2e dag Duitsland juni 2020

Dat ik vanmorgen al zo vroeg op mijn laptop in de weer was, had vooral te maken met het slecht-nieuws-gesprek van gisteren. Je probeert iets te bedenken, maar wat moet je zeggen als ergens geen woorden voor zijn. Twee mislukte huwelijken (voor zover ik weet volledig buiten haar schuld) en dan ook nog eens het slachtoffer van kanker worden. Ga dan maar eens proberen te relativeren. Roep dan maar eens dat een glas halfvol is. Vruchteloos geprobeerd iets te bedenken wat enige troost zou kunnen bieden. En zoiets gaat met flink veel gewoel gepaard.

Na het plaatsen van mijn eerste verhaaltje op Reismee en het oplossen van de Wordle-puzzels (waaronder die van de New York Times) heb ik mij richting ontbijt begeven. Ik was bepaald niet de eerste. Vreemd genoeg zat er niemand op het terras, terwijl de temperatuur best aangenaam was. Niet veel later zat er dus wel iemand op het terras. Ik dus. Men zal mij niet zo gek snel uitschelden voor kuddedier. Ik was meer dat schaap over de dam, want er waren even later nog 3 terrastafels bezet. Omdat het bij de afdeling roerei even ‘eb’ was, heb ik mij in eerste instantie op een gekookt eitje gestort. Bij het opnieuw vullen van mijn jus-glas zag ik dat bij roerei het tij was gekeerd. Over het ontbijt dus geen wanklachten mijnerzijds.

Vervolgens een flinke rit (271 km) door de omgeving gemaakt. Mij niet laten verleiden om het geboortehuis van Otto von Bismarck te bezoeken. Daarin zou zich nu een museum over hem bevinden. Afgezien van zijn bijnaam “de ijzeren kanselier” weet ik betrekkelijk weinig van Bismarck, dus om nu met een semi-geïnteresseerd hoofd te gaan koekeloeren naar een pen waarmee hij ooit iets belangrijks heeft getekend, zag ik niet zo zitten.

In Potsdam is het paleis van Frederik de Grote te bezoeken. Ik weet niet eens waarom hij ‘de Grote’ heet, dus ook daarvan geen cultureel uitstapje gemaakt. Ik kijk liever naar landschappen, een gezellig dorpsplein en hier en daar een rustieke boerderij. Ik ben vandaag op tal van wegen, plaatsen en dorpen geweest, waar je geen mensen tegenkomt die daar niets hebben te zoeken. En iemand die in deze omgeving wel iets heeft te zoeken, wens ik buitengewoon veel sterkte en succes, want er zijn hier onnoemelijk veel verstopplaatsen. De wegvallende export van graan uit Oekraïne zal in deze buurt geen paniek veroorzaken, want er wordt hier volop graan verbouwd. En nog iets met groene bladeren, waarbij mijn botanische kennis duidelijk tekort schiet.

Op de radio hoor ik iets over een idee om bedrijven die buitensporig aan de oorlog en/of de pandemie hebben verdiend met een extra belasting te ‘verblijden’. Met name daar waar geen of weinig oorzakelijk verband is tussen gestegen verkoopprijzen en aanloopkosten (grondstoffen, fabricage, transport etc.). Als dit idee naar Nederland overwaait, zal met name bij de VVD een flinke hoeveelheid spontane haaruitval zijn te constateren.

Het is hier knap bosrijk en in principe is dat verheugend voor de papierindustrie. Anderzijds ben ik bang dat als de huidige ontwikkeling zich voortzet, papier (in de vorm van wet tissue) alleen nog maar wordt gebruikt om de beeldschermpjes van telefoons en tablets schoon te maken.

Plaatsjes met iets extra: o.a. Havelberg en Hitzacker. Het dorpje Lanz mag echter ook niet onvermeld blijven. Men dient dan wel rond deze tijd van het jaar een kijkje te komen nemen. Volgens mij heb ik daar de grootste klaprozen ooit waargenomen. Mogelijk een overblijfsel uit de DDR-tijd. Misschien woonde op de plek van waarneming een voormalig atleet en heeft hij daar het restant van zijn ‘vitaminepreparaten’ begraven en heb ik naar gedrogeerde klaprozen zitten turen.

Intussen ook bezig met het voorbereiden van mijn rit naar het volgende hotel. Dat is in Bad Sachsa. Dat ligt vrij zuidelijk in de Harz. Hinderlijk is daarbij dat mijn laptop en de plaatselijke wifi niet langer vriendjes van elkaar zijn. Ik moet af en toe mijn mobieltje te hulp roepen. Mobieltje deed onderweg brutaal en weigerde data roaming. Die weigering heb ik het ding inmiddels afgeleerd. Ik word nog technisch op mijn oude dag.

Nu eerst maar eens richting Jameson, want dat beviel gisteren prima. Vanavond idem. Voorts was er een nieuwe aflevering van “schaapje over de dam”. Het had geregend en dus werd iedereen in een vrij krap eetzaaltje gepropt. Daaraan meedoen leek mij een slecht plan. Op het terras staan een soort rieten stoeltjes en het leek mij stug dat je daar nog een nat achterste van zou krijgen. Buiten even testen en na een lapje over de tafel kon ik lekker buiten eten. Toen ik klaar was met eten zat er niemand meer in het eetzaaltje en waren er op het terras zo’n 5 tafels bezet….

ffff uitwaaien

Afgelopen zondag ben ik naar Klietz gereden. Voor wie niet weet waar Klietz ligt – en dat zullen er velen zijn – kan ik verklappen dat je bij Maagdeburg naar het noorden moet. Volgens Google is het ongeveer 6 uur sturen. En dat heeft Google goed gezien. Nu is het op zondag minder druk op de weg en bovendien ben ik achterlijk vroeg gestart. Tsja als je toch wakker bent, waarom dan nog een paar uur naar de vogeltjes in de tuin kijken. De vroege start verleidde mij een poging te wagen bij mijn nichtje in Celle een kop koffie te scoren. Men had daar andere plannen, dus daar geen koffie. Vervolgens een zeer dierbare vriendin in Hannover gebeld. Dat werd mega schrikken, want zij bleek kanker te hebben en in een redelijk terminale fase te verkeren. Daarvan ben ik nog steeds knap van de leg.

Dat is overigens niet de enige reden dat ik niets begrijp van borden en signaleringen die je duidelijk maken dat je op een bepaald stuk ‘autobahn’ niet sneller mag dan 120 of 130. En even later mag je wel weer ‘gassu’. Waarom je daar nu wel mag opschieten en even daarvoor niet, blijft een raadsel.

Na het verlaten van de ‘autobahn’ bleek de ‘bundesstrasse’ van prima kwaliteit en dat is een groot verschil met de stand van zaken toen het hier nog DDR was. Rustige omgeving. Haast liefelijk te noemen. Tom Tom deed prima zijn best en ik kon mooi op tijd aan de ‘Kaffee und Kuchen’. Beetje vroeg (12.40 uur), maar ik was tenslotte ook vroeg opgestaan.

Na versterking van de inwendige mens was mijn kamertje inmiddels ook bewoonbaar gemaakt en kon ik op zoek naar zender Eurosport, want daar zou de finale van Roland Garros worden vertoond. Geen lijst met welke zender waar zit…. Uiteindelijk op kanaal 31 een correcte bingo. Hotelier de suggestie aan de hand gedaan een papiertje met zenderindeling op de kamer te hangen. Die tip leverde geen gratis biertje op, dus toen heb ik mijzelf maar getrakteerd. De bar waaraan ik deze versnapering nuttigde zou door Gordon Ramsey waarschijnlijk “gedateerd” worden genoemd. Maar dat ben ik zelf tenslotte ook.

Nadal was redelijk snel klaar en ik besloot te vragen of mijn tafelreservering van 19.30 uur een eind vervroegd kon worden. Dat kon.

Ik had de menukaart al in handen gehad en gezien dat er geen whisky op stond. Ja Jim Beam, maar dat is eigenlijk bourbon. Uit een ooghoek echter Jameson ontdekt. Stond niet op de kaart, maar was er dus wel. Prettig behelpen.

Het ‘vaste voedsel’ zou ik rapportcijfer 7 geven. Net als tijdens het DDR-verleden was de hoeveelheid groenten magertjes. Geen reden voor lieden in het Westland vreugdedansjes te maken. De meeste lezers weten echter wel dat groenten bij mij niet zo hoog op de prioriteitenlijst staan. Het glas rode wijn scoorde aanzienlijk hoger dan een 7!!!!

Redelijk ijsje en afsluiten met koffie en een Asbach Uralt.

Knap vroeg al mijn mandje in. Toestand met vriendin uit Hannover bleek niet bevorderlijk voor een rustige nacht. Terwijl de vogeltjes de slaap nog uit de ogen wrijven, zit ik al geruime tijd achter het toetsenbord.

Terugblikkend op mijn eerste dag dien ik het bedienend personeel nog te noemen. Prima groep dames, waaronder een tweetal uit het Verre Oosten (Vietnam en Indonesië). Die steken qua postuur duidelijk af t.o.v. hun Duitse collega’s. Voor het pakken van een glas op een hogere plank moest het Vietnamese meisje eigenlijk even een beroep op haar collega doen. Die voldeed daaraan met een grote glimlach en onder het stellen van de constatering: ‘Lastig hè, kleine mier’. Een opmerking die de Vietnamese in lachen deed uitbarsten. Met de collegialiteit zit het hier duidelijk wel snor.

Tot slot van dit eerste verslag even enkele ‘momentopnamen’ die wellicht duidelijk maken waarom even uitwaaien best een goed plan is.

Het alleen wonen heeft soms rare invloed op een mens. Zo praat ik wel eens hardop, terwijl er niemand anders in de kamer zit. “Ik denk dat ik mijzelf eens een lekkere gin-tonic ga inschenken” hoor ik mijzelf laatst zeggen. Ik reageer zonder daar lang over na te denken met: “Ja natuurlijk schenk je dat voor jezelf in. Er is hier verder toch niemand anders…”

Ik kijk naar een uitzending over het leven en werken in een dierentuin en zie een jonge wevervogel, die het nestje vlechten nog niet helemaal onder de knie heeft. Hij (ja “hij” want het zijn de mannetjes, die het zware werk doen) is blijkbaar ook niet zo tevreden over zijn prestaties en wil wegvliegen. Dan blijkt hij zijn pootje van een strik te hebben voorzien. Daarom mislukt het wegvliegen en hangt ie aan zijn eigen strik. Vind ik humor.

Voorts meende ik opnieuw te moeten constateren dat reuzenpanda’s zo’n beetje de domste soort van alle beren vormen. Om te beginnen eten zij bamboe en dan ben je toch niet helemaal goed. Koala’s, ook niet bepaald culinaire hoogvliegers met hun geknabbel op eucalyptusbladeren, zijn vergeleken met reuzenpanda’s volgens mij echter nog een soort Einstein.

Moet je naar een humoristische kledingwinkel om een lolbroek en een grapjas te vinden?

Nu Trump minder vaak in het nieuws verschijnt, zijn mensen met maagproblemen vlijtig op zoek naar nieuwe braakmiddelen. Thierry Baudet is vaak niet meer afdoende, maar als FvD-er Gideon van Meijeren het woord voert, is het verstandig een emmertje bij de hand te hebben. Wat mij betreft is succesvol kotsen eveneens te garanderen door mensen naar een uitzending van “Ongehoord” te laten kijken. Mochten de kijkcijfers stijgen, dan acht ik een toename van het aantal potentiële ‘Folkert van der Graafjes’ niet uitgesloten.

Zouden er echt politici zijn die bij het horen van “welingelichte kringen” naar de ogen van kabinetsleden gaan kijken?

Verblijf is leuker dan reizen

Verblijf is leuker dan reizen

De weg erheen is vaak net zo boeiend als de bestemming. Dat wordt wel eens beweerd, maar ik ben het daar in het algemeen niet erg mee eens. En al helemaal niet als het de terugreis betreft, want die bestemming ken ik langzamerhand wel.

Anderzijds dien ik toe te geven, dat ik vroeger een autoreis (en - nog verder terug in de tijd - een treinreis) niet vervelend vond. Comfortabeler en je ziet meer van het landschap.

Een van de belangrijkste voordelen van een vliegvakantie vind ik het feit dat je langer op je bestemming kunt verblijven. Je bent er eerder en je kunt later je koffers pakken voor je thuisreis. Nu is dat laatste soms betrekkelijk, want hotels willen de kamer bijtijds beschikbaar hebben voor de volgende gast. In mijn geval impliceerde dat het uitchecken om 11 uur plaatsvond, terwijl ik pas rond 17 uur op het vliegveld van Palma mijn huurauto wilde inleveren. Flink stuk gelezen en enkele vakantiefoto’s tot legpuzzel gepromoveerd (jigidi.com) en vervolgens opgelost. Ik had ook in het dorpje kunnen kijken naar de wat sombere gezichten van de plaatselijk neringdoenden. En dan heb ik het alleen nog maar over de spaarzame winkels die niet gesloten waren. Dan is een zwembad zonder spetter- en plonspret niet veel minder saai.

Geen gedoe bij inlevering Skoda. Wandeling naar incheckbalie viel mee. Mijn buurvrouw van de heenvlucht was er ook al. Wij hadden beiden op de terugvlucht dezelfde stoelnummers als op de heenvlucht. Zij vond het tot de gate een knap eind lopen. Ik ben er naartoe geduwd, dus het maakte voor mij niet zoveel uit. Tijd genoeg. Zelf de rolstoel even naar de plaatselijke horeca-figuur geduwd en daar een biertje besteld. Was nog prijziger dan aan de hotelbar. Nabij gate min of meer bij toeval een selfie gemaakt. Mijn officiële duwer kwam zeer bijtijds retour en zette mij bij de deur van het vliegtuig af. Mooi op tijd geland en nadat iedereen het vliegtuig had verlaten, mochten een andere assistentiepatiënt en ik in zo’n meerpersoons golfkarretje naar de bagageband. Daar kon dat golfkarretje echter niet helemaal komen. Onderweg werd een rolstoel aangehaakt, maar die was voor mijn reisgenoot.. Ik proberen om de assistentieman en reisgenoot bij te houden. Dat vond ik al een stevige wandeling. Vervolgens bleek de douane onderbezet en was alleen de uitgang bij band 18 open. Mijn koffer kwam op band 2…

En dan naar de trein. Vergeet je prompt in te checken en mag je weer naar boven. Voorts zag ik geen enkele stoptrein richting Almere. Dan maar de intercity naar Almere Centrum. Die had ruim 10 minuten vertraging, maar zelfs zonder vertraging had ik een stoptrein terug richting Muziekwijk niet gehaald. Tsja, had ik maar niet in zo’n provinciestadje moeten gaan wonen. Of had ik maar van tevoren moeten zien dat Muziekwijk via A’dam CS nog wel bereikbaar zou zijn geweest. Uiteindelijk met de bus station Muziekwijk weten te bereiken, waarbij ik prompt vergeet uit te checken.

Vanaf landing t/m voordeur openen heeft ongeveer net zoveel tijd in beslag genomen als de terugvlucht van Palma.

Wat wel redelijk snel lukte, was het mijzelf inschenken van een welverdiende whisky. Mijn inwendige mens had nog net geen ontwenningsverschijnselen vertoond, maar met slechts 1 whisky in 7 dagen had dat makkelijk gekund.

Voortaan van kandidaathotels dus ook even de prijskaart van de bar raadplegen. Of kijken welke alternatieve ‘waterholes’ er dicht in de buurt zijn. Drankjes wegslobberen voor €.6,75 (whisky) en €.3,60 (bier) vind ik pittig en als je dan ook nog tussen 2 slokken wel je mondkapje weer voor moet doen, is dat slecht voor mijn inneemvreugde.

Ik ben dus weer heelhuids thuis en ken hier minder beperkingen. Hetgeen onvoldoende reden is om voortaan niet meer op vakantie te gaan. En voor de prijs van een vliegticket hoef ik het ook niet te laten. Weekje Ibiza in april? Retourtje €.137,- En voor €.290,- heb ik al een agriturismo gevonden op basis LO. Maar wellicht is een bezoek aan de grote meren in Italië ook een optie. De tijd zal het leren.

Twee dagen voor de prijs van één

Mijn bezoek aan de show donderdagavond was van korte duur. Geen show die avond. Er was pas vrijdag iets. “Iets” omschrijft het gebodene vrij aardig, want toen ik vrijdag een tweede poging waagde (mede) de rol van publiek spelen op mij te nemen, was daar een eenzame pianist met een handvol toehoorders.

Voor zover ik dat kan beoordelen, betrof het zeker geen waardeloze pianist en hij had iets zwevends in zijn spel. Niet onaardig, maar ik had graag mijn bed bij de hand gehad, want wegdommelen leek mij niet irreëel.

Dat had ik van de route overdag eigenlijk ook een beetje zo ingeschat, maar dat viel mee. Anderzijds begint het bekijken van badplaatsjes, die allemaal op elkaar lijken mij toch wat de strot uit te komen. Zij hanteren allemaal knap hinderlijke verkeerscirculatieplannen, waardoor je steeds de verkeerde kant wordt opgestuurd.

Niettemin een flink stel fraaie plekjes weten te ontdekken. Zelfs ergens vrij uitgebreid uitgestapt en wat rondgescharreld. Dankzij een oplettende Spanjaard ben ik nu nog steeds in het bezit van mijn smartphone… (was uit zijn hoesje ontsnapt. De smartphone, niet de Spanjaard)

Ander puntje van zorg. Mijn inschattingsvermogen van de leeftijd van iemand toont al jaren een neerwaartse spiraal. Toen gisteravond een in mijn optiek vrij jong stel neerstreek aan het tafeltje naast mij, kon ik mijn nieuwsgierigheid even niet bedwingen en vroeg of het een beetje beviel om in een bejaardenhuis vakantie te vieren. Toen de man mij wat verbouwereerd aankeek, lichtte ik toe dat de gemiddelde leeftijd hier toch zo’n beetje het dubbele van hun leeftijd was. Daarbij mijzelf oriënterend op de vrouw. De man wees mij op de onwaarschijnlijkheid van mijn bewering door te verklappen dat hij 57 jaar oud was. Partner zou inderdaad een stuk jonger zijn. Door deze ontboezeming over zijn leeftijd moest ik aan onze kat Snuitje denken. Die zag er op haar 18^e levensjaar nog zo goed als nieuw uit. Haar belangrijkste bezigheid was tevreden voor zich uit kijken. Niets gebruikt, dus nergens slijtage…

Verder nog iets boeiends te melden. Amper. Ik krijg de indruk dat de gemiddelde verblijfsduur in dit hotel niet echt hoog is. E.e.a. wordt echter positief beïnvloed door een Duitser, die hier al 3 maanden vertoeft. Hij amuseert zich door dagelijks nieuwe limonade en nieuw bier te halen. Een echte positivo, want als hij mij dit vertelt, kijkt hij er echt heel blij bij.

Zelf ook met de gedachte gespeeld verschillende hotels, verspreid over het eiland, te boeken. Maar zo groot is Mallorca nu ook weer niet. Bij het kandidaat-hotel in Cala Millor (oostkust) ben ik langs geweest. Als je vandaar naar het centrum moet wandelen, beveel ik aan om diverse noodrantsoenen mee te nemen. Men begint hier met “naast elkaar” te bouwen. Net zo lang tot het strand op is. Dan pas gaat men iets verder landinwaarts aan de slag.

Nog een volmaakt oninteressante en overbodige observatie. Het hotelpersoneel draagt naamkaartjes. Op zich niets mis mee, maar met de uitvoering heb ik wat meer moeite. Ik lees de naam van het hotel. Maar die info verbaast mij niet. Om de naam van de medewerker/ster aan de weet te komen, moet je erg goede ogen hebben, of wat dichterbij komen. Bij de heren niet zo’n punt, maar ingespannen naar een damesborst turen vind ik niet zo’n strak plan. Althans niet in een eetzaal.

Voor vandaag heb ik een klein stukje herhaling gepland. Inderdaad, in het westen in de bergen. Het weer oogt (nu nog) vrij somber, maar door op mijn hotelkamer te blijven plakken, wordt het er niet beter op.

Door vlijtig te gaan sturen ook niet, zo is inmiddels gebleken, want een echt stralende dag is het niet geworden. Paar kiekjes van camera’s naar laptop overgezet.

Het nichtje van Ineke wil van een foto weten waar die is genomen. Met Google Maps zo’n beetje de complete kust met alle ‘miradors’ afgewerkt om het antwoord te vinden. En de bestandsinfo geeft 2 verschillende tijden voor deze opname. Dat maakte de zaak er niet eenvoudiger op. Gekozen voor het vroege tijdstip en de 2 stekken nogmaals bezocht die volgens mij in aanmerking kwamen. De tweede poging was een correcte bingo. En dat allemaal zonder de App “waar was je gisteren om ?? uur”.

Overigens bleek het wrak van de maand daar niet langer aanwezig. En ik denk te weten hoe dat komt. Kijk maar eens naar de ezel op de foto van heden.

Geef mij de bergen maar

Geef mij de bergen maar

Vandaag had ik dus voor de oostkant van het eiland gereserveerd. En nog een klein partje van het Noorden.

Ik kon de dag beginnen met mijzelf een schouderklopje te geven. Uiteraard pas na opstaan, douchen en ontbijten. Het betreft mijn vooruitziende blik een sponsje mee te nemen. Een ijskrabbertje leek mij overdreven, maar mijn sponsje kwam goed van pas. Diverse ruiten waren stevig beslagen. Spiegels ook. En autoverhuurbedrijven zijn niet servicegericht genoeg zo’n eenvoudig hulpmiddel mee te leveren. Dat geldt ook voor een blauwe schijf. En aan zo’n parkeerapp heeft de plaatselijke bonnenschrijver waarschijnlijk ook geen boodschap.

Helder zicht door alle ruiten gerealiseerd. Niet veel later bleek dit een vrij zinloze exercitie te zijn geweest. Alhoewel… Dankzij de schoongemaakte ruiten kon ik nu duidelijk zien dat het zicht uitermate belabberd was. Ik ben zelfs gestopt om dat met een foto te bewijzen. Maar die zet ik dus niet op Reismee. Kijk maar naar een velletje trace-papier. Ik ben nu dus een soort wolkenridder, want ik ben doorgereden. Stapvoets, maar OK. Mijn dapperheid werd beloond, want een stuk voorbij Llucmajor was er weer beeld en kon ik van de omgeving genieten. Ik meen zelfs brem te hebben ontdekt. Toen ik daarvan een foto probeerde te maken, stopte er een auto met een jong echtpaar. Of alles nog goed met mij was. Heerlijk volk toch, die Spanjaarden!

Het eerste badplaatsje aan de oostkant was Cales de Mallorca. Afgezien van wat schilders en aanverwant onderhoudspersoneel was de rest van de bevolking waarschijnlijk in diepe winterslaap. Maar er waren meer van dat soort oorden. Reclameborden met allerlei wervende teksten vervelen zich suf, want niemand leest ze.

In één van die uitgestorven plaatsjes kwam er een man met een hond aanlopen. Hond reuze in zijn sas, want hij had (o.a.) het hele strand voor zich alleen. Hij stormde zelfs enthousiast de zee in. Toch was het geen zeehond maar gewoon een herder. Met ’t baasje even wat woorden gewisseld. Gezien zijn tongval meende ik niet met een Spanjaard te maken te hebben. Hij bleek Duitser, maar woont hier al zo’n 20 jaar. Hij schatte het aantal inwoners in deze tijd van het jaar op zo’n 600. In de toptijd zomers loopt dit op tot 200.000. Welk plaatsje het precies betrof ben ik al weer kwijt. Lekker belangrijk, ze lijken allemaal ergens op elkaar.

Cala Ratjada zou ik eventueel nog hebben kunnen herkennen, want dat was destijds de eindbestemming van mijn tocht per scooter. Deze stek kan dus in hetzelfde laatje als Gran Canaria en mijn huidige verblijfplaats. Laatje “onherkenbaar”.

Onderweg wel even bij een Carrefour naar binnen gewipt. Aldaar 2 hemden voor €.13,- kunnen scoren. Voorts wat alcoholische versnaperingen voor straks in de ruimkoffer. Om de barkeeper niet al te zeer te vermoeien ook maar een paar blikjes bier en een fles water ingeslagen. En wat ribbelchips met hamsmaak, want die is hier veel lekkerder dan de Nederlandse variant.

Hoewel niet echt Oostkust verdient Colonia de Sant Pere een extra vermelding. Zeer charmant plaatsje met niet zo achterlijk veel verkeerde verkeersborden en weinig hobbels op de weg. Toch gaat mijn voorkeur uit naar het bergachtige Westen.

Van het thuisfront begrijp ik dat ik wat het weer betreft weinig mis. Afgezien van die mistbank vanmorgen is het hier prima uit te houden. Aangename temperaturen en zonnig. Morgen even afzien? Weeronline geeft nu geen 9 meer, maar een 8. …

Bij de nieuwe fotoserie zit wat flora en fauna. Fauna is beperkt tot wat ik een aalscholver zou noemen. Maar ik ben al eens eerder ornitholgisch op mijn vestje gespuwd toen ik een vogel in Zuid Afrika een Jan van Gent noemde terwijl het volgens een kenner een Kaapse Gent moest zijn. De nu gefotografeerde vogel scholft misschien helemaal geen aal. Ik vraag mij zelfs af of hier wel paling voorkomt.

Cena (= avondeten) is al verleden tijd. Heden aspergesoep en die was lekker. De vleesjes hier – in welke vorm en van welk deel dan ook – zouden mij doen omzien naar een andere slager, maar misschien is er een andere reden. Gordon moest hier maar eens langskomen. Gehusselde kip vond ik echter weer prima. Zo ook de geflambeerde banaan met (uiteraard) ijs. IJs is erg lekker hier.

Mij stond vaag bij dat er ’s avonds amusement is. Geen idee waar precies en wat er vanavond op het programma staat. Ik zal straks eens op expeditie gaan.

Ik heb geen “all-inclusive-arrangement” dus de kans dat ik dusdanig adspirant volwassen schaap wordt en mij tot zingen in een microfoon laat verleiden, is piepklein. Mocht de show reden geven tot aanvullend commentaar op Reismee, dan… Ja wat “dan” eigenlijk??? Dan “niks” denk ik.

Ik word gek van het veranderen van locatie. Reismee schijnt dat niet bij te kunnen houden. Voor de goede orde: Ik ben dus NIET in Almere

North by Northwest

North by Northwest

Volgens mij was dit de titel van een Hitchcock-film met Gary Grant in de hoofdrol. Bij controle bleek deze aanname te kloppen. In dit geval is het echter slechts om aan te geven welk deel van het eiland heden nader werd onderzocht.

Over aangename binnenweggetjes via Sineu naar Can Picafort gereden. Heel cultureel onderweg nog een aardig kerkje gefotografeerd. Daarmee zet ik mensen, die denken dat ik alleen natuurschoon kiek, dus even op het verkeerde been.

Can Picafort is een kustplaats maar munt wat mij betreft vooral uit in de wanstaltige overdaad aan borden met ‘verboden linksaf’ en ‘verboden rechtsaf’. En dat steeds op een moment dat je dacht zo bij het strand te komen. Nu kan je daar de auto wel ergens parkeren en een stukje gaan kuieren, maar dat is geen kunst. Bovendien blijkt de Skoda niet bepaald dorstig, dus een kilometer meer of minder tast het vakantiebudget niet wezenlijk aan. Dat de aanhouder wint, zal via een strandfoto worden aangetoond.

Ik moest mijn weg vervolgen naar Pollenca dan wel Port de Pollenca. Voor de gezelligheid wordt ook Palma al aangegeven. Je wordt dan verrast met een vorm van Spaanse humor, want de weg die kant op is afgesloten. In verband met werkzaamheden, zo lees ik. En verder zoek je het maar uit. ANWB zou hier enig ontwikkelingswerk kunnen verrichten.

Dat Port de Pollenca vond ik wat toegankelijker. Verbodsborden waren destijds al allemaal in beslag genomen door Can Picafort, denk ik. Vandaar verder naar iets wat ik een omgekeerde appendix zou willen noemen. Een landtong, die naar boven wijst i.p.v. naar beneden. En daar hebben ze dan iets met de naam Formentor erin. Maar dat kan niet naar Formentera verwijzen, want dat ligt zuidelijker. Tenslotte foppen ze je daar met borden van laag overvliegende hertjes. Deze blijken erg goed in verstoppertje spelen, want ik heb er geen enkele gezien. Wie deze aanbevelenswaardige weg ook wenst te berijden, adviseer ik daar niet al te lang mee te wachten. Het zou zo maar kunnen dat over enkele jaren dit traject slechts per bus mag worden gereden. Net als bij Lagos de Covadonga in Asturias. Nu is het er nog niet echt druk en ik had even stille hoop om voor vogelkenner Jan wat kiekjes te kunnen maken van bijzonder laag over het wegdek scherende exemplaren. Zij vliegen dusdanig laag dat een botsing met een muis met een bochel niet uitgesloten is. Zij zijn te rap voor een naderende auto, maar zodra zij een fototoestel ontwaren, slaat de cameraschuwheid toe. Over Jan gesproken. Die naam teunisbloem vind ik bij nader inzien maar niks. Teun is helemaal geen bloem. Teunisjongensnaam past beter.

Naast geiten zie ik hier ook veel schapen. Ik realiseerde mij op een bepaald moment dat volwassen schapen allemaal drinkebroers zijn. Elk volwassen exemplaar is immers eerst lam geweest.

Mijn bezoek aan het avondbuffet heb ik inmiddels achter de rug. De gisteravond (te) laat ontdekte champignonsoep bleek te zijn ingeruild voor erwtensoep en zonder Hemaworst waag ik mij daar niet aan. Zoals wel vaker verbaas ik mij over hetgeen mensen allemaal op 1 bord geschept krijgen. Alsof er een nieuwe hongerwinter voor de deur staat. Of het betreft een serieuze afkeer van mondkapjes. Men is hier knap streng en slechts tijdens het eten, mag het kapje even af. Zelfs in de bar dien je tussen 2 slokken door snel weer je kapje op te doen…

Ook buiten op straat zie je erg veel mensen met een mondkapje.

Morgen is Noord Oost en Oost aan de beurt.

2e volle dag Mallorca

Gedroogde druiven?

Het kan soms raar lopen. Om voor mij niet eenvoudig verklaarbare redenen, stond ik vanmorgen ‘zomaar’ bij de afdeling yoghurt en aanverwante zaken. Mijn portie roerei etc. had ik intussen al naar binnen gewerkt, dus algehele ontwenningsverschijnselen lagen niet voor de hand. Thuis koop ik ook wel eens een pak rum-rozijnen-vla en dan trakteer ik mijzelf op extra krentjes of rozijnen. Naast de diverse vla’s en yoghurts was een flinke hoeveelheid potten met allerlei lekkers voor diverse liefhebbers ‘in de aanbieding. En dan moet je oppassen, want voor je er erg in hebt strooi je iets raars op je yoghurt. Ik vind aardbeienyoghurt met muesli bijvoorbeeld ‘raar’. In muesli schijnen havervlokken te zitten. Ik ben geen paard. Chocolade is ook een ingrediënt. Zal wel, maar ik eet dat liever zonder yoghurt eronder. Ja, en fruit. Hallo, ik heb al aardbeien…

Terwijl ik naar al die potjes met ‘spul’ zat te turen, dook opeens een soort kok op. Hij had iets wits aan en ik verwachte daar geen zaalarts, dus ik nam aan dat hij in de keuken werkte. Nu kan je zo’n man wel vragen naar krenten en/of rozijnen, maar dan is het wel handig als je de Spaanse woorden daarvoor weet. Die wist ik dus niet, maar toen ik om “uvas secos” vroeg, wees hij razendsnel de juiste pot aan. Grosellas (krenten) en pasas (rozijnen) kan ik dus eigenlijk verder gewoon vergeten.

Na het ontbijt wat zorgelijk naar buiten gekeken. Het zag er een stuk somberder uit dan gisteren. Misschien een wat minder boeiende route uitstippelen en de geplande route voor morgen of overmorgen bewaren??? Bij welk deel van het eiland is het niet zo’n punt of de vergezichten wat minder goed zijn waar te nemen… Kortom, voor je er erg in hebt zit je tijdens je vakantie een beetje te tobben. Dat duurt bij mij echter nooit lang, dus even later was ik onderweg naar de zuidwest hoek van Mallorca.

Alvorens de grote weg op te draaien, heb ik een stukje boulevard (of wat daarvoor doorgaat) bekeken. Van Gordon Ramsay spelen gaat niets komen. Nogal wat zaken, die duidelijk gesloten zijn. Voor eeuwig of slechts voor een winterslaap kon ik zo snel niet zien.

Hoewel er weinig verkeerds was aan de route van heden, wil ik een bijzondere lans breken voor plaatsjes als Port d’Andratx en Sant Elm. Het weer en de hoeveelheid zonneschijn verbeterden tijdens deze rit zo’n beetje per uur. Voor sommigen wellicht reden om nog uren door te sturen, maar van een plaatselijke carajillo-verstrekster had ik al begrepen dat klimaatverandering hier probleemloos wordt geaccepteerd. Zie ook bijschrift bij foto ‘teunisbloem’?

Na terugkeer in Ca’n Pastilla eerst foto’s overgezet en deels op Reismee geplaatst. Daarna even pauze genomen en een poging gewaagd tv te kijken. Dat had de gezamenlijke hoeveelheid voeten van het klantenbestand van een succesvolle pedicure in de aarde. Complete vingertoppen werden van een nieuwe laag eelt voorzien, maar nog steeds kreeg ik de gewenste zender niet in beeld. Slechts de volumeknop functioneerde naar behoren, maar als de zender je niet aanstaat, heb je daar weinig aan. Toch zal het aan het energieniveau van de batterijen hebben gelegen, want toe ik al bijna boos op weg naar de receptie was en vlakbij de tv nog een keer ergens op drukte, sprong het beeld fluitend naar een andere zender. Na het diner toch maar nieuwe batterijen gevraagd.

Tijdens het diner streken 2 vrij jonge dames naast mijn tafeltje neer en die babbelden er onderling vrolijk, maar voor mij onverstaanbaar op los. Dat had niet alleen met het volume en mijn verminderd gehoor te maken, maar vooral met de taal die gebezigd werd. Ik gokte op Pools, maar het bleek bij navraag Russisch. Ik heb mij prima kunnen inhouden en heb dus niet gevraagd of zij binnenkort in Oekraïne denken te gaan wonen. Via een neutralere vraagstelling kwam ik erachter dat zij in Granada wonen en werken. Mocht er deze week nog een “miss been-verkiezing” worden georganiseerd dan behoort een van deze 2 tot de kanshebbers. Misschien wel beide dames, maar over slechts één van deze twee kon ik via een ferme split een oordeel vellen. Wat kan een mens het tijdens een vakantie toch druk hebben…

Ook vanavond had ik een redelijk ‘spannend’ toetje. Geflambeerde banaan en daar heb ik heel creatief wat pistache-ijs bij gedaan. Wel het koppie erbij houden en zorgen dat je karafje wijn soldaat is gemaakt. Heden had ik een wijntje van het eiland zelf. Ik wist niet eens dat ze hier wijn maakten. Of Hamersma ervan in de war zou raken, weet ik niet, maar ik heb er geen probleem mee nogmaals zo’n karafje te bestellen. Met drankjes doet men hier bijzonder slim. Ze vragen je kamernummer en vervolgens mag je een bonnetje tekenen. Nergens op dat bonnetje zie je een prijs vermeld. Worden op deze manier de verblijfkosten verdubbeld??? Gelukkig bestaat er tegenwoordig de credit card en hoef ik mij geen zorgen te maken te worden ingeroosterd bij de afwasploeg om de drankrekening te voldoen. Bovendien houd ik mij in. Voor sommige lezers moeilijk te geloven, maar niettemin volledig waar.

Nu bijtijds het mandje in, zodat ik morgenochtend bijtijds de nieuwe route kan uitstippelen. Bericht daarover volgt.

1e volle dag Mallorca 2022

Er was een zeer omvangrijk buffet voor het ontbijt. Als je van al het uitgestalde één portie zou nemen en dat ook naar binnen zou werken, ben je wel even zoet. Het viel mij opnieuw op dat ontbijten best geinig is als het door iemand anders wordt klaargemaakt.

Zoals ik al een beetje had gehoopt, was er ook roerei, gebakken bacon, worst en warme tomaat. E.e.a. beviel zo goed dat ik er een tweede ronde tegenaan heb gegooid. Op een ander plekkie had ik iets gevonden om toast te maken en in diezelfde hoek was de sapjes-automaat en aan tafel was inmiddels een kan perfecte koffie neergezet. O ja, een portie gerookte makreel was ook goed aan mij besteed.

Na het ontbijt zitten hannesen met een collega van Pedro om naast mijn laptop ook mijn smartphone met de hotel-wifi te verbinden. Dat had wat voeten in de aarde, maar is uiteindelijk gelukt. Alleen kunnen beide apparaten niet tegelijk op internet, maar daar kan ik mee leven.

De meeste kamers hebben hier wat “zij-zeezicht” wordt genoemd, maar ik heb – zo bleek bij daglicht – een kamer die recht op zee uitkijkt. Halsbrekende toeren met over de balustrade van het balkon leunen, hoef ik dus niet uit te halen. Na het ontbijt voldaan nog even retour kamer om het eerste verslag op Reismee te zetten en toen een bestemming voor heden uitgezocht. Mijn Tom Tom, die mij afgezien van Portugal zelden in de steek heeft gelaten, bleek energieproblemen te hebben. Hij laadde niet op en switchte naar een zwart scherm. Om mijn stemming en gemoedsrust nog een beetje verder te doen dalen, ging de Seat zich er ook nog mee bemoeien door een driehoek te laten oplichten. Ik heb een hekel aan oplichters. Omdat ik toch langs het vliegveld kwam dus maar even een juf van Europcar naar het geval laten kijken. Zij kwam tot de conclusie dat ik een andere auto moest krijgen. Prima deal, want ik heb nu een mooi blauw exemplaar van een Skoda CamiQ. Ook een automaat zei men er geruststellend bij. Als het zo doorgaat, rijd ik eind van de week wellicht in een Bentley.

De Skoda en mijn Tom Tom waren bovendien meteen goede vriendjes en ergens onderweg naar Inca (die plaatsnaam had ik onthouden) een fraaie route naar Sa Calobra (aan de kust) ingeklopt. Bij weer een andere stop ijverig gezocht naar de knopjes, schuifjes, weet-ik-veel om de buitenspiegels nog iets meer perfect beeld te laten geven. Ook dat is uiteindelijk gelukt. Toch had de Skoda nog een andere grap in peto. Volkomen ongevraagd en zonder dat ik aan de handel had gefrunnikt begon mijn achterruitenwisser te demonstreren dat hij kon waarvoor hij was geïnstalleerd. Gelukkig slechts de intervalstand, maar toch hinderlijk dat zo’n hulpstuk voor z’n eigen begint. Alle standen en alle knopjes uitgeprobeerd, maar het euvel was pas verholpen toen ik weer eens ergens was gestopt. Voor een foto of zo. Maar na die stop was ruitenwissertje niet langer baldadig.

Het eerste deel van de tocht viel mij op dat de amandelbomen al flink in de bloei stonden. Die hebben zeker vernomen dat de supermarkten in NL al paaseitjes verkopen en zij willen de bakkers die paasbrood met amandelspijs verkopen niet teleurstellen. Ik vond het gras hier en daar ook al mooi frisgroen. Peterson’s Vogelgids heb ik thuis liggen, maar ik kan toch de waarneming van een wouw melden. Twee stuks zelfs.

Wat je hier wel veel ziet, zijn fietsers. Het type masochist dan wel zelfkastijder, want het is af en toe redelijk steil. Wederom constateerde ik dat geen van deze pedaalridders erg blij uit de oogjes keek. De geiten, die je hier los langs de kant van de weg ziet scharrelen, kijken ook niet blij, maar dat komt waarschijnlijk omdat zij niet weten hoe ze dat moeten doen.

De fietsers, die zichzelf wellicht liever wielrenner noemen, doen ongetwijfeld aan afzien. Ik vind “zien” prima. Met inzien, ontzien, doorzien, omzien, aanzien, bezien en opzien heb ik weinig problemen, maar ik denk dat ik van afzien toch maar afzie.

En met een prijs van €.6,75 voor een glas J&B gaat het barbezoek in dit hotel op een iets andere manier afzien…