Het is zaterdagochtend. Elena heeft slingers opgehangen voor haar jarige moeder, die nog knort. Eerst even nog wat zaken van de afgelopen 24 uur behandelen. Ik blijk het bekende strand een “t” te weinig hebben gegeven. Het is Poetto. Uiteraard nog geen drukte van belang daar. Van parkeren is niets gekomen, omdat je dan een parkeerschijf moet hebben. Op zich al bijzonder dat het daar niet wemelt van de parkeermeters. Eindje doorgereden en enkele foto’s gemaakt. Toen was het al weer tijd om Linda op te halen. Samen wat boodschapjes gedaan en niet veel later was het tijd om Elena van school op te pikken. Luca had een afspraak en kon dat dus niet doen. Net als bij een vorige afhaalgelegenheid is er in de buurt van die school nergens een vrij parkeerplaatsje. Linda uit laten stappen en 5 kleine blokjes rondgereden.

Thuis met Elena Scrabble gespeeld. Valt niet mee. Vooral aansluiten en dwarsverbanden maken is lastig. Om nu te zeggen dat dit een nieuwe hobby gaat worden… Nee. Laat ze het maar in het Italiaans doen.

Leon had een wasbeurt en er zou ook wat vacht bij zijn poten getrimd worden. Blijkt de schoonheidssalon aanzienlijk meer trimwerk te hebben verricht. Linda over de rooie en dat heeft Luca in woord en geschrift mogen ervaren. Gekrakeel in het Italiaans heeft wel iets van een opera van Verdi.

Vervolgens naar Canadees Jim. Die woont in een fraaie hut ‘in the middle of nowhere” op een heuvel. Fenomenaal uitzicht. Het andere Engelstalig volk bleek te bestaan uit Simon en Mark, die beiden ook al jaren op Sardinië wonen en werken dan wel gewerkt hebben. Simon doceert politicologie aan de universiteit van Cagliari. Kort voor deze ‘biecht’ hadden we het uiteraard even (kort) over Brexit gehad en daarbij had ik geopperd om alle politici met ferme hand bij het grof vuil te deponeren en te vervangen door mensen met ‘gezond verstand’. Vond hij een strak plan. Toen ik wat later van zijn beroep hoorde, kwam ik nog even terug op mijn voorstel, maar hij bleef het een strak plan vinden.

Afgezien van BBQ was er een mooie voorraad alcoholhoudende flessen. Eerst een erg lekkere Canadese whisky van een mij volslagen onbekend merk gedronken. Na een soort tussengerecht in de vorm van een biertje was het etenstijd en stapte ik over op rode wijn. Er waren flessen van verschillende merken, maar er was er niet één bij die ik niet lekker vond. Na het dessert kwam er een doosje langs met allemaal miniatuurflesje. Ik koos voor Cointreau. Het openen van dat flesje lukte niet, maar dat kwam omdat het geen echt flesje was, maar een chocolade flesje… Er stond even later ook nog cognac op tafel en ik ben te beleefd om dat te negeren. Men zet die flessen tenslotte niet voor de sier neer. De wandeling naar de auto ging dan ook ‘met improviserende tred’, zoals mijn dienstkameraad Ben Fijma dat destijds noemde.

Het vermelden waard is nog het dilemma van irritant geluid. Bij het overschrijden van de plaatselijke maximum snelheid gaat mijn Tom Tom tekeer. Houd je je netjes aan de snelheid gaan de Italianen achter je vlijtig toeteren.

Zowel de jarige als Luca hebben zich inmiddels aan het front gemeld, maar het enthousiasme spat er niet bepaald vanaf. Het woord “brak” lijkt op zijn plaats. Zelf weinig last, maar dat schrijf ik toe aan ‘voldoende oefening’. Naast “oefening baart kunst” is een spreekwoord als “oefening voorkomt katers” misschien wel een idee. Anderzijds zag ik een krantenkop waarin zelfs het drinken van één enkel glas ernstig wordt afgeraden. Als volleerd struisvogel dit artikel niet tot mij genomen.

Geen idee wat er vandaag verder gaat gebeuren. Maar het handelen naar een uitspraak van een collega van een slordige 50 jaar terug acht ik onwaarschijnlijk. De betreffende uitspraak: Mijne Heren, ik vind het de hoogste tijd aan onze alcoholkegeltjes een vers puntje te slijpen.

Er is geruime tijd sprake geweest vandaag bij een agriturismo te gaan lunchen, maar de jarige is nu erg blij niet gereserveerd te hebben. Voor haar zal een deel van deze dag bestaan uit recuperatie en veel stof tot bloggen zal dat vermoedelijk niet opleveren.