Weg uit de kou 4, maar wel een beetje nat

Gisteren vergeten te melden dat er aan de tafel naast mij een aantal vrij jonge mensen neerstreek. Niet alleen jong, maar ook vrij dun. Je zou ze ook mager kunnen noemen. Ik vind het verschil soms moeilijk te bepalen. Ik had een m.i. gerechtvaardigd vermoeden dat ik naar wielrenners zat te kijken. Behalve op Tenerife schijnt men ook in deze buurt hard te werken om de dijen het predicaat ‘turbo’ te geven en de kuiten het voorvoegsel ‘klap’. Aan nadere inspectie hoever men inmiddels was gevorderd, had ik weinig behoefte. Bovendien converseerde het zestal in het Frans en ik kon niet zo rap op de vertaling van “konijnenvoer” in het Frans komen. Stuk voor stuk kwamen de wielrenners met een halve moestuin op hun bord terug naar tafel. En dat was slechts een soort ‘proloog’, want na het wegknagen van al dat groene spul werden nieuwe hoeveelheden voedsel gehaald. En volgens mij ook braaf opgegeten. Zij zullen nu waarschijnlijk massief van binnen zijn. Vandaag dus vlijtig trainen om al die kilo’s er weer af te krijgen. En dan vanavond weer stevig schransen. Tegen het thuisfront zeggen ze dan, dat ze op trainingskamp waren… Niet mijn hobby dus.

Delen van de nacht en vanmorgen weer stukken van de Australian Open bekeken. Afgezien van ontbijten is schrijven mijn belangrijkste bezigheid geweest. De dag is echter nog jong.

Het bezoeken van een ‘echte’ supermarkt is niet bepaald een onderwerp waar ik met plezier meerdere pagina’s aan weid, maar bij gebrek aan interessantere onderwerpen, behelp ik mij er maar mee. Hoogtepunt van dit bezoek was ongetwijfeld het ‘scoren’ van een brave fles William Lawson’s. Voor €.9,49 heb je hier een 0,7-literfles. Prijstechnisch lijkt het Luxemburg wel.

Bij de bar heb ik de dienstdoende tapper een glas met ijsklontjes gevraagd. Hij had natuurlijk vol argwaan kunnen vragen wat mijn bedoeling was, maar dit soort vragen werkt niet verhogend voor de omzet. En zoiets kan ik non-verbaal heel aardig weten te communiceren. Kwestie van flink oefenen. Momenteel zit ik dus super decadent aan een scotch on the rocks uit een kartonnen beker. En om nu te stellen dat mij dit aanzienlijk minder goed smaakt in vergelijking met de Cutty Sark, die ik gisteren in de bar heb genoten… Niet dus. Ik heb zo’n donkerblauw vermoeden dat ik binnen 24 uur een netter glas zal hebben. Vanavond te leen meenemen uit de eetzaal, of desnoods schaf ik zoiets aan in het plaatselijk paleis voor glaswerk. Het prijsverschil zou mijn gedrag moeten rechtvaardigen. Als toegevoegd element wil ik nu toch nog ook wel even vermelden dat de hotelbar geen concurrent is van het door Harrie Jekkers zo fraai omschreven Haags Koffiehuis. Het is niet zo, dat de gulle lach hier tot op de bovenste verdieping omhoog galmt. Maar ondanks het op leeftijd zijnde publiek heerst er toch ook weer geen grafstemming.

Met mijn recent verworven aanschaf ging ik naar de liften. Die bleek ik dit keer te mogen delen met een viertal inheemse dames. Dames die mij deden denken aan de ontmoeting met Chinese schonen in een park in China (zie verslag “Opvouwbare handdoeken in miniformaat” uit 2016) “Nice to meet you" dus. Misschien een fractie minder knap dan de Aziatische voorgangsters, maar minstens even vrolijk gestemd. En ze hadden Mihou (Spaans bier) bij zich. Zij stapten met kennelijke tegenzin op de vierde verdieping uit en stelden nog een laatste poging in het werk mij eveneens op hun verdieping uit te laten stappen. Zo van “deze gaat niet verder, je moet nu naar lift C”. Ik wist echter dat mijn huidige lift mij naar de gewenste etage zou brengen.

Mensen van aanzienlijk jongere leeftijd begrijpen nu ongetwijfeld niet waarom ik een eventuele verwenningskuur heb trachten te ontlopen. En dan zit ik mijzelf nog stevig te kietelen bij deze aanname, want het getuigt natuurlijk niet van realiteitszin om te veronderstellen dat een bijna-fossiel nog allerlei spannende avonturen gaat beleven. Voor eerder genoemde ‘jonkies’: Eerst maar eens mijn leeftijd bereiken en dan pas miauwen.

Totaal ander verhaal (daar zal men na het voorgaande flink aan toe zijn):

Voor de firma Lays (van de chips) heb ik een mega tip. Mogelijk niet voor het eerst, maar de aanhouder wint. In Spanje, maar volgens mij ook in Italië (en wellicht in Portugal) verkoopt met ribbeltjes chips met ham-smaak. Ik heb totaal geen probleem met mensen die alleen om die reden al emigreren naar een van genoemde landen.

Niet overdreven veel whisky naar binnen gekanteld, maar ergens had ik de indruk al iets van ontwenningsverschijnselen te constateren. Meerdere dagen zonder ‘Schotse hooglander’ is geen frequent fenomeen. Toch is uitkijken naar een nieuwe vorm van kostenbesparing via verminderde whisky-consumptie (nog) geen stijger op mijn prioriteitenlijst.

Na het diner was het tijd voor mijn carajillo. Via vertaalwerk kwam ik dit keer in gesprek met een Vlaming. Engels? Frans? Zo werd hem door de barkeeper gevraagd. Dat begreep hij prima en hij antwoordde dat Nederlands hem goed uitkwam. En dan moet ik mij daar weer eens tegenaan gaan bemoeien en tolkje spelen. Dat werd het begin van een wat natte avond. Alcoholische vochtigheid nam verder toe toen zich nog een Belgisch koppel aan de bar nestelde. Met als gevolg dat het inmiddels donderdag is en ik nog achter de laptop zit. Dat is mijn ‘mandje’ niet echt van mij gewend de laatste tijd. Nu van het voorafgaande even een kopie maken en op Reismee plaatsen. En dan oogjes toch nog maar even sluiten, want Australian Open is nog niet voorbij….

Vluchten voor de kou. Dag 3

Het ziet er nat uit buiten. Met open balkondeur een beetje stoer zitten doen, is vandaag (nog) niet aan de orde. Weer on line geeft voor Calpe heden weercijfer 7. Voor morgen staat er zelfs een 6, maar daarna is het weer een 9 of 10 en gaat de temperatuur richting 17 graden. Dat wordt nog oppassen geblazen, want ik heb geen zonnebrandcrème mee.

De vakantiepret wordt - zeker weten - verhoogd door het weer hier met dat in Nederland te vergelijken. Spannend is het daarnaast hoeveel energiekosten ik ga besparen. Een flinke, gure, noordoostelijke wind en nog wat verder dalende temperaturen zouden mij in de verleiding kunnen brengen een tweede termijn in Spanje door te gaan brengen. Ja, ik weet het. Ik ben ‘lekker’ aan het inpeperen, maar dat hoort immers bij deze tijd van het jaar

Op de achtergrond hoor ik dat Azarenka er goed voorstaat tegen Pegula. Over Jessica Pegula hoorde ik dat zij de dochter van een miljardair is. De NFL-ploeg Buffalo Bills is zijn eigendom. Misschien moet hij zijn achternaam veranderen in Pegels… (Azarenka is inmiddels door naar de halve finale.)

Er staat nog een partij in de planning, Een Tsjech (Lehecka) tegen die Griek waarvan de naam (Tsitsipas) mij altijd aan een sausje bij de gyros doet denken. Wel apart trouwens dat uitgerekend Tsitsipas onze nationale hoop GRIEKspoor uit het toernooi heeft geslagen.

Ik kan deze wedstrijd volgen, of ik kan gaan kijken of er vandaag mensen op het strand zijn. Mocht dat het geval zijn (hetgeen ik dus NIET ga controleren), dan zit je met het probleem hoe nu verder te handelen, want met dit soort mensen is toch echt iets mis.

Over de schoonmaakploeg begin ik mij wat ongerust te maken. Het is nu bijna 12 uur en nog niemand gezien. Ze zullen toch niet op het strand zitten…

Nee, ze zijn in aantocht. Ik ben nl. even op carajillo-jacht geweest en zag het dienstwagentje in de gang staan. Tsitsipas staat inmiddels op 2 sets voorsprong, dus grote spanning heb ik niet gemist. Veel animo om buiten te spelen heb ik vandaag niet en met ‘mijn boek’ ben ik nog niet veel verder dan een soort voorwoord. Dit is geen spannend verslag in wording dus. Het wat mindere weer heeft echter geen invloed op mijn humeur. Ik las dat in NL de kans aanwezig is dat januari 2023 in de top 3 gaat eindigen van het klassement “natste januarimaand ooit”. Sorry voor de achterblijvers, maar zo’n bericht maakt mij best een beetje blij. Ik kan hier nu wel gaan zitten mopperen dat het aan de frisse kant is, maar dat resulteert niet direct in geweldige opklaringen en mussen die dood van het dak vallen. Toch wel handig als je goed kan relativeren. Niet dan?

Minder goed weer betekent ook, dat ik niet in de verleiding kom om aan de wandel te gaan. Ik ben op de promenade zowel linksaf als rechtsaf geweest en rechtdoor is mij veel te nat.

Ik heb het amper over mijn mede-gasten gehad. Voornamelijk Spanjaarden en niet piepjong. Nu vind ik dat Spanjaarden een aangenaam volk vormen en op overdreven jeugdig gekakel zit ik ook niet echt te wachten. Er lopen hier heel veel mensen rond die niet elke 3 seconden op hun telefoon gluren. Wat een verademing!

Toch even de frisheid getrotseerd en gekeken of dat kleine supermarktje open was. Blijkt solidair met de overige winkels in dat rijtje en is dus gesloten. Tsja, het is januari en vaak denk ik dat in dit soort landen er dan meer winkels gesloten dan open zijn.

Receptioniste verklapte de aanwezigheid van een wel open zijnde super en controle via Google Maps leert mij dat de afstand 270 meter is. Is overbrugbaar en niet direct een reden toch maar een huurauto te bestellen. Daarbij moet je overigens opletten, want parkeren bij het hotel kost €.9,- (buiten) of €.10,- (binnen) per nacht. Ik vind dat ‘per nacht’ trouwens een rare. Is het overdag gratis…???

Op de website van Italiaans Restaurant Bella Napoli vind ik een foto, die mijn eerdere betoog over staanplaatsen op het strand braaf ondersteunt. Ik wil niet beweren, dat de mensen die in het water staan dat doen, omdat er op het strand geen plaats meer was, maar toch… Mij zal men hier in het hoogseizoen vergeefs zoeken. En dat heeft niets met mijn capaciteiten in het ‘verstoppertje spelen’ te maken.

Calpe tweede dag

Inmiddels mijn tweede ontbijtbuffet achter de rug. Behalve roerei met spek ook een warm gemaakte plak gekookte ham verorberd. Gezond (?) een bakje yoghurt en (voor op de kamer) een banaan. Redelijke koffie en ook de jus is OK. Of de schoonmaakploeg met cameratoezicht werkt, weet ik niet, maar bij terugkeer op de kamer was er gepoetst en was mijn bed opgemaakt.

Net als in meerdere moderne hotels het geval is, is de kamersleutel een dunne plastic kaart, die tevens gebruikt moet worden als een soort hoofdschakelaar voor elektriciteit. Zo ontdekte ik dat de schoonmaakploeg de tv had uitgezet. Of misschien was het toestel gewoon ‘moe’, omdat het de halve nacht beelden van de Australia Open had getoond. Op dit moment wordt de partij van Djokovic uitgezonden. Gaat via een Duitstalige versie van Eurosport. De ingeschakelde commentatoren doen mij vermoeden dat hun salariëring is gebaseerd op het aantal uitgesproken woorden. Ik denk er nu over straks even te relaxen bij een kippenhok waar net een vos voorbijkomt. Ik hoor zojuist de tussenstand en ik zal spoedig verlost zijn van de heren Vers en Bont. Beiden hebben de voornaam Kakel.

Hoewel ik al meermaals op het balkon ben geweest (de deur staat nu braaf open) zie ik nu pas dat er daar een soort bloembak is. Van hetgeen daarin groeit en bloeit, ga ik geen foto maken, want dat zou aanleiding geven aan mijn geestelijke gezondheid te twijfelen. Eén min of meer mislukte cactus en dat is het dan wel. Zelfs Ineke met haar ‘groene vingers’ zou hier weinig eer aan hebben weten te behalen. Gelukkig ben ik hier niet om naar mislukte bloeiseltjes te turen.

De kamer is voorzien van een koelkastje. Helaas zonder vriesvak, dus mijn vormpje om ijsklonten mee te maken, gaat onverrichter zake retour Almere. Als ik het goed heb gezien, is er vanaf heden een supermarktje geopend en daar zou men ook ijsklontjes verkopen. Als zij mij dan bovendien aan een nette fles whisky kunnen helpen, zou ik daar ’vaste klant’ kunnen worden. Een glas in de bar van het hotel komt op iets van €.5,- en dat beïnvloedt mijn dorst in negatieve zin.

Vandaag ook maar eens gekeken wat de lounge “Las Palmeras” impliceert. Er staat een schaakstuk bij afgebeeld, maar dat heeft niet tot een stormloop van denksporters geleid. Vervolgens even gekeken hoe druk het bij het zwembad was. Rap klaar met tellen (1). Dat zal zomers op het strand een ander verhaal zijn. Als alle omliggende gebouwen (hotels en appartementen) hun gasten ‘uitspuwen’, zijn daar vermoedelijk alleen nog staanplaatsen beschikbaar. Terwijl ik, gezeten op een bank aan de promenade, deze overweging aan het maken was, waren 2 dames bezig een foto te maken bij de manshoge letters CALPE, met die stevige rots op de achtergrond. “Misschien kan die meneer een foto van ons tweeën maken”, hoorde ik één van de dames in verstaanbaar Vlaams zeggen. Ik reageerde alert met “Geen probleem” en dat was dus even schrikken voor deze zuiderburen. Zij werden onverwachts verstaan…

Retour richting hotel. Daarbij onderweg geconstateerd dat het supermarktje niet open was. Dat kon echter ook aan het tijdstip van de dag liggen. Bij het hotelzwembad was ik even later nog sneller klaar met gasten tellen (0). Las Palmeras was ook nog compleet leeg, maar is wellicht goed bezet als er bingo is. Nu heb ik via mijn vrijwilligerswerk bij bingo al een kerstmuts gewonnen en je moet het noodlot niet tarten. Voor je het weet, win je hier ook iets volmaakt onzinnigs en dat dien je dan beleefdheidshalve nog mee naar huis te nemen ook.

Via reacties op Reismee tal van aansporingen ontvangen om vooral te genieten. Ik kan een ieder verzekeren dat ik mijn stinkende best doe. Het helpt daarbij dat ik de kunst van tevreden zijn en relativeren redelijk geperfectioneerd heb. Dat is één van de redenen om te proberen een boek(je) te schrijven. Al was het maar als tegenwicht, want van de meeste influencers krijg ik toch iets wat vergelijkbaar is met de vooral bij vrouwen bekende ‘opvliegers’. Influencers zijn m.i. niet de enigen, die de meest verderfelijke onzin uitkramen. O.a. FvD-politici lijken mij flink met dit enge virus besmet. Maar er is geen enkele wet en geen enkele verordening, die ons voorschrijft naar dit soort kletsmajoors te luisteren. Er is ooit door een slimmerik de afstandsbediening uitgevonden. Gewoon gebruiken dat ding.

Nu moet ik oppassen dat ik dit reisverslag en mijn nog te schrijven boekje niet door elkaar hussel. Anderzijds is doorgeven hoe weinig mensen gebruik maken van Las Palmeras en welke groenten ik vandaag weer eens niet ga opscheppen niet bepaald een reden om verlangend naar mijn volgende verslag uit te kijken. Voor nu zal men het hiermee even moeten doen.

Een vlucht uit de kou

Weg uit de kou

Niet alleen om de energiemaatschappijen niet nog rijker te maken dan ze nu al zijn, besloot ik om tijdens de koude tijd van het jaar ons landje voor enkele weken te verlaten. Stadsverwarming (via radiatorknop) op lage stand zou een deel van de kosten van het buitenlands verblijf moeten dekken.

Eén dag voor vertrek was er ‘eventjes’ paniek in de tent, want mijn laptop vertoonde zorgwekkende kuren. Ik zag nog slechts de onderste delen van een pagina en omhoog scrollen bleek een zinloze bezigheid. Voorts sloeg af en toe de cursor op hol. In verband met mijn plan om gedurende de vakantie te gaan schrijven, moest er wel een goed functionerende laptop mee.

Mijn ondeskundigheid met betrekking tot de te verrichten handelingen teneinde de laptop weer in het gareel te krijgen, bleek geen belemmering het gewenste resultaat te bewerkstelligen. Blijkbaar in dat opzicht erfelijk belast, want ik herinner mij van mijn vader dat als de auto het ‘plotseling’ niet meer deed, of ‘gewoon’ niet wilde starten hij heel stoer de motorkap opende en daaronder iets ‘rommelde’. Vervolgens stapte hij weer in, startte en reed weg. Zijn antwoord op mijn verblufte vraag “Wat heb je nu gedaan?”, was een grote grijns, gevolgd door “Geen idee.”

De herstelde laptop betekende dat ik niet in blinde haast een nieuwe hoefde te kopen. Daarbij zou ik voorts oriëntatie via mijn telefoon moeten plegen en dat is geen hobby van mij.

Goed, nog snel de benodigde treinkaartjes naar en van Schiphol geprint en over naar de orde van de dag.

In de loop van de avond ontving ik een nieuwe koude douche in de vorm van een kleine enquête.. Hoe de afscheidsvoorstelling van Youp van ’t Hek mij was bevallen… Speciaal voor deze voorstelling had ik de data voor mijn vakantie aangepast, maar op het ‘moment suprême’ verzuim ik dus naar de schouwburg te gaan… “Ouderdom komt met gebreken”, zegt men dan. Fysiek zijn er zaken, die mij dat doen beamen, maar geestelijk acht ik verzet tegen deze stelling niet misplaatst.

Easyjet had mij via een e-mail voorgesteld 3 i.p.v. 2 uur voor vertrek bij de incheckbalie te zijn. Dit i.v.m. lange wachttijden bij security. Nu is de gate van vertrek bij Easyjet zo’n beetje halverwege Badhoevedorp en dus had ik weer braaf ‘assistentie’ besteld. Dan heb je een stuk minder last van lange rijen… Welwillend toch een iets eerdere trein gepland. Dat mislukte grandioos, want het ijsvrij maken van de autoruiten, vertoonde gelijkenis met een sisyfusarbeid. Ik miste dus de geplande trein. Vervolgens wordt er omgeroepen dat er bij Schiphol werkzaamheden zijn en dat de dienstregeling afwijkt van wat gebruikelijk is. Men stelt voor dat ik mijn reis via de APP ga plannen. Die heb ik dus niet. En superhandig in downloaden ben ik ook al niet. Via A’dam CS toch op een nette tijd op Schiphol aangekomen. Assistentie rolde mij naar de vertreklounge bij de M-pier. Daar zou ik opgehaald worden. Daarmee bleek men weinig haast te hebben. Volgens mij was men al aan het boarden en ik had nog niemand voor de laatste etappe richting gate. Na een hernieuwd telefoontje kreeg ik te horen dat men er binnen 5 minuten zou zijn. Klopte redelijk. Bleek ik ingepland te zijn om met zo’n soort hoogwerker het vliegtuig binnen te gaan. Dus niet via de trap, die alle andere passagiers gebruiken. Je komt binnen via de deur tegenover de normale ingang.

Vlucht was aangenaam en dankzij gunstige wind waren we netjes op tijd in Alicante. Daar zonder gebruik te maken van ‘assistentie’ mijn koffer van de band gehaald en naar balie van transportbedrijf gekuierd. Daar kreeg ik een kaartje en verwijzing naar het busje, dat mij naar het hotel zou rijden. Prima busje en prima chauffeur. Binnen een uur stond ik bij de receptie.

Rap spullen op kamer gedeponeerd en daarna meteen richting ‘carajillo’ (koffie met cognac). Barkeeper bleek zijn vak te verstaan. Omdat de bierpomp verleidelijk naar mij knipoogde, heb ik ook meteen maar een tweetal hoppige consumpties besteld. Met barkeeper vlijtig Spaans geoefend. Dat kwam redelijk snel weer bovendrijven. Hij bleek in Marokko te zijn geboren, maar is op zeer jonge leeftijd al naar Spanje verhuisd. Op mijn vraag of hij ondanks zijn jeugdige verkassing toch nog last had van discriminatie, antwoordde hij met een volmondig NEE. Daar doet men in Spanje niet aan. Of in ieder geval heel wat minder dan in tal van andere landen. Dat bevestigde mij maar weer eens dat Spanje een fijn land met fijne mensen is. Volgens mij is het merendeel van de gasten in het hotel trouwens Spaans. Vandaag het woord equivocarse (je vergissen) geleerd.

Ze hebben hier een zeer moderne lift. Via een paneel geef je van tevoren op naar welke etage je wilt. Daar gaat de beschikbare lift vervolgens zonder voor mij onnodige tussenstops naartoe.

Het bij halfpension inbegrepen diner is er in buffetvorm. Ontbijt idem. Tot dit moment heb ik daarover geen enkele klacht. Of het zou het ijsje (toetje van gisteren) of de margarine (van vanmorgen) moeten zijn. Die komen rechtstreeks uit Siberië. Heel erg flink bevroren. Maar verder was alles naar wens. Het eerste kuipje bleek trouwens geen margarine, maar honig te bevatten. Combineert slecht met roerei en spek, dacht ik. Vandaar mijn speurtocht naar een correct kuipje

Het is wel zelfbediening bij zo’n buffet, maar toch lopen er serveersters rond. Met name om ‘iets nats’ te verkopen (tapbier ging niet, dus maar een flesje besteld). En om lege borden weg te halen. Het gemiddeld formaat van deze dames is dusdanig dat zij van één van mijn broekspijpen een charmant jurkje kunnen maken. Een (lange) mouw lijk mij voldoende voor een nette blouse. Overigens, zoals ik gewend ben, uiterst vriendelijk.

Mijn dagritme is nog niet helemaal wat het zijn moet. Heeft alles te maken met de Australian Open (tennis). Dat speelt zich voornamelijk ’s nachts af. Voor ons in Europa dan.

Vanmiddag even bij het zwembad vertoeft. Uiteraard geen drukte van belang. maar er waren BIJ (niet IN) het zwembad toch een paar enthousiastelingen.

Tijdens een bescheiden wandeling over de wandelboulevard bij het strand meende ik badgasten te zien. Geen idee of dit soort mensen binnenkort wordt nagekeken. Mijn kortstondig gekuier bevestigde eens te meer dat wandelen niet veel kans maakt om terug te keren in de categorie “Hobby”. Overigens liep ik in een vrij dun overhemd en zonder trui, vest of andere extra laag kleding. Nog net niet in korte broek, maar ik zou daar niet echt tegenop zien.

Lefie, een terugblik op Eifel

Nu ik enkele herfstkiekjes op Reismee heb geplaatst, realiseer ik mij dat voor de argeloze buitenstaander, die eigenlijk alleen geïnteresseerd is in toeristische informatie, niet zo gek veel viel te smullen.

Nu is dat op zich eigenlijk niets nieuws. Ik schijn niet bepaald het prototype te zijn van de ‘modeltoerist’. Ik bezoek geen ‘buitengewoon boeiende musea’. En dat geldt in nog sterkere mate voor kerken, kathedralen, abdijen, kloosters en andere bewijsstukken dat religie voor meer slachtoffers verantwoordelijk is dan de builenpest, cholera en nog een handvol andere pandemieën bij elkaar opgeteld. Ik ben zelfs niet richting Vulkaneifel gegaan om de meest bekende brouwerij van dit gebied, Bitburg te Bitburg, met een bezoek te vereren. Ik ben ooit eens – naar mijn idee terecht - voorgehouden dat ik geen toerist ben, maar een reiziger. Ik beschouw dat nog steeds als een compliment.

Tafelgenoten wisten mij te vertellen, dat zij die dag een klooster hadden bezocht en dat daar nog slechts één monnik woonde. 88 Jaar oud, dus deze bezoekers waren nog net op tijd. Leuk om aan je kleinkinderen te vertellen. Opa is nog in klooster ‘Retteketet’ geweest toen daar nog een monnik op een beter bed woonde. Tel uit je winst.

Nee, het is in die omgeving ‘gewoon’ prettig vertoeven qua natuurschoon en aangenaam pittoreske dorpjes. En je treft er mensen van de streek, die ik wel iets vind hebben. Men doet zijn best om tevreden te kunnen zijn en een zo prettig mogelijk leven te leiden. Het Nederlandse gezegde “Geld maakt niet gelukkig” lijkt hier in het DNA te zitten.

Afgezien van een wat alternatieve route richting hotel bij de heenreis heb ik in de min of meer directe omgeving van de ‘wereldplaats’ Weidenbach een tweetal lokale ritjes gemaakt. Zoals bekend was één daarvan inclusief het bezoek aan de whiskypaleizen in Luxemburg. Bij beide tochten vond ik de ruimte erg opvallend. Bossen, landerijen, soms akkers en hier en daar wat verdwaalde boerderijen. In deze tijd van het jaar stonden in sommige bossen de bomen met hun stam op een roestbruin tapijt. In andere bossen trouwens ook. Een curieuze ervaring vond ik wel dat net toen ik dacht, dat bij deze overdaad aan ruimte er best wat parken met zonnepanelen zouden kunnen worden aangelegd, een beleidsmedewerker zulks had voorzien en mij heeft doen zwijgen door een megapark met panelen aan te laten leggen. Ik heb er geen verstand van, maar het leek mij voldoende om de complete Eifel van stroom te voorzien.

Of bij een plaats als Bitburg de mensen, die wat grotere dorpen/steden wensen te verkennen aan hun trekken komen, durf ik niet te stellen. Maar ik denk dat Gerolstein wel in de smaak zal vallen.

Ik heb ook een stukje langs de Moezel gereden. Aanrader!!! Mijn meest betreurde ‘helaas geen plaats om de auto even neer te zetten en een foto te maken’ was in de buurt van Piesport. Een plaatsnaam waarbij ik puberale neigingen dien te onderdrukken om niet met een decoupeerzaag de letter “R” aan het plaatsnaambord te ontfutselen. Maar de plaatselijke druiventelers hadden, samen met de zon, hun gezamenlijke wijnranken in een gouden spektakel veranderd. Fenomenaal fraai.

Op zich ben ik volledig onschuldig aan het een uur extra vakantie houden in de Eifel. Dat juist dit weekeind de klok moest worden teruggezet, was niet in mijn planning opgenomen. Sterker nog, ik ondervond er hinder van. Ik word de laatste tijd heel vaak zo’n 4 uur nadat ik de luikjes heb gesloten al weer wakker. Met een beetje mazzel val ik na enige tijd wel weer in slaap. Met soms na 2 uur een herhaling van zetten. En nu had ik dus een extra lange nacht….

Ik was dus ‘mooi’ op tijd aan het ontbijt. Zo kon ik ook vrij vroeg vertrekken richting nakomelingen en dat impliceerde dat ik Autobahnen en ander racegedoe kon mijden en mij met Bundesstrassen en nog mindere ‘goden’ mocht behelpen. Het was zonnig en (zeer) fraai. Relaxed sturen. Maar om het allemaal toch wat extra spannend te maken, had ik zowel mijn TomTom als Google Maps via mijn telefoon ingeschakeld. Van de één moet je op een bepaald moment 13 km doorrijden en van de ander 5 km... Of ze kakelen alle twee tegelijk en heb je geen idee wat ze zeggen door deze kakofonie. Humor dus. Nabij Aken nog even op het gaspedaal drukken, want NL is nabij en daar kan ik de 5^e versnelling er wel uitrukken.

Medicinale mondkapje + extra bleek overbodig, want de complete familie was inmiddels weer coronavrij. Kapjes af en dat maakt koffie drinken aanzienlijk eenvoudiger. Met kleinzoon Sam het spel Monopoly Verliezer (?) gespeeld. Het mij eigen maken van de bijbehorende spelregels zal nog forse nadere studie vergen. Ik weet zelfs niet of ik als verliezer nu eigenlijk de winnaar ben, maar ik ben superblij met de opa/kleinzoon-tijd.

Laatste etappe van Landgraaf naar Almere was (weer) om droef van te worden. In de Eifel had ik soms de indruk dat het in NL nu best wel stil zou moeten zijn, gezien het aantal NL-kentekens aldaar. Nu was echter iedereen weer terug in NL. Vanuit welke bestemming dan ook. En ze moesten allemaal dezelfde kant op. Mijn kant dus.

Bij thuiskomst had ik gelukkig nog net voldoende energie over om ouderwets een whisky tot mij te nemen. Veel aansporing om bijtijds mijn eigen vertrouwde mandje in te rollen was daarna niet nodig.

Bij twijfel naar de Eifel

Bij twijfel naar de Eifel

Het was al wat langer geleden dat ik dit deel van Duitsland bezocht, maar mijn herinneringen aan dit gebied waren gunstig. En Luxemburg is redelijk nabij en in het kader van brede oriëntatie had ik ook al even gekeken hoe het met de prijzen voor whisky was gesteld. Dat bleek op een fles van 0,7 liter toch al rap zo’n €6,- tot €.7,- te schelen en aangezien de douane bij import van minder dan 10 liter niet meteen met het bonnenboekje begint te wapperen, kon ik 14 x deze besparing in mijn zak steken. En dat stukje omrijden werd ook weer voor een deel gecompenseerd door voor €.1,69/liter te tanken. Tot zover de economische verantwoording.

Afgelopen donderdag had ik eerst mijn klus voor Automaatje. Daarna boodschappen doen voor een mevrouw in Almere Buiten, daarna deel 2 van de Automaatje-klus en vervolgens richting Duitsland.

Hoewel ik dat in eerste instantie niet van plan was, ben ik bij het zien van een bord met de plaatsnaam Dahlem toch afgeslagen. Van het aldaar mij bekende echtpaar ken ik de vrouwelijke helft al sinds mijn eerste vliegvakantie in 1967. Mijn aarzeling een herhalingsbezoek te plegen had te maken met mijn bange vermoeden dat dementie of een andere zware vorm van vergeetachtigheid aan de orde was. Ik ben geen expert, maar ik denk dat mijn angst gegrond was. Als iemand bij dit stel informeert of zij afgelopen donderdag visite hadden, zou dat wel eens op volledig onbegrip kunnen stuiten. Laat staan dat men weet wie dat dan geweest zou moeten zijn. Toch was het best gezellig en ik heb mij vrij simpel laten overhalen een kopje koffie te drinken. Ik heb daarbij beleefd, doch dringend bedankt voor de een keer of vijf aangeboden koffiemelk.

Ondanks dit oponthoud netjes op tijd bij mijn hotel. I.p.v. mijn welverdiende whisky diende ik mij te behelpen met een bourbon. En die werd niet uit de losse pols geschonken, maar via een maatbekertje. Zoiets kan niet op mijn waardering dan wel bewondering rekenen. Het heeft voor mij iets van: O wee als ik de klant meer inschenk dan waar hij recht op heeft, dan wordt de geplande winst per fles niet gehaald. Bereken per glas iets meer, maar doe (net alsof) royaal. Het bij het halfpension inbegrepen diner blonk niet uit door een ferme keuzemogelijkheid. Op zich prima soep, daarna een stuk kip met een currysaus en rijst. Wat het toetje was, ben ik even kwijt. Om e.e.a. soepel weg te spoelen, had ik een fles ‘Spätburgunder” besteld. Lekker! En goed genoeg voor 3 avondjes happen. Bij Spätburgunder denk ik aan een liefhebber van lekker eten, die (te) laat op de cursus ‘smikkelen voor gevorderden’ verschijnt. Aan de bar nog een koffie en wat OH-en met een stel uit de omgeving en daarna richting mandje.

Voor de vrijdag had ik een route uitgezet, waarbij ik ook zou speuren naar een hotelletje in Morbach waar Ineke en ik in een grijs verleden eens te gast waren. Wij zijn er enkele jaren later nog eens terug geweest tijdens een 3-daagse 5-landentocht met zus Helly. De eerste overnachting was in de buurt van Metz en ik herinner mij dat zus Helly tijdens het eten met grote schrik naar buiten wees en “trein” stamelde. Een nabij gelegen spoorweg betekende een ernstig risico m.b.t. een stille nacht en ongestoorde slaap. Zus woonde destijds tegen een heuvel aan en je kon daar een speld horen vallen. Iets waarvan mij het nut volledig ontgaat. De volgende overnachting was dus in Morbach en Helly had een kamer aan de voorkant. En recht daar tegenover was een kerk, die vanwege de zondag vrolijk ging beieren. Ineke en ik hebben prima geslapen, maar vanwege die kerk heb ik het hotelletje nu dus terug kunnen vinden. Het is nu geen hotel meer, maar de oude naam (Zum Schinderhannes) was nog op de gevel te lezen.

Rond `16.30 uur was ik terug in mijn huidig hotel en koesterde ik mij in een aangenaam zonnetje onder het genot van Kaffee & Kuchen. Amper klachten over de tocht, maar bij sommige plaatsen, die het fotograferen waard waren, ontbrak een plekkie om te stoppen. Althans niet zonder aan een oorverdovend toeterconcert van de overige weggebruikers te worden blootgesteld.

Dit keer geen buffet. De soep werd aan tafel gebracht en smaakte mij wederom prima. Het hoofdgerecht bestond uit 2 stukjes visfilet met een ravigotesaus (denk ik), spinazie en (tot mijn grote schrik) gekookte aardappels. Deze konden tot mijn enorme opluchting worden ingeruild voor wat frietjes.. Chocoladepuddinkje met een toefje slagroom toe, Niets mis mee. Mij aan de bar een espresso en een Asbach Uralt (= ‘cognac’ voor de geheelonthouders) laten voorzetten en omdat dat goed beviel heb ik deze bestelling nogmaals geplaatst.

Vandaag (zaterdag) dus mijn rondje inclusief boodschappen doen in Luxemburg afgewerkt. Nu waren er wel voldoende stopplaatsen, maar door het ontbreken van een lekker zonnetje was mijn animo tot kiekjes maken vrij matig. E.e.a. had tot gevolg dat ik al vrij vroeg terug was op mijn uitvalsbasis. Maar dat gaf mij tevens tijd voor dit verslag..

Omdat oude gewoontes moeizaam slijten, had ik mijn vertrouwde TomTom weer ingeschakeld. “Umleitung” begrijpt dat ding nog steeds niet. Omkeren en nog eens proberen. Ja, en ik ben ‘gekke Henkie’. Na het inslaan van de toegestane hoeveelheid whisky (waarvoor ik naar 2 verschillende winkels moest) heb ik eindelijk mijn mobieltje met Google Maps aan het werk gezet. Erg strenge stem, maar het werkte perfect.

Heden geen ‘Kaffee & Kuchen’, maar een Bitburger. Van dit voortreffelijke Duitse bier heb ik vandaag trouwens ook een nieuw kratje gekocht. Ik ben daar wel zuinig mee. Ik acht het niet uitgesloten dat in het koelkastje in mijn garage nog een biertje uit Duitsland is te vinden, waarop een datum van weleer is te vinden.

Dit soort onhebbelijkheden komt wellicht morgen nog aan de orde. Dan breng ik dochter Anke + familie en vee een bezoek. Minder slimme timing, want er heerst daar corona. Op de website van mijn huidig hotel stond echter nog iets van de verplichting om medische mondkapjes te dragen. Bleek achterhaalde tekst, maar de uit voorzorg aangeschafte kapjes komen nu goed uit. Nog een paar ouderwetse er overheen en (drie) dubbel beschermd ga ik dit risico ‘gewoon’ lopen. Zo vaak zie ik mijn nakomelingen niet.

Nog een dagje Harz en dan naar huis.

De bescheiden route van vandaag viel mij een beetje tegen. Anderzijds werd het botanisch palet uitgebreid met een soort roze. En bij Hohegeiss zag ik een soort paarse kaarsen (zie aldaar gemaakte foto). Het tegenvallende element zat ‘m voornamelijk in de hoeveelheid bossen aan weerskanten van de weg. Vergezichten tot aan het gebladerte. Da’s niet echt ver. Op diverse plekken was er even geen gebladerte en zagen de bossen er bedroevend uit. Veel dode (naald-)bomen en vaak waren die al gerooid. Het werd dus een extra korte trip. Wel nog een klein tweede rondje gemaakt om te kijken of ik nog ergens van die roze groeisels voor mijn lens kon krijgen. Jammer, maar helaas.

Voor het dapper pogen mijzelf op een Bitburger getrakteerd. Omdat Mama Mia heden rustdag had, moest ik via internet op zoek naar een alternatief knabbelpaleis. Dat werd uiteindelijk “Bei Helena”. Best een passende naam voor een Grieks restaurant. Na daar te hebben gesmikkeld, verbaast het mij dat de gasten niet drie rijen dik voor de deur stonden te trappelen van ongeduld om te worden toegelaten. Pollens, wat lekker. Het is dat ik morgen al weer richting Nederland koers, anders had men er een stamgast bij gehad. En welke nationaliteit hadden de gasten, die aan het aangrenzend tafeltje neerstreken? Inderdaad de Nederlandse. En zij waren al stamgast. Door Corona was de bezoekfrequentie behoorlijk ingestort, maar nu was iedereen weer blij. Verhuis deze tent naar Almere Haven en dan op korte afstand van het daar reeds aanwezige Olympia en die bestaande Griek kan de boel binnen de kortste keren sluiten.

Omdat ik mijn tevredenheid duidelijk kenbaar had gemaakt, verscheen er een ouzo van het huis. Mocht ie met zijn eerder door mij bestelde vriendje spelen. Om het eerder geconsumeerde Bitburgertje niet jaloers te maken, heb ik – eenmaal terug in het hotel - voor hem dus ook maar een speelkameraadje gehaald.

En morgen nog snel een krat nieuwe speelkameraadjes halen voor die paar Bitburgers, die ik nog in Almere heb liggen. Al die kilometers met een krat lege flessen achterin de kofferbak is eigenlijk vrij zot. Maar wat moet je anders? Met een krat volle flessen gaan karren? Slecht voor het milieu, want er dient dan toch al rap 10 kilo extra gewicht verplaatst te worden.

Op de dag van de terugreis ben ik na het wederom prima verzorgde ontbijt naar het Bitburgerpaleis gereden. In deze “Getränkenhalle” trof ik zowaar een net geprijsde Ierse whisky aan. Deze Tullymore, samen met een Spaanse brandy, als vakantiesouvenir bestempeld en er bij thuiskomst in Almere al even van gesnoept.

Terugreis verliep via Kassel richting Dortmund en was op een paar uitzonderingen na redelijk probleemloos. In Emmerich nog even rap van de ‘autobahn’ af om van de Duitse benzineprijzen gebruik te maken. Bij het tankstation stond een file van auto’s met Nederlands kenteken….

Als ik uit Duitsland in Nederland terugkeer, heb ik elke keer moeite om niet al binnen 10 minuten in slaap te vallen. Die 5^e versnelling heb ik dan min of meer voor de sier (en om een fractie zuiniger te rijden). 100 km/u is rap als je dat op de fiets doet, maar in een auto is het slaapverwekkend langzaam. Zonder in te dommelen de thuishaven bereikt. Daar in verhouding vrij vroeg een whisky ingeschonken. Omdat mijn verblijf elders van beperkte duur was, kon ik ook nog wat ongeopende bakjes met tapas tot mij nemen.

De afgelopen 5 dagen dus dagelijks iets van 6 uur achter het stuur gezeten en dan merk je toch een beetje dat de jaren gaan tellen. Redelijk bijtijds naar mijn mandje dus. En nu zit ik dus al een paar uur achter mijn laptop en een blik op de klok toont een kleine wijzer op cijfer 8… Er zullen nu lieden zijn die iets roepen in de geest van: Eigen schuld, moet je maar niet zo vroeg gaan knorren.

Samengevat kan ik stellen dat mijn grensoverschrijding mij goed is bevallen. Nog afgezien van de benzineprijzen vind ik in zijn algemeenheid dat je bij onze oosterburen meer waar voor je geld krijgt. Smaakt naar meer.

Wat is de Harz toch fraai

Een van de aangenamere elementen van autorijden is dat je er niet bij hoeft te wandelen. Er zijn echter meer mensen die daar zo over denken en dan ontstaat er verkeer. Daar is niets verkeerds aan, mits niet al teveel mensen zich op de diverse wegen melden. In Sachsen Anhalt, waar ik de eerste 2 dagen heb zitten sturen, viel de drukte op de weg enorm mee. Gistermiddag waren er echter blijkbaar wel files i.v.m. na het lange Pinksterweekeind huiswaarts kerend volk. Daar heb ik persoonlijk totaal geen last van gehad. Files zijn trouwens pas echt hinderlijk als je er deel van uitmaakt.

De kok van het hotel in Klietz zal door Gordon Ramsey niet bejubeld worden. Door mij trouwens ook niet, maar ter plaatse knabbelen heeft het voordeel dat je niet zo op hoeft te letten met whisky, wijn en Asbach. Bovendien berekende men bescheiden prijsjes.

Vandaag ben ik niet zo gek vroeg richting tweede nachthok gestart. Toch was er ook afgelopen nacht nog steeds duidelijk sprake van enig woelwerk. N.a.v. de reactie van GJ kan ik nog wel toelichten dat het hier geen familie betrof, maar wel iemand die - wat mij betreft – ooit kandidate is geweest om de plaats van Ineke in te nemen. Gek genoeg hebben Ineke en ik het daar ooit over gehad toen wij gedrieën eens een vorkje hadden geprikt. Op dat moment niet vermoedend dat deze kwestie ooit aan de orde zou kunnen komen. En toen het geheel onverwacht toch aan de orde kwam, was mijn schuchtere poging eens te onderzoeken of wij voor elkaar iets zouden kunnen betekenen niet opgewassen tegen de negatieve ervaringen van 2 waardeloze huwelijken. Ik was met deze afwijzing niet blij, maar had er toch ook wel begrip voor. We zijn ‘gewoon’ goede vrienden gebleven.

‘Men’ zal nu wat meer begrip kunnen opbrengen voor mijn gewoel en gepieker, omdat ik er maar niet in slaag troostrijke woorden te vinden. Anderzijds scherpt het je relativeringsvermogen aan. Want wat zit je nu vruchteloos te zoeken naar woorden die er – volgens mij – niet zijn, terwijl een dikke 100 kilometer meer naar het Westen iemand zich afvraagt hoeveel dagen haar nog gegund zijn. En met hoeveel pijn dat gepaard zal gaan.

Dat zijn zo van die overwegingen, die ergens wel mooi passen bij een weids landschap en een overweldigende hoeveelheid bloeiende klaprozen. Vandaag sterk aan Californië moeten denken.

De zichzelf heroprichtende natuur (nog wel) na een al dan niet barre winter en gure herfst houdt mijn toch wel wat verwaterde vertrouwen in de toekomst van deze aardbol nog enigszins in stand.

Soms ben ik minder optimistisch en ga ik bijna hopen dat de oorlog in de Oekraïne het voorspel van een wereldoorlog zal zijn. De grote boosdoeners vallen niet in de categorieën koraal, plankton of plofkippen. Het zijn die ons overbekende zoogdieren, die weliswaar hersenen hebben, maar daarmee te weinig doen. Onze hersengolven gaan pas echt pieken als het over geld verdienen en macht verwerven gaat.

En zo kom ik bijna vanzelf weer terug bij “verkeer”. Mijn route van heden bestond namelijk niet alleen maar uit lokale wegen met uitzicht op weidse velden met klaprozen en korenbloemen, maar bevatte ook enkele stukken ‘autobahn’. De oude schicht even op zijn staart trappen was er echter niet bij. Het Oosten is nu volgens mij helemaal leeg. Wat zich daar ooit bevond, zat vandaag in de miljoenen vrachtauto’s die samen goed waren voor het Duitse woord “Stau”. CEO’s en CFO’s allemaal blij. Doordenkers gaan van een bruisende economie minder uit hun met zonnepanelen bedekte dak.

Wifi doet het prima in mijn nieuwe onderkomen, maar voor een warme hap, diende ik volgens de uitbater toch naar het centrum van Bad Sachsa te gaan. Ik denk dan meteen aan schaarste van parkeerplaatsen in zijn algemeenheid en aan die van parkeerplaatsen voor de deur in het bijzonder.

Supermarkten beschikken in het algemeen wel over parkeerplekken voor de deur, dus ik besloot richting Penny Mart te gaan en daar wat hapklaren brokken te scoren. Kom ik zowaar onderweg langs Mama Mia (één van de 7 aanbevelingen van de hotelier) en met zat parkeermogelijkheden voor de deur. Campari on the rocks, een bescheiden formaat pizza en een lekkere Italiaanse ‘rooie’ , maakten van mij weer een tevreden ventje.

Tijdens het eten werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door een soort kinderwagen, waarin door de kennelijke eigenaren met regelmaat liefdevol een kroelende hand werd gestoken. De inhoud van het wagentje leek mij dus geen kind. Hond, kat, of nog iets totaal anders? Die vraag werd overbodig toen zich een hondenkop vertoonde. Maar waarom laat iemand zijn hond uit via een kinderwagen? Heeft het arme beest geen pootjes? Ik vroeg de serveerster of het hier stamgasten betrof. Niet dus. En zij dacht dat het Nederlanders zouden kunnen zijn. De correctheid van haar vermoeden kon ik bevestigen na het aanhoren van het antwoord op mijn vraag of ik even mijn nieuwsgierigheid kon komen bevredigen. Gezellig in het Nederlands verder gebabbeld. Door op deze manier met de hond te reizen krijg je kennelijk toegang tot plaatsen waar je anders geen toegang zou krijgen. Weer wat geleerd J. Deze Italiaan is op woensdag gesloten, dus ik zal een andere voerderplaats moeten zoeken.

Iets drinken is in dit hotel een kwestie van ‘gewoon’ het gewenste pakken. Wel even je kamernummer noteren en de hoeveelheid geconsumeerde sapjes. Eind van de middag had ik al een lekker Bitburgertje gedronken en ’s avonds meende ik mijzelf te mogen trakteren op een wat kloeker formaat Krombacher. Slecht opgelet, want ik bleek even later aan de Radler te zitten. Niettemin vanmorgen zonder vreemde bijverschijnselen wakker geworden.

Nu aan de slag met Reismee, Wordle, douchen en ontbijten. Voor vandaag een bescheiden route voorbereid.