou verlaten. Zij bleek echter geduldig en niet zo gek veel later kon ik op zoek naar de mij toegewezen Audi Q2 (?). Prima karretje.

Ik kon dus op weg naar Ingenio. Niet na in de enorme garage enkele rondjes voor de kat z’n viool te hebben gereden, omdat een bepaald aanwijsbord redelijk goed was verstopt. Min of meer op gevoel richting Ingenio, omdat mijn van huis meegebrachte Tom Tom nog geen satelliet had weten te vinden. Net op tijd was dat wel het geval en even later stond ik voor de deur. Om het pand te kunnen betreden had ik een code van de voordeur. Lukte. Vervolgens diende ik een sleutelkluis van mijn appartement te openen. Dat lukte dus niet. Gebrek aan adequaat licht maakte het instellen van de code ook nog eens een keer lastig. Hé hiernaast is er nog een appartement. Maar ook daar gaf de code geen sleutel prijs. Pijn in mijn rug begon na al het gekuier en gestaan hinderlijke vormen aan te nemen. Ik bleek uiteindelijk apt. nr. 6 te hebben en moest nog 2 trappen op. Van mijn hoerageroep is niemand opgewonden geraakt. Eenmaal binnen eerst even horizontaal. De fles welkomstwijn even gelaten voor wat ie was. Na een tijdje horizontaal het appartement nader bestudeerd. Zit van alles in. Ook een ijskast/vriezer, die ik met mijn overbelaste lichaam via de verkeerde kant probeerde te openen. Na de goede kant te hebben gevonden, zag ik daar tot mijn immense vreugde een grote fles (1,5 l.) heerlijk koel mineraalwater. Die heb ik bijna in één teug het kloken afgeleerd.

Mijn oorspronkelijke plan om na aankomst even snel boodschappen te doen en ergens een vorkje te prikken, heb ik laten varen. Met laatste restje energie de resterende spullen uit de auto gehaald en niet veel later opnieuw de horizontale positie ingenomen.

Inmiddels is dag 2 al een eind gevorderd. Het laatste restje mineraalwater in de promotiebakjes gegoten. Promotie tot ijsklontje wel te verstaan. Mail bekeken en daarna ‘op gevoel’ een afslag genomen en de auto geparkeerd bij een barretje wat mij op de een of andere manier aansprak en aldaar in eerste instantie de lang verbeide carajillo besteld. Pauze in Madrid zou daar volgens de rolstoelduwster ontoereikend zijn geweest. Smaakte nu dus extra lekker. Prompt een tweede besteld met dit keer een portie serranoham erbij. Werd opgediend inclusief een warm gemaakt broodje. Verrukkelijk. Meteen maar geïnformeerd of de tent elke dag open is. Dinsdag niet, maar voor een terugkeer van deze tevreden klant is er dus ruimte zat.

Op de terugrit naar het appartement zie ik dat er een forse supermarkt zo’n beetje bij mij om de hoek zit. Hetgeen mij overigens niet heeft doen verleiden de auto eerst maar thuis te parkeren.

Goed, er worden ijsklontjes gemaakt, de drankjes worden gekoeld, er kan dus een rondje met de Q2 worden gemaakt. Eerst naar een plaatsje iets ten noorden van het vliegveld. Kan men overslaan. I.v.m. bewolking, harde wind en zelfs een paar spatjes het (her-) ontdekken naar het zuiden verplaatst. Gerana is wel aardig, maar qua strand dient men enige concessies te doen. Nu kom ik hier niet om schaduwen op het strand te werpen of om pootje te baden, dus ik ga op zoek naar ‘groene weggetjes’. Via Sardina en (bijna) St. Lucia kom ik op een groen gemarkeerde weg. Het is de verbinding tussen St. Lucia en Agüimes. De weg is in prima staat en zeker de groene markering waard. Knap hoogteverschil soms. Grillige rotspartijen en veel bochten. Ik heb iets van 2 tegenliggers gehad. Je ziet hier dus geen kip. Nu hebben die meestal geen rijbewijs en om dat hele stuk te lopen op twee van die kippenpootjes lijkt mij ook geen recept voor het leggen van een extra grote hoeveelheid eieren.

Via Aguïmes is het nog maar een klein stukje naar Ingenio. Na enig tikwerk is het nu tijd voor een J&B met ijs. Die moet dan maar een plaatsje zoeken tussen de al eerder naar binnen gewerkte Tropical. Tropical is een biermerk dat ik enige jaren terug op Lanzarote heb leren kennen. Dat heb ik als een aangename kennismaking ervaren. En ik snap nu weer waarom.

Zal dit verslag nu maar eerst plaatsen. Proost!

Hoezo voorpret

Wat om te beginnen al niet om te lachen was, was een hoeveelheid rode vlekken, die zich ‘zomaar’ op mijn linker bovenbeen manifesteerden. Omdat het dus tamelijk plaatselijk was, meende ik een bijt- dan wel prikgrage dwaalgast de schuld te kunnen geven. Ik had een beestje zien rondvliegen, wat mij aan een klein soort sprinkhaan of een mij onbekende krekelsoort deed denken.

Mijn huisarts dacht daar anders over en stelde gordelroos als diagnose. Ik had daar vaag wel eens van gehoord, maar meende dat daarbij sprake was van een ziekte die hooguit in achterstandswijken van derde wereldlanden voorkwam. Niet dus. Het virus is verwant aan het virus dat ook waterpokken veroorzaakt en komt vooral bij 60-plussers voor. Inmiddels ‘uitgevonden’ dat een odorex-roller enige verlichting tegen het branderig gevoel geeft. Of ik mij a.s. woensdag al zonder opzien te baren in korte broek aan de buitenwereld kan vertonen, wordt nog spannend, maar het gaat de goede kant op.

Gedoe

Naast via internet inchecken en boarding cards printen of downloaden heb je nu ook nog eens allerlei plichtplegingen i.v.m. corona. Goed, het was mij dus gelukt de corona check app op mijn mobieltje te krijgen en ik kan mijn QR-code nu ook terugvinden. Als ik op het betreffende icoontje klik kan ik kiezen uit nationaal en internationaal. Maar daarmee ben je er dus niet.

Hugo de Jonge en zijn clubje regelneven heeft het zogenaamde “Intakeformulier Gezondheidsverklaring reizigers” bedacht. Als je een van de op dat formulier gestelde vragen met “Ja” beantwoordt, kan je het formulier vervolgens weggooien, want je komt het vliegtuig niet in. Voor de terugreis heb ik ook zo’n formulier. Ik mag dat pas kort voor vertrek invullen. Wie dat tweede formulier gaat controleren en wanneer is mij niet geheel duidelijk.

Vervolgens doet de Spaanse tegenhanger van ons ministerie ook een duit in het zakje. Wij zitten samen in een verenigd Europa, maar toch willen zij dat je (ook) de Spaanse QR-code kan laten zien. Om die te verkrijgen moet je (uiteraard) weer een formulier invullen. Daar hoort ook het stoelnummer bij, maar dat krijg je op zijn vroegst 48 uur van tevoren bij het inchecken.

Iets verder op het formulier doemt een nieuw obstakel op. Of ik al zo’n digitaal bewijs van ‘goed gedrag’ heb, wordt gevraagd. En of ik dat maar wil bijsluiten. Mag pdf, jpg en nog wat afkortingen zijn. Ik vraag mijn mobieltje vriendelijk of hij het gevraagde naar mijn laptop wil zenden. Geen gehoor. Met enige schroom herhaal ik de exercitie met het formulier invullen via mijn telefoon. Leuk. Met een formulierregistratienummer van ettelijke centimeters lang kom je na verloop van tijd weer bij dat bijvoegen. Ook dan lukt het mij niet. Er blijken dienstbare zielen te zijn, die het varkentje wel voor je willen wassen. Je dient dan wel lid van hun clubje te worden of je moet eerst een o zo handig boekhoudprogramma aanschaffen.

Gelukkig blijkt het Spaanse ministerie rekening te hebben gehouden met oliedomme figuren zoals ik. Ik heb nu een mailtje met QR-code ontvangen. En nu maar hopen dat ik nu klaar ben. Stel ik moet daar blijven en de rest van mijn bestaan paella naar binnen lepelen en mooie rioja’s het klokken afleren….

Alvorens de incheckperikelen te behandelen nog even iets over ons VWS-mysterie. Het betreft de registratiekaart coronavaccinatie. Iemand die zo’n kaart had aangevraagd, liet mij de begeleidende tekst lezen:

Let op: uw registratiekaart is geen officieel bewijs van vaccinatie, maar een bevestiging van uw vaccinatie.

Afgezien van het feit dat ik enorm veel moeite heb met begrijpen wat hier nu eigenlijk staat, snap ik de zin van het toezenden van zo’n kaart niet echt. Maar, zo heeft de GGD mij bijvoorbeeld ook voorzien van een tweetal f.c.-printjes. Voor elke prik een A4-tje. Wat ik met die printjes moet doen? Geen idee!

En is die registratiekaart soms voor mensen die hun telefoon niet bij zich hebben? Ik denk dat half Nederland nog eerder zonder kleren de straat op gaat dan zonder telefoon.

Ik ga Easyjet steeds meer waarderen. Ik heb mijn instapkaart al weken in huis. Assistentie werd rap bevestigd. Alles liep zoals het hoort te lopen. Bij de heenreis heb ik voor Air Europa gekozen. Afgelopen zondag via internet inchecken lukte bij deze club dus niet. Tijdje later nieuwe poging. Na meerdere pogingen de helpdesk maar gebeld. Jippie, bandjes. Na ca. 15 min. een mevrouw van vlees en bloed aan de lijn. Zij zou mij doorverbinden met een collega die e.e.a. handmatig zou kunnen doen, want er was storing. Vervolgens gedurende ruim 1 uur elke 45 seconden naar een opgenomen leugen zitten luisteren. Druk, druk, maar over enkele minuten bent u aan de beurt. Niet dus. Om 00.35 uur nieuwe poging gewaagd. Hoera, ik ben nu ingecheckt en ik heb stoelnummers. Ik moet echter toch aan de balie mijn (gratis) instapkaarten laten maken. Misschien kan ik daar een declaratie van de door mij gemaakte telefoonkosten indienen…

Als je de nachtdienstvogel laat weten dat je blij bent met je stoelnummers, maar niet staat te juichen over het feit dat je ’s middags ruim 1uur en 45 minuten zonder enig tastbaar resultaat aan de lijn hebt gehangen, troost de brave borst mij door te stellen dat ik niet de enige was. Lief toch…???

Het wordt nu zo’n beetje tijd om de verdeling over hand- en ruimbagage te maken. Voorts (volmaakt overbodig) heb ik nog kort een blik op het weerbericht geworpen. Tussen 24 en 32 graden en zonnig. Kans op regen verwaarloosbaar. Dat is dus ECHTE voorpret.

Dat geldt ook voor een door mij ontdekt parkje waar men krokodillen en nog wat bij o.a. de douane in beslag genomen diersoorten vertoont. Ik verwacht dus geen leeuwen en olifanten. Die vallen in de categorie “lastige smokkelwaar”.

O wat fijn dat er zoveel verschillende formulieren zijn

Iedereen wil van alles van je weten, maar men verzekert je dat die informatie strikt vertrouwelijk wordt behandeld. Dat is volgens mij een volkomen overbodige opmerking, want iedereen weet al tijden alles van mij. Soms zelfs in tweevoud, omdat ik weer eens een paswoord kwijt was. Okay, nu weet het Spaanse Ministerie van Gezondheid straks ook waar ik woon. En ik moet toegeven dat deze club dat nog niet wist (voor zover mij bekend). In tegenstelling tot nogal wat Medelanders vind ik het echter helemaal niet bloedlink dat zo’n buitenlands ministerie nu weet waar ik woon.

Uit de mij toegestuurde info maak ik op dat ik een soort gezondheidsverklaring moet invullen. Moet je wel doen anders kom je het land niet in. Ook niet na lang wapperen met je QR-code ben ik bang. Ik het kader van ‘voorpret’ mij dus beziggehouden met het formulier op internet. Allemaal superveilig, want je krijgt halverwege (?) een code via e-mail om verder te kunnen.

So far so good. Maar toch loop ik vast. “Je bent een beetje dom” zou Maxima zeggen. Klopt. Ik heb namelijk heel even gedacht dat ik waarschijnlijk 2 formulieren zou moeten invullen. Voor elke etappe één. Niet dus. Op de luchthaven van Madrid ben je weliswaar in Spanje, maar je hebt nog geen geüniformeerde in functie gezien. Althans niet van het miniserie van gezondheid. Je komt er vanzelf achter dat je fout zit als er vragen worden gesteld over je verblijfplaats van ‘straks’. En de optie “in een ander vliegtuig richting Las Palmas” wordt niet geboden. Stoer alles openlaten en niets invullen hier, werkt ook niet. Het knopje “continue” is slechts decoratief. Op dat knopje drukken is dus volmaakt zinloos.

“Ze houden mij voor het lapje” dacht ik. In Spanje zijn ze daar goed in. Vraag maar aan de stieren in de arena. Maar toen viel het voormalig Nederlands muntstuk (het kwartje) en besloot ik van voren af aan te beginnen, maar nu met Las Palmas als eindbestemming. Ik zou dan in ieder geval een verblijfplaats kunnen invullen. Dat bleek naderhand in de praktijk nog best tegen te vallen, want de naam van het appartement was te lang. Max. 20 tekens. Wie in het kader van “Ik vertrek” denkt zijn B&B “Wij willen u lekker verwennen” te noemen, adviseer ik een andere naam te kiezen. (Om meer dan één reden.)

Via het gebruik van wat afkortingen kreeg ik het formulier netjes ingevuld. Mijn stoelnummer ontbreekt nog, maar dat zal ik vast wel op tijd beschikbaar hebben. Er komt volgens mij nog een derde trap aan deze gezondheidsraket. En die wordt maximaal 48 uur voor vertrek pas ontstoken. Vermoedelijk komen dan de relevante vragen. Zo van “Heeft u Covid en hoe lang hoest u al stevig?” Of: “Kent u die truc waarbij een screenshot van een QR-code wordt getoond om beambten op het verkeerde been te zetten?” Of: “Hoe vaak heeft u de voorbije maand vleermuis gegeten?” We gaan het zien.

Van Air Europa, die de heenreis verzorgt, heb ik nog geen mail ontvangen. Ga ik op eigen houtje snuffelen en vergelijk ik de resultaten daarvan met hetgeen ik via Vliegwinkel heb ontvangen, dan is er een reële kans dat er op de dag van mijn vertrek een baliemedewerker/ster voortijdig zijn/haar dienst overspannen moet verlaten. Sinds vandaag weet ik ook dat Michiel Delaere de nieuwe directeur is van Travix (Vliegwinkel en Cheaptickets). Ik verwacht niet dat er met deze wetenschap veel gedaan hoeft te worden, maar het is nog altijd “beter mee verlegen dan om verlegen”.

Toch nog een weerzien al zal ik weinig herkennen

Na een flinke periode van pas op de plaats was ik de laatste tijd toch wat onrustig aan het worden. Even de sleur, hoe boeiend ook, doorbreken en een reisje inplannen.

Dat blijk ik nog niet verleerd te hebben. Ik vlieg met een korte tussenstop in Madrid naar Gran Canaria en heb nabij de luchthaven voor 8 nachten/dagen een appartementje gehuurd. En een auto om het eiland (opnieuw) te verkennen. Van herkennen zal na een slordige 49 jaar weinig sprake zijn. Voor al dat lekkers, dus VW T-Cross (een soort SUV), accommodatie (47 m2), vluchten (terugvlucht non stop) inclusief bagage in het ruim, gaat mijn creditkaart belast worden met €.737,28

Alvorens deze boekingen tot stand kwamen, passeerden diverse alternatieven de revue. Met eigen auto naar Harz en/of Vulkaneiffel. Eventueel doorkarren naar Noord Italië. Vliegen naar Milaan, daar een huurauto pakken en de grote meren bekijken.

Via Malaga naar Gran Canarië. Al was het maar om weer een keer te kunnen eten bij Namaste Fusion (Indiaas) in Fuengirola. Bovendien bij eerdere research al eens geconstateerd dat het in twee stukken hakken van de vlucht naar Gran Canarië voordeliger was (in theorie en geen rekening houdend met aanvullende hotelkosten) dan een rechtstreekse vlucht.

Uiteindelijk ook een rechtstreekse vlucht geprobeerd. Met enige aarzeling, want of het vertrek is van ruim voor het hanengekraai, of ik kom bij de terugvlucht dusdanig laat aan dat ik geen gebruik meer kan maken van openbaar vervoer om thuis te komen. Maar het bleken nette tijden en ik had (bij toeval) data gekozen, die extra voordelig waren. Tip: Een dag (of twee) eerder of later vertrekken dan wel terugreizen, levert soms interessante prijsverschillen op.

Zoals tegenwoordig gebruikelijk wordt er weer kwistig met addertjes onder het gras gestrooid. Ik ben geen aanhanger van ‘traveling light’ en heb voor zowel heen- als terugreis ruimbagage geboekt. Staat ook netjes op de bevestiging van Vliegwinkel. Voor de terugvlucht met Easyjet betaal ik voor die koffer in het ruim meer dan voor mijzelf... Daarvan is Easyjet blijkbaar zo geschrokken dat zij mij iets sturen (om in te checken), maar op dat mailtje is nergens iets terug te vinden over mijn met een glimlach betaalde ruimbagagekosten. En uiteraard betreft het een no-reply-mailtje. OK dan mag Vliegwinkel dit varkentje wassen. En ik denk dat ik voor straf bij Easyjet geen stoel reserveer. Ik laat het lot beschikken via “automatische toewijzing”. Scheelt weer minimaal €.7,99. Een bedrag waarvoor je tegenwoordig met enig speurwerk misschien ergens nog 2 fluitjes kan bestellen. Bierdorst is vandaag de dag een kostbaar gebeuren. In de truc van het gratis beschikbaar stellen van bremzoute pinda’s zal ik dus ook niet meer trappen.

Vliegwinkel heeft intussen naar mijn leeftijd gekeken en dacht wellicht aan een gevalletje Alzheimer. Of IK de miscommunicatie tussen Vliegwinkel en Easyjet maar even wil oplossen en zelf contact opnemen met Easyjet, Dacht het niet. Dat laatste inmiddels aan Vliegwinkel duidelijk gemaakt en vervolgens is er ademloze stilte. Lijkt mij iets moois om ‘te delen’ op Reismee onder Reistips. Misschien treedt Vliegwinkel in de voetsporen van Car del Mar. Via die club heb ik heel wat keren een huurauto geboekt, maar de laatste keer vonden zij ook dat de klant het zelf maar moest oplossen. Car del Mar bestaat niet meer, maar vermoedelijk heeft Covid daar meer mee te maken. Maar toch…. Auto Europe, bij wie ik ook vaak heb gehuurd, bestaat nog wel....

Bovenstaande alinea heb ik eerst nog maar even met Vliegwinkel gedeeld. Prompt een medewerkster getroffen, die wel snapte hoe het moet. Ik krijg nu mijn koffergeld terug en kan tijdens het (via internet) inchecken dat geld meteen weer inleveren bij Easyjet. Easyjet treft dus geen blaam.

Dan ga ik nu eens kijken hoe het met het verkrijgen van assistentie zit, want zelfs korte wandelingen ervaar ik als ‘hinderlijk’, dus als iemand mij met zo’n soort golfkarretje vervoert, vind ik dat prima.

Over de heenreis en/of eventuele andere onderwerpen in het kader van voorpret zal ik nader berichten.

Genieten in Drenthe. Ook culinair!

Zelfs de mussen lijken hier vriendelijker

Volgens mij zijn er mensen, die bij de lunch een bord stevige soep en een vier- of vijftal goed belegde broodjes probleemloos wegwerken om niet veel later handenwrijvend bij een high tea aan te schuiven en zich tegoed gaan doen aan scones en andere luchtige bakseltjes. Daarbij kijken zij verlangend uit naar het borreluur en zitten al te piekeren welke bittergarnituur zij daarbij gaan bestellen. Dit soort mensen vindt het ook heerlijk om grote hompen dood beest naar binnen te schuiven. Bij voorkeur vergezeld door een dekschaal vol frites en uiteraard flink wat mayo. Wie zich hierin herkent kan ik aanbevelen zich elders te melden. Lieden die eten iets meer vinden dan brandstof innemen, zijn hier wel op hun plek.

Na een goede nachtrust was ik al weer redelijk bijtijds coronacijfertjes aan het overnemen voor mijn spreadsheets. Het ontbijt had ik om 9 uur besteld en dat was er dus ook klokslag 9 uur. Je ontbijt hier op de kamer. Op een trolley of een tafeltje bevindt zich een soort picknickmand en daarin zitten allerlei heerlijkheden. Verse jus, fruithapje, yoghurt met müsli, 5 verschillende broodjes/broodsoorten, vleeswaren, kaas en zoetigheid. En cups voor in het koffiezetapparaat…J En een eitje.

Voor het koken daarvan schijnt men een hypermodern apparaat te hebben. Zo worden er 6 eitjes tegelijk gekookt. Het apparaat maakte zich helaas schuldig aan discriminatie, want (naar later bleek) slechts 4 eitjes konden de toets der kritiek doorstaan. Hoorde mijn eitje niet bij. Was niet echt rauw, maar zo gek veel scheelde het niet. Dit werd rap hersteld en mijn eitje van heden was ook perfect. Hypermodern apparaat is met vervroegd pensioen.

Toen er vriendelijk en vakbekwaam personeel werd uitgedeeld, hebben ze hier vooraan in de rij gestaan. Ik heb er begrip voor dat er door falende techniek iets niet helemaal goed gaat. Voor mij is het belangrijker op welke manier men dit weer ‘goedmaakt’. Veelbetekenend in dit verband vind ik dat dienstverbanden van zo’n 8 jaar vrij gebruikelijk zijn. Geldt ook voor de vrij jonge serveersters, begrijp ik.

Ik heb deze wijsheid via de vader van de huidige eigenaar/manager. Een krasse leeftijdsgenoot, die mij met de hier ‘normale’ vriendelijkheid had verzocht mijn koetsje op de parkeerplaats te zetten, want hij ging daar graven. Met Westerse argwaan controleer je zoiets en zo kom je in gesprek. Ik kan nu ook vaststellen dat ik de laatste ben geweest, die zo dichtbij ‘zijn’ suite heeft kunnen parkeren. Inmiddels is er een forse sleuf gegraven en bij een volgend bezoek zal ik waarschijnlijk tegen een heg aan kunnen kijken. Van ‘vader’ hoorde ik dat de kok zijn schoondochter is. Zoon heeft bedrijfskunde gestudeerd en een huwelijk met een chef-kok vind ik bedrijfskundig prima verantwoord. Anderzijds is goed gastheerschap naar mijn idee meer een karaktereigenschap dan het resultaat van vlijtig studeren. Zit wel snor hier!

Zoals ik in de aanhef al meldde, lijken zelfs de mussen hier vriendelijker. Ze gingen zo’n beetje op het tuintafeltje direct naast mij vrolijk tsjilpen. Kortom, de sfeerproever in mij maakte prettige overuren. Dat kwam op zich wel goed uit, want het weer was gisteren niet geweldig. Lauwersoog is het niet geworden. Na een blik op een vrij grijzig en triest ogend Zuidlaardermeer te hebben geworpen, was mijn animo om meer van hetzelfde te gaan bekijken niet zo groot meer. Al ruitenwisserend retour herberg en mij geestelijk voorbereid op de proeverij met 6 gangen.

Mijn angst alleen nog met een steekkarretje (of rollend) weer bij mijn kamer te komen bleek ongegrond. Had ik kunnen weten, want de gerechten zijn weliswaar exquis, maar niet volumineus. Ook weer niet dusdanig dat je het personeel moest vragen niet te snel voorbij je tafel te lopen uit angst dat anders een gang meegezogen zou worden. Prima balans. Het meest vullend bij het 3-gangen menu was de risotto, waarvan ik eigenlijk niet eens wist dat ik dat lustte. Om de een of andere reden dacht ik dat risotto in melk gekookte rijst is en dat sprak mij niet zo aan. Ik ben dus abuis. Niet dat het nu in de top tien van mijn favoriete gerechten staat, maar als het á la de Fazant is, wordt het opnieuw genieten.

Leuk is ook dat bij elk gerecht wordt verteld wat het is en wat erin is verwerkt (en hoe). Is voor mij een soort vreemde taal. Vinaigrette kwam mij nog net bekend voor. Knolselderij ook, maar je kunt daarbij ook denken aan een groente speciaal voor paarden. En wat te denken van een El-ei? Daar krijg je maar een 1/4 van. Met andere woorden een kwartelei.

Lamsoor komt dus niet van een jong schaap, maar dat wist ik toevallig. Herkennen is een ander verhaal. Kreeg ik bij de scholfilet. Ook nog met een bedje ???? spinazie, zodat het scholfiletje lekker kon uitrusten.

Men moet mij maar niet kwalijk nemen dat ik een beetje zit te dollen. Ik zou ook nog kunnen mopperen dat de paraaf van de kok ontbrak. In kookprogramma’s wel eens gezien hoe ze op zwierige wijze met een saus het bord zo versieren… Ik zit ook niet te wachten op ‘smaakexplosies’. Dat lijkt mij uitermate verwarrend.

Men noemt het niet voor niets een proeverij. In mijn geval beperkt zich dat tot het al dan niet buitengewoon lekker, lekker of mwa vinden. Determineren of de Franse salade wel de juiste tongval heeft, is voor mij niet weggelegd. Dat wil echter zeker niet zeggen dat ik niet heb genoten. Integendeel. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. Graag zelfs. Geen van alle genoten gangen was een afgang. Meer een doorgang naar de volgende gang. En het personeel, inclusief baas Bas is buitengewoon plezierig in de omgang. De gast is hier gast en niet “een bron van Euro’s”.

Tot slot nog enkele zaken om over na te denken. Een sorbet van rode biet. IJs van boerenjongens. En bij het ontbijt een ‘boterham’, die qua kleur aan roggebrood doet denken, maar qua hardheid totaal niet. Heerlijk smeuïg. Het roggebrood in mijn herinnering had soms iets weg van plankjes voor beginnende leerlingen van de cursus figuurzagen.

Geen enkel minpuntje? Het weer had iets beter gekund en het lampje bij mijn bed was niet ideaal om nog even iets bij te lezen. Als alternatief dacht ik zelfs even aan een flinke glimworm.

Maar Herberg de Fazant en de omgeving blijven aanraders!

Relaxen in Drenthe

Zoals mij dat wel vaker overkomt was ik ook op woensdag 10 juni al vroeg wakker. Het was dus niet een kwestie van opgewonden zijn, omdat ik een tweedaags verwenverblijf in Drenthe zou gaan beleven. Culinair verwennen, wel te verstaan. Twee overnachtingen met ontbijt, de dag van aankomst een driegangenmenu en de volgende dag een 6-gangenproeverij.

’s Ochtends eerst nog braaf cijfertjes van Corona verzameld en in mijn spreadsheets gezet, maar rond de klok van 11 uur rustig richting Emmeloord gekoerst. De Tom Tom had ik ingeschakeld op Muggenbeet in Blokzijl. Had ik op Google Maps gevonden. Er is daar een uitspanning met mogelijk uitzicht op water en dat zal wellicht de reden zijn geweest voor deze kleine omweg. Ik was daar echter al vrij rap (ondanks de nieuwe, uiterst slaapverwekkende limiet van 100 km/u) en had voor deze uitspanning nog geen emplooi. Via allerlei binnenwegen op Oudemolen aangekoerst. Steenwijk en Ruinen leken mij aardige plaatsjes. Het vrij belachelijke woord onthaasten borrelde spontaan bij mij naar boven. Onderweg een enorme hoeveelheid groenten gezien. Kan mij niet herinneren op één dag ooit zoveel groenten te hebben gezien. Er kunnen ook aardappels tussen hebben gezeten, maar ook met dit onderdeel van de schijf van 5 ben ik niet super vertrouwd. De aardappel zelf herken ik wel. Zeker als deze zich aandient in de vorm van patat, maar om nu te stellen dat ik een bientje of eigenheimer aan zijn kuifje herken, gaat duidelijk te ver.

Alvorens mijn aanwezigheid bij Herberg de Fazant te melden, ben ik een aantal honderden meters verderop mijn nieuwsgierigheid gaan bevredigen. Daar zou een gastenverblijf moeten zijn volgens google maps en ook boerderijvakanties.nl noemt deze accommodatie. Klik je de website aan, dan krijg je een in het Spaans geschreven website van een firma uit Shanghai. Verklaar de logica en kleur de plaatjes in. Het betreffende bedrijf maakt machines waarmee je van rotsblokken een soort poeder kan maken. Misschien hebben ze in China gedacht dat het hier wemelt van de hunebedden. Dan zou er best wat te verpulveren zijn…

De man van het gastenverblijf was niet langer fanatiek bezig met dit verdienmodel. Hij had het over afbouwen. Ik heb hem geruststellend medegedeeld dat dit vast wel zal lukken als je website geen info over de accommodatie verstrekt, maar probeert je warm te laten lopen voor een vergruismachine. Na hem nog een prettige dag te hebben gewenst ingecheckt bij De Fazant. Ruim opgezet geheel. Forse parkeerplaats en mijn eerste indruk was dat er best aardig wat lunchgasten aanwezig waren. Het publiek lijkt mij tot de wandelende tak te behoren, maar gezien de auto’s met zo’n rek achterop, zijn er ook tal van fietsers actief in deze contreien.

Loei van een kamer, loei van een badkamer en nog een stukje tuin met zitje. Aldaar de meegenomen krant gelezen en een bezoekend wit hondje geaaid. Direct naast ‘mijn’ tuin ontwaarde ik nog een mogelijkheid de auto te stallen en daar staat het koetsje nu dus ook.

Oplettende lezertjes vragen zich nu af of ik van de parkeerplaats rechtstreeks naar het stekkie naast de ‘tuin’ ben gereden. Niet dus. Ik heb vlijtig allerlei kleine weggetjes in de naaste omgeving verkend. Daarbij bijzonder kleine pony’s ontdekt, alsmede diverse ooievaars, die de weilanden vrijwaren van een kikker- dan wel mollenplaag. Ik kan voorts melden dat deze buurt erg dun bevolkt is en dat je hier nog brinkdorpen aantreft.

Het klokje van gehoorzaamheid tikte rond 17.30 uur en ik repte mij dus richting bar. Is niet echt een bar met krukken en zo, maar – na enig zoeken – kon er een whisky worden geschonken. Een Ierse, maar dat vind ik niet zo’n punt.

Al nippend aan mijn Jameson ving ik een telefoongesprek op en dat deed mij vermoeden dat ik niet in een kamer verblijf, maar in een suite. Dit werd mij door de bijzonder vriendelijke eigenaar/manager bevestigd. Waarop ik dus pijlsnel reageerde dat ik erg gecharmeerd ben van gratis upgrades…

Ik heb vast wel eens eerder verteld dat ik een sfeerproever ben. Geen idee hoe dat precies werkt, maar ik voel ‘iets’. Dat heb ik nu zowel voor de omgeving als voor de herberg in uitermate positieve zin!

Inmiddels heb ik het zogenaamde 3-gangenmenu achter mijn kiezen en ik ga jullie niet plagen door uitvoerige beschrijvingen van al het genoten lekkers te geven. Men gaat mij dan niet lief vinden en realiseert zich dat het laatste genoten diner een overduidelijke kwestie van behelpen is geweest.

Van mijn kant kan ik slechts melden dat ik voor alle zekerheid even heb geïnformeerd, of het inderdaad ‘slechts’ een 3-gangenmenu was. Dit werd bevestigd en voor de 6-gangenproeverij van morgen heb ik voor de terugtocht naar de kamer (suite) alvast een steekkarretje besteld. “Rollen is ook een optie”, zo werd mij grijnzend medegedeeld.

Om niet iedereen groen en geel van afgunst naar zijn/haar mandje te laten vertrekken, laat ik het voor vandaag hierbij. Uit het koelkastje op de kamer heb ik een biertje geplukt, dus proost allemaal.

Nu uitbuiken, tv-kijken en/of in slaap vallen. Gezonde Drentse lucht…

Laatste dag Algarve

Met enige omzwervingen, waarbij een nieuwe uitglijder op een stukje A22, bij Ibis beland. Inmiddels ook de Focus ingeleverd en men heeft mij braaf weer bij Ibis afgezet. Toen de schrijver van een Portugese fabeltjeskrant iets van “tot de volgende keer” zei, moest ik intern wel even schateren, want dat er met deze club GEEN volgende keer gaat komen, lijkt mij wel duidelijk. Kort daarvoor had hij getracht mij op de mouw te spelden dat die waarschuwing rond de olie slechts een sensorfoutje was en dat ik e.e.a. rustig had kunnen negeren. Getracht deze toch wel duidelijk van de leg zijnde vogel uit te leggen dat ik zijn bewering niet meteen als fabel wens af te doen, maar dat het wel handig is om dit soort ‘mankementen’ (die dus volgens hem eigenlijk geen mankement zijn) vooraf even met de huurder door te nemen.

Dat zijn echter opmerkingen, die ik net zo goed in het Nederlands had kunnen plaatsen. Hij hoort wel geluid, maar dat is het dan wel. In het Engels snapt hij tot op zekere hoogte wat ik zeg, maar vervolgens wordt naar mijn idee meteen een link gelegd met “kan ik met deze opmerking bij de bakker een brood kopen?” Bij een negatieve inschatting wordt direct het holle pijp principe in werking gesteld. Ene oor in, andere oor uit.

Deel twee van de Fabeltjeskrant aflevering betreft de tol. Volkomen in tegenstelling tot hetgeen de dame van het postagentschap mij vertelde, gaat de instantie die over dat tolgeld gaat mijn adres bij Autorent opvragen en dan een rekening naar NL sturen. Slechts wanneer ik dat ‘kastje’ had laten activeren zou e.e.a. via Autorent gelopen zijn. Aldus de verklaring van de Autorent-figuur. O ja. Het zou wel eens 7 maanden kunnen duren...

Als ik plaatselijke figuren mag geloven krijgen Spanjaarden nog wel eens zo’n bidprentje thuisgestuurd, maar vanaf Frankrijk zou men geconstateerd hebben dat zulks onrendabel is. En mocht ‘men’ zo avontuurlijk zijn om het bij mij toch nog maar een keer te proberen, dan ben ik bang dat het eerder gevormde beeld slechts bevestigd zal worden. D.w.z. het tolgeld wil ik best betalen, maar eventuele extra kosten absoluut niet.

Over de rest van deze dag heb ik weinig spannende zaken te melden. Het in mijn herinnering nogal ingeslapen plaatsje Loulé, waar Ineke en ik ooit eens netjes cultureel een kerkje met schitterende blauwe tegels hebben bekeken, bleek inmiddels ontwaakt en barstte zo’n beetje uit zijn voegen door toeristen en dagjesmensen. En parkeerplaatsen bleken buitengewoon schaars. Daar hoef ik dus niet meer heen. Met Albufeira ben ik eigenlijk ook wel klaar. Is mij iets teveel veranderd.

Na eerder bij de bar van het hotel een koffie te hebben besteld, was het op een bepaald moment een correct tijd voor een biertje. Vreemde weinig wegende glazen hanteert men hier. Even terug naar de kamer en na verloop van tijd retour bar voor een J&B en vervolgens de daghap. Boeuf stroganoff. Veel respect gekregen voor de broek van het charmante serveerstertje. Het meisje zag er echt lief uit, maar als zij zich omdraaide en van je wegliep, vroeg je je toch bezorgd af of die broek die derrière wel in bedwang zou kunnen houden.

18/12. Prima geslapen. Beste bed van de vakantie. Over 40 minuten staat er (als het goed is) een taxi klaar om mij naar de luchthaven te brengen. Toestel van Transavia is al onderweg van Amsterdam naar Faro en zal mooi op tijd arriveren volgens Flightradar 24. Gaat nog bakkeleien worden of dat toestel of dat van de Transaviacollega vanaf Eindhoven als eerste mag landen. Beide zouden nu 9.31 uur landen… Amsterdam ligt een fractie voor.

Na een bescheiden ontbijt tot mij te hebben genomen, bleek de taxi keurig op tijd. Aangekomen op de luchthaven constateerde ik het enorme verschil in het verkeer tussen deze luchthaven en die van Dubai. Onderweg naar de incheckbalie nog zitten overwegen of ik de assistentie hier maar laat zitten. Zo groot zijn de afstanden hier niet en ik heb tijd genoeg. Maar ja, anderzijds rekenen die assistentielui op mij. Hun schema loopt anders in de war. Zij maken onvoldoende kilometers. Weet ik veel. Bovendien heb ik – als het goed is – weer het voordeel van priority boarding en dat bevalt mij eigenlijk wel. Normaliter stort ik mij niet in het gedrang en ga als een van de laatsten aan boord. Je loopt daarbij wel het risico dat er voor je handbagage geen plaats meer is en dat deze naar het ruim wordt verbannen. Ik mocht nu dus meteen achter de check-in plaatsnemen en werd even later door een aardige knul naar een aparte security geleid. Scheelt dus ook een hoop gedoe en van het ene op het andere been heen en weer hoppen.

Inmiddels bij een soort tussenstation beland en daar word ik straks weer opgehaald. Ik moest dan wel tekenen dat ik op de afgesproken tijd weer aanwezig ben op deze plek. Misschien heeft men stiekem in de gaten dat ik nog redelijk mobiel ben. Een echte invalide een dergelijke verklaring laten tekenen lijkt mij een beetje zot. Bang dat zo iemand er in tijgersluipgang vandoor gaat? Zoals vrij gebruikelijk kan ik mij met dit soort trivia prima amuseren.

Schiphol hier bij het luchthavenpersoneel ook nog even op de kaart gezet. De begeleiders kunnen niet zomaar door de security en worden ook gecontroleerd. Op Schiphol kwam daar ter identificatie zelfs een irisscan aan te pas. Stond men in Faro toch wel van te kijken.

Over trivia gesproken. Qua volume vormen 2 zakken chips met hamsmaak het belangrijkste onderdeel van mijn handbagage. Qua gewicht zal het mijn laptop zijn, maar vertillen doe ik mij dus niet aan de handbagage.

Assistentie-avontuur nam nog een onverwachte wending. Transavia-toestel stond niet aan zo’n slurf. Met de bus die kant op en dan trap op. Voor sommige rolstoelers een onoverkomelijk probleem. Er werd daarom een speciaal voertuig ingezet. Er zit een soort platform met liftfunctie aan vast. Je wordt met rolstoel en al omhoog gehesen en komt vervolgens in een soort cabine. Voertuig rijdt naar vliegtuig en manoeuvreert zich bij de deur tegenover de deur waardoor alle andere passagiers naar binnen komen. Die gaat open en vervolgens ga je via deze speciale entree naar je seat. Geen priority, maar toch wel apart. Ik snap nu ook hoe zo'n trolley van de catering zich voelt.

Uitstekende terugvlucht trouwens. Bijna overal mooi helder weer en dus niet saai wolken van boven bekijken. Mooi uitzicht op Picos de Europa met besneeuwde toppen, windmolenparken in de Noordzee, Hoek van Holland en Nieuwe Waterweg, Noordzeestrand en stukje Noord Holland, want we landden op de Polderbaan. Daarmee was de winst in aankomsttijd (22 min.) voor een belangrijk deel weer foetsie, want vandaar naar de gate is een flink eind (over de grond). Gate C18 is niet bepaald dicht bij de aankomsthal en bagagebanden, maar het leek mij toch goed te doen, dus ik heb voor die laatste etappe afgezien van assistentie. Probleemloos trein naar huis gepakt. Noch vanuit vliegtuig, noch vanuit trein iets gezien van door boeren veroorzaakte files. Eigen schuld natuurlijk. Had ik de trein naar Hilversum Mediapark maar moeten nemen. De gepleegde vliegreizen impliceren overigens even zovele treinreizen naar en van Schiphol. Neem je daarbij een trein, die zonder te moeten overstappen naar of van Schiphol rijdt, dan wordt de betiteling “Sprinter” in Weesp toch fors geweld aangedaan. Daar blijft de trein als een broedse kip rond de 10 minuten op de rails naast het perron zitten. Omdopen van Sprinter naar Slome Duikelaar zou ik volledig terecht vinden. Zoals bekend ben ik echter geen man die direct alles akelig en naar vind. Geen type Droef de Haas dus. Ik neem de dingen zoals zij komen, hoewel ik met Autorent nog niet helemaal klaar ben. Dat komt echter vooral doordat ik een enorme hekel heb aan lieden die de waarheid geweld aan doen, of overdreven op eigen belang uit zijn. Mensen die bij het woord “service” hooguit denken aan de opslag bij tennis. Dat zal vooral te maken hebben met “opslag”.

Bij thuiskomst bleek die dag een klein pakketje te zijn bezorgd. Afkomstig van mijn jongste dochter. Ik had een vaag vermoeden wat de inhoud zou kunnen zijn en verwachtingsvol opende ik het pakketje. En jawel, een heerlijk foto van opa met zijn kleinkind-tweeling! Prachtig besluit van deze reis! Ik heb nog om de digitale versie gevraagd en zal deze na binnenkomst toevoegen aan de fotoserie.

Algarve of stevig stukkie?

Vandaag deels vakantieverslag en deels een soort ‘stevig stukkie’. Qua vakantie was het even ‘pas op de plaats’. Vandaag (17/12) is het voor het eerst weer eens fatsoenlijk zonnig weer. Komt goed uit i.v.m. verplaatsing naar mijn laatste nachthok (Ibis hotel), vlakbij het vliegveld Faro. Dat was trouwens nog even mega-schrikken. Ik zocht gisteren alvast het straatadres op en toen viel mijn oog op de datum. 17 Februari i.p.v. 17 december. En “niet annuleerbaar”. Zou er 17 december nog wel plaats zijn??? En ben ik nu twee keer de pineut qua overnachtingskosten? Mijn favoriete receptioniste had dienst en die heeft voor mij telefonisch contact opgenomen met het Ibis hotel. Resultaat: Ik moest, ondanks waarschuwing over 'niet terugbetaalbaar', toch annuleren bij Booking.com. Bij Ibis zou ik dan iets van €.2,- moeten bijbetalen…. Yes!

Afgelopen 2 dagen – min of meer gedwongen door het grauwe weer - veel tijd op de kamer doorgebracht. Wat gelezen, wat BVN gekeken en wat surfwerk verricht:

Het druppelt heel, heel langzaam door tot het besef van een ieder. Luchtvaart is niet de grootse CO-2 schurk. (Dat zijn de energiemaatschappijen). Maar vooral de cementindustrie is een stuk erger dan de luchtvaart.

Het is echter een stuk sympathieker om te ageren tegen iemand die (zoals ik) met enige regelmaat het vliegtuig pakt, dan met spandoeken voor een huis in aanbouw te gaan protesteren. Men gunt (terecht) de volgende generatie ook een eigen woning.

Via BVN word ik vandaag geconfronteerd met de verkiezing van politieke prestatie van het jaar. Daar zitten kandidaat–prestaties bij waarbij ik denk “Doe even”. Dat die Pieter Omzigt (samen met ene Renske Leijten) de winnaar is, kan mij als politicobeet eigenlijk wel bekoren. Met zekere regelmaat komt Omzigt in het nieuws en dan ben ik blij dat ik niet aan de andere kant van zijn bemoeienissen zit.

Op de achtergrond (BVN) hoor ik dat het in Frankrijk nog steeds bal is. Volgens mij vindt men dat daar een soort volkssport. Er rijden geen treinen (of niet vaak genoeg), de metro doet het niet (op tijd) en er zijn files met recordlengte. Vervolgens gaat men betogen en/of staken. Toevallig heb ik kort voor vertrek naar de Algarve eens gekeken naar wat bepaalde vliegtuigen van Transavia Nederland en Transavia France per dag presteren. Dat scheelt een formidabele jas. Transavia NL doet soms wel 4 vluchten op 1 dag (heen en terug dan). Bij kortere vluchten worden het er ook wel eens 6. Vandaar ook dat men voor dag en dauw begint.

Slechts een enkele kist van Transavia France behaalt vergelijkbare resultaten. Soms zie ik meerdere dagen helemaal geen activiteit… Ik vraag mij dan (uiteraard) af of zo’n stewardess dan met bepaalde regelmaat extra verlof aanvraagt, omdat zij soms toch wel 4 dagen per week moet werken...

Over werken gesproken: Mijn fles J&B is uitgewerkt. Klokt niet meer. Is dus leeg. Wijnfles 1 ook. Het andere exemplaar van mijn twee aangeschafte wijntjes is nog helemaal compleet. Dus de kurk zit er nog in. Om fles 2 vandaag op de kamer bij Ibis het klokken af te leren lijkt mij overdreven. In noodgeval wordt hij in gebruikte sokken gewikkeld en naar Almere meegenomen.

Gisteren uiteindelijk ook uitgevogeld dat er een reden is dat mijn passage op de tolweg niet via de plaatselijke PTT-app (KPN-app?) is geregistreerd. Schijnt rechtstreeks naar autoverhuurmij te gaan. Dat ga ik vandaag dus proberen recht te zetten en als men er dan op staat een fors bedrag aan administratiekosten extra te berekenen, bestaat de kans dat er gedurende zeer lange tijd niets meer van mij wordt vernomen. Ik ben dan in afwachting van berechtiging, omdat ik de brenger van dit vrolijke nieuws zou hebben beschadigd. Gevalletje ‘noodweer exces’ dunkt mij.

Allemaal ‘dagdromen’. Met een beetje mazzel heeft er bij Autorent vandaag iemand dienst, die qua postuur vergelijkbaar is met de man die mij eergisteren in een pizzeria bediende. Hij was noch Portugees, noch Italiaan. Hij was een Braziliaan van een kleine 2 meter hoog en ongeveer even breed. Zoiets werkt louterend op een mogelijke vermindering van zelfbeheersing.

Omdat nu de zon schijnt, ga ik mijn spullen pakken, uitchecken en via een omweg naar Ibis.

Over de rest van deze dag (spannend toch?), avond en terugvlucht zal ook nog wel iets te melden zijn.