Heenreis 30 jan.

Weerzien met Mallorca

Na mijn luchtdoop per Fokker Friendship (met propellers) in 1967 heb ik in 1968 opnieuw een vliegvakantie geboekt. Men raadt het al: Naar Mallorca. Ik kan daar nu met een gerust hart nogmaals naartoe, want veel herkennen zal ik er niet. In die tijd was ik nog redelijk toonbaar op het strand en daar heb ik het belangrijkste deel van mijn vakantie waarschijnlijk doorgebracht. Er staat mij ook nog vaag iets bij van een beachparty, waarbij wellicht een korte boottrip was inbegrepen. Voorts herinner ik mij een tocht met een gehuurde scooter. Dat kon toen ‘gewoon’ met een autorijbewijs. Veel van het eiland heb ik toen niet gezien en dat wens ik nu goed te maken. Niet per scooter, maar per Seat Leon (of gelijkwaardig). Voor €.157,09 inclusief afkoop eigen risico heb ik die een week tot mijn beschikking. Lijkt mij deze tijd van het jaar toch iets gerieflijker dan een scooter. Weeronline strooit kwistig met weercijfer 9 en temperaturen tussen de 4 (brr) en 16 graden. Geen neerslag en veel zon. Citaat: In het weekend en begin volgende week kan het in het zuiden lokaal 20-21 graden worden. Straks de Tom Tom even programmeren voor een route naar “lokaal”. Het maximum in Almere zal tijdens mijn verblijf elders niet veel boven de 7 graden uitkomen en bovendien gaat het hier nat worden. Ik mis dus niets.

Via Google Streetview al wat blikken vooruit geworpen en ik zie de werkelijkheid met belangstelling tegemoet. Op een ouderwetse wegenkaart kijkend vallen de vele ‘groene weggetjes’ in het Westen en Noord Westen op. Zo te zien zijn er daar ook veel ‘miradors’.

Misschien ga ik eens gek doen en bezoek ik een museum. Anderzijds lijkt mij het Rafael Nadal Museum nu niet bepaald iets waardoor ik mij weer in de rijen van cultuurfanaten denk te mogen scharen. Met open mond naar al zijn gewonnen bekers kijken gaat het niet worden. Als Rafa nu zelf aanwezig is, zou dat wellicht anders liggen. Onder het genot van een carajillo zou ik hem willen bedanken voor de vele uren kijkplezier, die hij mij heeft gegund. (Ik schrijf dit voor de finale van de “Australia Open” op 30/1)

Het (voor mij) bijzondere van deze bestemming is het feit dat ik op dit eiland ooit mijn ontdekkingstocht van Spanje ben begonnen. Inmiddels heb ik, met uitzondering van die 2 plaatsen in Noord Afrika, alle zelfstandige regio’s in Spanje wel eens bezocht. Qua provincies denk ik dat slechts Badajoz aan mijn lijstje ontbreekt.

Heel stout zit ik ook te denken aan ‘Gordon Ramsay spelen’. Kijken of er ergens een horecazaak is, die niet bepaald uit zijn voegen barst van de klanten. Dit in tegenstelling tot de omliggende collega’s, waar het wel gezellig druk is. In die slecht lopende zaak ga ik dan een biertje drinken, want het gebrek aan klanten zou wel eens aan het eten kunnen liggen, dus daaraan waag ik mij niet. Beetje slap OH-en met de uitbater over een nieuwe formule. Doop je tent om tot Gold & Delicious en maak goudfazant je specialiteit. Niet verslappen en goudvis en goudplevier ook op het menu zetten, want die vullen niet echt. En regelmatig benadrukken dat alles vers moet zijn, want dat doet Gordon ook altijd.

Nu ik er nog eens over nadenk is mijn naamsuggestie misschien niet zo gelukkig, want Golden Delicious is ook een appelsoort. En steeds moeten uitleggen dat deze soort in de bek van een geroosterd speenvarken zit, gaat op den duur vervelen.

Van vliegschaamte heb ik weinig last. Niet in de laatste plaats, omdat ik per trein naar Schiphol ga. NS beloont dat niet. Juist nu moeten er zo nodig werkzaamheden worden uitgevoerd, waardoor een rechtstreekse rit er niet inzit. Andere compensatie: Mijn oude schicht van november 2006 is nu in de puberleeftijd beland en toch staan er slechts 127.000 km op de teller. In verhouding draag ik via de motorrijtuigenbelasting dus extreem bij aan de milieu- en klimaatplannen van het kabinet. Via accijnzen en btw op de brandstof word ik nog eens extra zwaar geplukt.

Over “geplukt” gesproken, ik heb laatst een alternatieve vertaling gevonden voor het Engelse “peacock”: doperwthaan. En nu niet meteen reageren met “ik weet nog een andere”. Laten we het een beetje netjes houden.

Slot Gran Canaria

Inmiddels ben ik weg uit Ingenio. Een plaatsje waar niet veel bijzonders over valt te vertellen. Althans niet door mij. Het is redelijk dichtbij de luchthaven en dus zo’n beetje op de grens tussen het noordelijk en het zuidelijk deel van het eiland. Het vermelden waard vind ik wel El Brasero Casa Rivero. Men begrijpt ongetwijfeld waarom. Misschien heb ik wat culturele hoogstandjes verzuimd te melden, maar of de plaatselijke kerk nu uit de 16^e of uit de 17^e eeuw stamt, is mij volledig chorizo. Ik vind het er aangenaam rustig en je hebt nergens een probleem om je auto te parkeren.

Ik was mooi op tijd (eigenlijk veel te vroeg) op de luchthaven en kon zonder extra rondje de huurauto stallen en de sleutel in een daartoe aangebracht bakje doen. In plaats van naar de pilaar met knop te kuieren dacht ik even meteen aan te sluiten bij de toegang “assistencia”, omdat mijn boarding kaart het daar nu wel zou doen. Misrekening. Ik moest naar iets geels. Daar stonden weliswaar diverse rolstoelen geparkeerd, maar ik zag mijzelf niet meteen in de rol van dhz-er. Niet ver daarvandaan was er echter een familielid van de eerder gebruikte praatpaal. Er komt een duwmeneer mijn kant op. Dit genie vraagt om mijn boarding kaart, leest ergens Amsterdam en probeert zich vervolgens tussen de Transavia-passagiers naar een incheckbalie te wurmen. Ik probeer hem nog te waarschuwen door te roepen dat ik met Easyjet vlieg, maar pas nadat de baliedame e.e.a. bevestigde, ging hij overstag. Dan doet het fenomeen zich voor dat je conform instructie dus ruim 2 uur voor vertrek aanwezig moet zijn, maar dat de betreffende balie dan nog niet open is. Op mijn thuis geprinte boarding kaart schrijft de man dat ik 10.30 uur bij gate 317 moet zijn. Deze kennis deelt hij vervolgens blijkbaar met niemand en dus maar weer richting praatpaal, want anders zou ik nu nog steeds bij gate 317 hebben gezeten.

Nieuwe duwer weet mij daarna rap door security heen te loodsen. Constateer je toch weer verschil. In NL wil ik mijn laptop uit de handbagage halen, maar dat blijkt door de aanschaf van nieuwere apparatuur niet langer noodzakelijk. In Spanje zijn ze voor dat nieuwe spul nog aan het sparen en dus moest mijn handbagage opnieuw door de scan, maar nu gesplist….

Gezien de jofele prijs die ik voor een fles J&B had betaald, vroeg ik mijn ‘assistent’ mij via de taxfree shop naar de gate te brengen. Nog meer om mee te slepen. Taxfree ws trouwens duurder dan de supermarkt, maar bij die laatste was het wellicht een aanbieding.

Rustige vlucht met aan boord veel te duur bier en wat cheddar-koekjes. Het voordeel van een dergelijke aanschaf is dat je even van je mondmasker bent verlost. Ik snap die mensen niet die over het dragen van zo’n masker in een vliegtuig kabaal maken. Gewoon een flinke hoeveelheid drankjes en knabbels bestellen en je hebt nergens meer last van.

“Assistentie” op Schiphol was prima geregeld. Ik werd zelfs tot aan de lift bij het treinstation gebracht. Bagageafhandeling verliep uiterst traag en dat gaf mij gelegenheid mijn fotospullen uit de handbagage te halen en om mijn nek te hangen, of in de zakken van mijn fleecejack te proppen. Daardoor ontstond er plek voor mijn 2 flessen J&B.

Mijn broek is nat, maar het regent niet

Aan dit regeltje moest ik denken toen mijn duwer mij er op wees dat mijn ruimkoffer kleurverschillen vertoonde. Nu had ik met de typisch Nederlandse zuinigheid uiteindelijk toch besloten het laatste beetje whisky, samen met de forse fles Tropical en de 3 ukkies mee te nemen. Vraag was nu welke fles het begeven zou hebben…. Nieuwsgierigheid weten te bedwingen tot ik weer thuis was. Jippie, alle flessen zijn nog heel. Heeft zo’n narcoticahond soms even onverwachte aandrang gehad? Het zal allemaal wel. Ik ga mijn koffertje niet opsturen naar een forensisch lab om dat uit te laten zoeken. Een dag later zie ik nog amper een kleurverschil...

Direct na thuiskomst nog even aangeschoven voor een Teams-meeting en daarna vond ik het tijd om te controleren of de J&B hier in NL net zo prettig smaakte als in Spanje. Men zal mij niet horen klagen.

Tijdens de terugvlucht zat ik naast een man die een coiffure had, die met de mijne kon worden vergeleken. Van hem heb ik begrepen dat het onderhoud met een beetje fatsoenlijke tondeuse goed te doen is. Bij de modelletjes uit de vorige eeuw, die ik al in bezit had, twijfelde ik ernstig over de geschiktheid voor het nieuwe onderhoud….

Hoewel ik niet laaiend enthousiast ben over de hernieuwde kennismaking met dit eiland, ben ik best wel redelijk tevreden over het ‘op vakantie gaan an sich’. Leuk om weer eens over iets anders te kunnen schrijven dan het gebroddel in ons land.

Oeps, bijna vergeten: De inrichting en aankleding van de luchthaven van Las Palmas, is naar mijn idee het resultaat van samenwerking tussen enkele binnenhuisarchitecten en een verzameling kameleons. Je verwijdert je 50 meter van je zojuist bezochte praatpaal, je draait je om en je hebt geen idee meer waar die paal zich ook alweer bevond….

Het delen van dit soort observaties is leuk. En extra leuk als er zoveel reacties op volgen. Dank daarvoor. Als beloning stel ik nieuwe verslagen van nog te ondernemen reisjes in het vooruitzicht. Of dit – op vrij korte termijn- iets uit Limburg, of uit de Eiffel of de Harz wordt, is nog volkomen onduidelijk. Het kan ook Kreta worden. In tegenstelling tot Rhodos houdt men daar m.i.v. november GEEN winterslaap. Je kunt er in januari ‘gewoon’ heen. Hooguit minder geschikt voor een strandvakantie, maar die bevindt zich bij mij in hetzelfde keuzegebied als de wintersportvakantie. Wat mij betreft mogen de brochures rond sneeuwpret worden ingezameld en aan de energiebedrijven worden geschonken om daarmee onze stookkosten een beetje binnen de perken te houden.

Af- of aanmelden

Mochten er mensen zijn, die van verdere toezending van mijn schrijfseltjes gevrijwaard wensen te blijven, dan is een mailtje voldoende. Iemand, die na het lezen van één of meerdere verslagen het toe zou juichen ook in de toekomst dergelijke ‘stukkies’ te ontvangen, kan eveneens een mailtje sturen. Naar frala2811@gmail.com

Droogzwemmen

Op basis van het op deze luchthaven zeer populaire verstoppertje spelen met borden, die je – als je ze ziet – de juiste richting opsturen, besloot ik vandaag even te oefenen. Voorts had ik al weken terug van Easyjet een e-mail ontvangen met nadere info over mijn “assistentie”. Daarin las ik dat assistentie ingeroepen kan worden vanaf een taxistandplaats, een bushalte en zelfs het autoverhuurbedrijf. Uiteraard intrigeerde dat laatste mij in het bijzonder. Ik was vooral nieuwsgierig hoe die hulp dan wel precies zou worden ingeroepen. En hoe werkt zoiets als het inleverstation niet bemand is? Zou de collega van het wel bemande verhuurbedrijf bereid zijn dat klusje op zich te nemen. En zou men weten HOE...

Ik bleek dus weer eens een verstandig ventje te zijn, want het eerste het beste bord dat naar de Car Rental verwees, zag ik dus ruim te laat. Rondje voor de chauffeur. Kantoortje Sixt inderdaad zonder mensen erin. Toen ik de buurvrouw van de concurrentie vroeg of zij wist hoe assistentie opgeroepen kon worden, keek mij aan of zij het in Keulen hoorde donderen. En dat is vandaar knap ver weg. Zij redde zich slim uit de situatie door erop te wijzen dat ik mijn auto niet bij haar cluppie had gehuurd. Mijn vervolgvraag of zij het wel had geweten als ik bij haar klant zou zijn geweest, deed verder niet meer ter zake.

Op pad naar het kantoor van Sixt in de internationale aankomsthal. Dienstdoende verhuurseñorita wist eveneens van toeten noch blazen. Misschien nog wel van een beetje van toeten, want die zit immers in een auto. Alleen noemen we dat normalter toeteren en niet toeten.

Volgende etappe? Iets of iemand van Easyjet is op zich een aardig idee, maar waar vind je dat. Tijdens de inmiddels duidelijk aan de beurt zijnde zitpauze valt mijn oog op een bord met ‘assistencia’. En er was een juffrouw met een wit overhemd. Die trok bij mijn nadering een vlot sprintje. Vergeefs. Ik moest voor nader overleg echter wel eerst door een poortje en dat was een heel erg streng poortje. Daar mag je alleen doorheen als je diezelfde dag ook vertrekt en dat was bij mij dus niet het geval.

Of het mijn Bruce Willis kapsel was, of niet, maar ik had inmiddels een 2^e señorita om mij te helpen. Dat kwam wel goed uit, want na mijn bekentenis dat ik de assistentie pas de volgende morgen nodig zou hebben, konden zij samen blikken vol onbegrip uitwisselen. Dat was voor mij een perfect moment om mij te herinneren dat ik tijdens mijn eerste verblijf niet onder de indruk was geraakt van het gemiddelde IQ van een Canariër.

Hulpeloos en met iets van lichte paniek werd ik verwezen naar een soort helpdesk van de luchthaven. Piepklein kantoortje dat voor deur en raam is afgezet met een lint. Op mijn vragende blik richting telefonerende man wappert hij mij geruststellend terzijde. Jippie. Zitpauze. Een ferme Spaanse, die geen enkele behoefte aan een zitpauze of welke andere pauze dan ook had, kakelt zich dwars door het glas heen en wordt naar iets verwezen. Welnu, als het erop aankomt door glas heen te kakelen, wil ik best wel meedoen. Dat hoefde gelukkig niet met stemverheffing, al zal de plaatselijke KNO-arts daar wellicht anders over denken.

Bovendien bleek het een erg aardige man. Ik vind de mensen hier trouwens toch al erg aardig en vriendelijk.

Hij vertelt mij dat ik mij de volgende ochtend bij een soort paal moet melden en daar dan op een knop moet drukken. Ik die kant op om te oefenen. Ik ben amper halverwege om de figuur aan de andere kant van die paal/knop uit te leggen dat ik een papiertje heb waarop staat dat ik ook net buiten de luchthaven opgepikt kan worden, of de complete luchthavenhelpdesk doemt achter mij op. Hij converseert even in racetempo met zijn collega achter de paal/knop en zegt mij (opnieuw) dat ik dus morgenochtend naar die paal moet drentelen. Goedkeurend geknor van achter de paal/knop.

Uiteindelijk bleek mijn achtervolger WEL over meer dan 2 hersencellen te beschikken. Hij wijst op het woordje “kan” in het zinnetje dat de oproep gepleegd “kan” worden vanaf… enz. Maar op de luchthaven van Las Palmas kan dat dus niet.

Verder nog iets te melden? Ja, ik ben doorgereden naar Las Palmas. Had ik mijzelf kunnen besparen. Ik kan mij na terugkeer in NL ook verwennen met een ritje naar Heerjansdam of – heel exotisch – naar Wuppertal. In Las Palmas is het drukker… Wegwezen dus.

Nog meer te melden? Ja! Net als op tal van plaatsen in Portugal weet men rotondes hier erg leuk aan te kleden. Ik ben bepaald geen kenner op dit gebied, maar ik meen mij iets te herinneren dat in NL een artiest dan wel kunstzinnig aangelegde figuur wat muntjes krijgt toegeworpen voor zijn of haar artistieke uitspattingen. De kunstzinnige tegenprestatie verdween dan in een of ander archief. Hier leukt men er kruispunten en rotondes mee op…..

Als het krampachtig pogen het whisky-overschot tot een minimum te beperken niet gierend uit de hand loopt, zal ik een tweetal voorbeelden aan de fotoseries toevoegen. Een tweede krampachtige daad is het wegwerken van de laatste beetjes van de vissalade. Is nu niet 100% vers meer, maar ik vind het uitermate prettig behelpen.

Voor degene die mijn nachthok van de afgelopen week weer toonbaar gaat maken, heb ik enkele in het Spaans geschreven papiertje gemaakt. Waarom er €.2,50 bij een kapot wijnglas ligt. Dat de batterijen nog goed genoeg zijn voor een wandklok, of een zaklantaarn.

In eerste instantie waren de batterijen, die ik nieuw in de Canon had gestopt net goed genoeg om een correcte datum in te stellen. Toen ik iets later een foto wilde maken, kreeg ik de suggestie om de batterijen eens te verwisselen. Dat zijn momenten waarop ik wil gaan deelnemen aan het WK “ver weg slingeren van een Canon”…. Het apparaat heeft zich overigens bedacht. Vraag is voor hoelang…

De grote fles Tropical mag mee naar Nederland. Sterker nog, de 4 resterende ukkies ook. Er is nogal wat veranderd. Zo mag je van de douane 10 liter sterke drank mee naar NL nemen. En 110 liter bier. Dat zijn megaveel ukkies.

Onafhankelijk van het feit of ik een eventueel restantje van mijn J&B wel of niet in mijn koffer voor het ruim ga stoppen (met het risico dat het edel vocht mijn gedragen ondergoed en sokken gaat impregneren), acht ik een korte stop bij de drankenwinkel op de luchthaven nu opeens niet langer uitgesloten. In de winkel betaalde ik voor die liter J&B €.13,20. Ook fijn: Een liter super 95 heb je hier al voor minder dan €.1,10. Toch ga ik daar niet mee lopen sjouwen.

Nu resteert de laatste splitsing van spul voor de koffer voor in het ruim en de handbagagetas. En tenslotte nog even piekeren of de laatste kubieke centimeters maag gevuld moeten gaan worden met water, cola, of een ukkie. Dankzij dit soort vraagstukken is het vrij logisch dat ik dodelijk vermoeid in NL zal arriveren. Ik laat het nog wel weten.

In de wolken zijn.....

Dat was ik vandaag. Een flink deel van de dag. Men zou kunnen vermoeden dat ik heden dus ‘in mijn nopjes’ was. Dat kan ik bevestigen noch ontkennen, want ik heb geen idee waar mijn nopjes zich bevinden.

Ik was letterlijk in de wolken. Die hingen laag, of ik reed een knap eind boven de zeespiegel. Of een combinatie van deze 2 factoren. Ruitenwissers moesten soms ook aan de bak.

Daarmee wordt waarschijnlijk ook verklaard waarom het in de binnenlanden van dit eiland redelijk groen is. Zeker in verhouding tot Lanzarote. Zoals ik destijds al eens heb geschreven, dienen de liefhebbers van groen daar toch echt een kikker te huren.

Nu is het genieten van vergezichten knap lastig als je omhuld bent door waterdamp. Gelukkig was er af en toe een opklaring en kon ik mij in opperste verbazing afvragen waarom sommige mensen wonen waar ze wonen. Mensenschuw? Bang voor burenruzie? Haters van kabel-tv? Ooit eens mot gehad met de Spaanse KPN Post? Ik ben ook niet bepaald mal van dichtbevolkte wereldsteden, maar hier tref je soms een ander uiterste aan.

Iets voorbij het centrum van het eiland werd het zicht beter. Het stoppen bij een mirador (uitzichtpunt) had weer zin, hoewel het bij sommige exemplaren weinig mira was en vooral veel “dor”.

Opvallend zijn de enorme bougainvilles, die je hier ook zomaar los in het wild aantreft. Strelitzias zijn er ook nog steeds in voldoende mate. Geldt ook voor oleanders. Ergens onderweg bij een parkeerterrein zag ik een mij onbekende vogelsoort. Daar zijn er erg veel van, maar omdat ik deze fladderaar op Gran Canaria aantrof, heb ik het beestje dus een kanarievogel genoemd. Wat ie dus niet was.

Omdat in het appartement een glas was gesneuveld dacht ik op het laatste stukje naar ‘huis’ nog even bij Carrefour langs te gaan en daar een vervangend exemplaar te kopen. Heel veel glazen gezien, maar welke uitvoering ik precies moest hebben…. Geen idee. Ik leg wel wat muntjes naast het kapotte glas.

Afgezien van de reisdag op woensdag is het in feite morgen al weer mijn laatste dag. Na de enorm heerlijke entrecote van zaterdag was ik gisteren voorzichtiger en bestelde een vissoep. Die stond voor €.4,95 op de kaart, dus je zou een klein kommetje verwachten. Niet dus. Je krijgt een ‘grote-mensen-bord’ en rijkelijk gevuld. In een vlaag van gezondheidsverbijstering heb ik daarnaast nog een salade van het huis besteld. Maar dan wel een om mee te nemen. Een kleine 24 uur later ben ik er pas aan toegekomen om te kijken wat ik precies heb meegekregen. Dat wordt dus de laatste 2 dagen heerlijk gezond smullen. Ik zou willen dat deze uitbater volgende week al een dependance in Almere opent. Ben ik per week minstens 1 dag klant.

Naast het wegwerken van deze salade, dien ik ook een schema op te stellen voor de diverse sapjes. Die grote flessen Tropical bevatten dus geen 50 cl, maar 75 cl. Dat scheelt een hoop gewandel richting koelkast. Voor het geval zo’n grote fles mij wat overmoedig zou lijken, had ik ook een serie ‘ukkies’. Ter aanvulling had ik in de supermarkt zo’n in plastic gehuld zestal teruggebracht tot een drietal. Daar was de jongeman achter de kassa het niet mee eens. Of ik die andere drie flesjes ook maar even wilde halen. Voorts heb ik nog bijna 2 liter mineraalwater en een flinke slok cola. Als ik met al dat vocht ergens over een boulevard zou gaan lopen, denken de mensen door mijn geklots dat het vloed wordt.

Ik heb geen idee of al die lege flessen statiegeld opleveren, maar zo ja, dan gaat degene die het appartement komt schoonmaken een juichkreetje slaken. Heerlijk toch om wat vreugde onder de mensen te brengen.

In mijn salade van het huis blijken ferme hoeveelheden grote garnalen aanwezig.  Hoe moet het nu met mijn chorizo, mijn ham en niet te vergeten mijn J&B.???? Ook een nadeel van alleen reizen. Je kan niemand anders de schuld geven van dit soort problemen. Dit betekent overigens niet dat jullie als lezer nu in bitter geschrei uit moeten barsten. Ik red mij wel.

Veranderingen

Gisteren voelde ik mij net als een paling die na een kleine 50 jaar weer eens op de IJsselmeerbodem naar herkenningspunten zoekt en daar nu Almere aantreft. In tegenstelling tot die paling heb ik wel iets van weleer teruggevonden. En dat mag best een prestatie van formaat worden genoemd. Het complex (Balcon de San Augustin) is nu van een collectief van bewoners en naar mijn beste weten niet meer via booking.com etc. boekbaar. In Playa del Ingles ook talloze rondjes gereden, maar van herkenning was amper sprake. Maspalomas, waar zich destijds slechts hotel Faro bevond (en verder dus totaal niets), is volledig onherkenbaar. En het hotel is volgens mij ook helemaal opnieuw opgetrokken. Zelfs de tomaten, waarmee het zuidelijk deel van dit eiland was volgebouwd, hadden de aftocht geblazen. Ik ben – dom, dom, dom – nog even doorgereden naar Puerto Rico. Iets om erg verdrietig van te worden.

Rechtsomkeert dus maar.

Eergisteren was het voornamelijk een vloeibare zaak wat betreft het diner. Serranoham, chorizo, nog een paar van die kant en klare toastjes met kaas en – niet te vergeten – chips vormden de vaste bestanddelen. En omdat ik afgezien van een muffin en een soort Twix geen ontbijt had genuttigd, kreeg ik toch wel wat trek.

Van wat ik maar liefdevol mijn stamcafé noem, had ik doorgekregen dat zij ook nog een andere tent runden. Daar dus maar heen voor een late brunch. Goed plan. Overheerlijke entrecote met champignons en garnalen. Door de bijzondere kwaliteit van het vlees herinnerde ik mij opeens dat het vlees hier uit Argentinië werd geïmporteerd. In dit geval bleek het echter om vlees uit Uruguay te gaan. Eveneens van wereldklasse!

Hoewel ik het bord met het hoofdgerecht niet helemaal leeg had gekregen, brutaal toch nog maar een ijsje besteld. Komt er iets met minstens 5 bolletjes + wat slagroom en een koekie. Dat “je” achter ijs kan vervallen. Vol en voldaan naar mijn appartement om uit te buiken. Over buiken gesproken. Er waggelen hier heel wat figuren rond die de Vietnamese hangbuikzwijntjes stevig naar de kroon steken. Daarmee vergeleken beschouw ik mijzelf als een amateur.

En toen kwam er een domper op de feestvreugde. Van Linda kreeg ik bericht dat de echtgenoot van haar beste vriendin die ochtend was overleden. Niet volledig onverwacht (hij was “uitbehandeld”) maar toch nog best een schok. Mijn animo om wat dan ook te doen, daalde tot nul. Liggen draaien en woelen om te proberen iets te bedenken wat troost zou kunnen bieden..... Verrassing: Zeer weinig geslapen….

Ter compensatie vanmorgen toch ook een felicitatie kunnen versturen. Naar iemand die ik tijdens mijn 1^e vliegvakantie (per Fokker Friendship) in 1967 heb leren kennen. Zij is vandaag 75 geworden.

Verder vandaag maar even rustig aan doen.

Gemillimeterd naar krokodillenpark

Het overzenden van foto’s naar Reismee heeft mij wel eens meer tijd gekost dan heden het geval was. Nu ging het dusdanig snel dat mijn complete tijdschema in de war raakte. Op dit moment al vertrekken richting ontbijtpaleis heeft het risico dat dit nog gesloten is. En anders sta ik te vroeg voor de deur van het krokodillenpark.

Gelukkig kan ik nog wat tijd doden met nieuwe batterijen in mijn Canon stoppen. Volgens mij heeft dat ding een eetstoornis. Slikt batterijen weg alsof het tumtummetjes zijn. De afgekeurde batterijen doen het overigens nog erg lang prima als je ze in een klok of een zaklantaarn stopt.

De parkeerplaats nabij mijn stamkroegje was omgetoverd tot feestterrein al was het voor feesten nog wat aan de vroege kant. Ik moest dus elders even een plekkie voor mijn huurkoetsje zoeken. Laat op dat plekkie nu een barbier aan de overkant zijn. En die had een klant die niet was komen opdagen. Ik zie er nu qua kapsel uit als Bruce Willis en op de vloer van het kappersbedrijf lijkt een mooi laagje ‘sneeuw’ te liggen.

Curieus trouwens om juist hier naar de kapper te gaan. Mijn laatste bezoek aan deze beroepsgroep was december 2017. Op Lanzarote… Is wel duurder geworden. Destijds €.8,- betaald, nu €.10,-

‘Ontlokt’ aan de carajillo geslagen en daarna op weg naar het krokodillenpark. Men wenst daar te benadrukken dat het geen dierentuin is maar een opvangcentrum. Zeg maar een soort Pieterburen. Mijn eerder gemaakte opmerking over ontbrekende leeuwen en olifanten bleek iets voorbarig, want er was wel degelijk een tijger. Alvorens dat te kunnen constateren een flinke omweg gemaakt. Daar zat ook een traject bij waar lieden met hoogtevrees flink de kriebels krijgen. Ineke zou daar het handremgedeelte probleemloos hebben overgeslagen en direct bij mij op schoot zijn gesprongen.

Het park bleek van bescheiden omvang en dat kwam mij bij mijn huidige conditie niet echt slecht uit. En mocht ik ergens een krokodilletje of hagedisachtige hebben overgeslagen dan houdt mij dat niet uit de slaap. Lay-out en opzet konden mij overigens wel bekoren. En dat gold zeker voor de strategisch geplaatste horecagelegenheid, waar ik een heerlijk koel biertje tot mij kon nemen. Eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik niet zoveel met reptielen heb. En met hun eetgewoonten al helemaal niet. Ik zie mensen bij de Librije al maanden naar hun bord lopen turen om vervolgens met de lap vlees in de mond op de grond razendsnel rondjes om de eigen as te draaien om het vlees in hapklare brokken te krijgen.

Ik moest wel even terugdenken aan een krokodillentuin, die wij eens in Kenia bezochten. Daar woonde ene “Big Daddy” een monstrueus groot exemplaar. Naast zijn verblijf was er een bord met de volgende tekst: Please bring me some more tourists, the last ones were delicious.

De laatste 2 dagen heb ik mij trouwens in korte broek vertoond. Ik ben weliswaar nog niet 100% genezen, maar mocht men al iets zien dan is dat m.i. geen reden paniekerig in een lantaarnpaal te klimmen uit angst voor besmetting.

Terug in Ingenio eerst maar eens controleren of de door mij aangeschafte Tropical even lekker smaakte als dat flesje in de krokodillentuin. Dat bleek het geval en zo kon ik met een gerust hart richting supermarkt om nog wat aanvulling te kopen. Mensen die denken dat ik van J&B en bier aan elkaar hang… Dat doe ik. Maar ik heb ook water, cola en wat muffins gekocht. Dit keer water sin gaz, dus zonder koolzuur, want ik had het idee dat mijn ijsklontjes ‘anders’ waren. Tevens de Audi van nieuwe bedrijfssappen voorzien en bij de flappentap tekeer gegaan. Alle ingrediënten om een nieuw ‘avontuur’ aan te gaan, zijn dus aanwezig.

Contemplatie en langere rit binnenland

Op basis van de positieve reacties lijkt het mij dat ik vooral door moet gaan met vakanties boeken en over de daaruit volgende reizen verslag doen.

Om mijn volgers niet al te zeer te verwennen, ga ik het dus niet hebben (althans niet uitgebreid) over het mislukte diner van gisteravond en de zoektocht naar een apotheek waar ik jodium i.p.v. magnesium probeerde te bestellen om mijn nachtelijke aanvalletjes van kramp te beteugelen. Vlakbij de apotheek was een restaurant dat mij wel iets leek. Bleek gesloten. Nabij mijn appartement was er ook een horecagelegenheid, maar die was officieel nog niet open en als hij wel open was geweest, was dineren er niet bij. Hij adviseerde mij het restaurant waar ik net zo’n beetje vandaan was gekomen. Voldoende redenen aan het whiskyloze tijdperk met spoed een eind te maken en diner lekker diner te laten.

Tijdens het genieten van een prettig geprijsde J&B bedacht ik dat een van mijn volgers mij niet meer volgde. Franklin van der Graaf, die bij de vooraankondiging van mijn vakantie nog een aardige reactie plaatste, is ongeveer een week voor mijn vertrek overleden. Ik heb Franklin leren kennen via mijn vrijwilligers’werk’ bij Humanitas. “Euthanasie” was het sleutelwoord dat ik meekreeg… Daar hebben we het dus niet over gehad. De man moest destijds (2020) nog 50 worden, maar zijn medisch dossier werd volgens mij per steekkarretje vervoerd. COPD met nog slechts 10% longcapaciteit, een bij de knie geamputeerd linker been en een rechter grote teen, die eveneens ontbrak. Toen doffe ellende werd uitgedeeld, heeft iemand hem een zet naar voren gegeven, want hij ontving een extra portie. Maar de man bleek een toonbeeld van vechtlust en een groot aanhanger van “het glas is half vol”. Aan hem moet ik regelmatig denken als ik mensen hoor mopperen over jeuk aan de kleine teen, of een ooglid wat enigszins gaat hangen. Door hem realiseer ik mij eens te meer dat mijn gepiep over pijn in de rug na lang staan of een straffe wandeling in feite niets voorstelt. Nauw verwant hieraan is omgaan met het gemis van Ineke. Fysiek is zij dan wel niet aanwezig, maar in mijn gedachten duidelijk wel. Bij gapende afgronden aan de passagierskant, wilde Ineke nog wel eens mijn kant op schuiven (alsof dat zou helpen…) Maar met de moderne auto’s van nu is er wel het voordeel dat er niet langer zo’n hinderlijk stuk ijzer (handrem) aanwezig is.

Gaan we naar het ontbijt. Dat heb ik geprobeerd te nuttigen bij de uitbater waar ik gisteren was. Helaas, nog niet open. Dan maar een centraal gelegen stukje van het eiland bekijken. De krater in het centrum maar even overgeslagen. Destijds wel gezien, maar er geen overdreven bijzondere herinneringen aan overgehouden. Nu is dat het geval voor flinke lappen van dit eiland. Er zijn tal van plaatsen, waarvan de naam mij niets zei en na een hernieuwd blik op dit soort plaatsen lijkt het mij prima als dat zo blijft. Soms best wel fraaie vergezichten, maar nog niet van de categorie “adembenemend”. Als COPD-patiënt wens ik met deze categorie spaarzaam om te gaan trouwens.

In mijn herinnering was de noordelijke helft van het eiland topzwaar van de bananen. In het zuiden waren tomaten de favoriete teelt. Van bananen niets teruggezien. Speurtocht naar tomaten is voor later deze week.

Wat ik mij wel vaag herinnerde was de “dedo de dios” (vinger van God), een soort pilaar, die eigenwijs uit zee oprees. In Agaete, waar dit fenomeen te zien zou moeten zijn, zijn er nog allerlei verwijzingen in de vorm van restaurants met die naam en als je navraag doet, sturen ‘ze’ je ook terug en moet je ergens rechts. Maar ik heb die rots nergens kunnen ontdekken. Hoewel ik daar toch al niet van over borrelde, lag dat dus niet aan gebrek aan inspanning. Zo blijkt later in mijn inmiddels wel geopend stamcafé. De vinger is ingestort en alle kootjes liggen op de zeebodem. Ga maar lekker turen…

Als de carajillo matig van kwaliteit is, is dat voor mij reden genoeg mijn bestelling voor iets eetbaars elders te plaatsen. Onderweg dus wel een carajillo, maar geen maaltijd of snack genuttigd. Terug in Ingenio dus best een beetje trek. Afgezien van enkele heerlijk koele biertjes bestel ik iets met kip. Toen mij dat “iets” werd opgediend keek ik schichtig om mij heen om te kijken of er ergens hordes hongerige inboorlingen zaten verstopt, die ik af en toe een hapklare brok zou moeten toewerpen. Voor mij alleen was het rijkelijk veel. “Thuis” nog wel een J&B weg kunnen werken, maar dat was het dan ook wel.

Daarna even plat. Nu even het verslag afgemaakt en straks deel 2 van het plat gaan.