Gisteren niet in slaap gevallen en braaf een driegangen menu weg zitten werken. Half flesje Sangre de Torro erbij en geïnformeerd naar de herkomst van de mij bedienende jonge deern. Zag er namelijk niet echt Spaans uit. Klopt, zij is Boliviaanse. Vandaag begrepen dat er daarvan heel wat in Spanje zijn. Ook uit Argentinië vindt men hier van alles. Tijdens het diner was mij opgevallen dat het in de eetzaal geproduceerde volume prettig bescheiden was. Ik herinner mij wel gelegenheden waar Fransozen en Spanjaarden een wedstrijd leken te houden wie het meest lawaai kon maken. Ook tijdens het ontbijt was het heerlijk rustig. Het meeste kabaal vanmorgen kwam van een Franse buurman die op een plankje triplex zat te knagen. Soort toast uit een cellofaantje. Ook nog even met 2 Britse ‘bikers’ (van minstens middelbare leeftijd) gesproken. Mij werd aangeraden een dirtroad te pakken, die zich ergens in een soort woestijn tussen Zaragoza en Pamplona zou moeten bevinden. Ik raakte van deze suggestie niet bepaald opgewonden. Geen stof tot nadenken. Letterlijk waarschijnlijk.

In Les zou het vandaag wel eens kunnen gaan motregenen en dus is het lichte verkassen naar het Zuiden volledig verantwoord. Omdat ik meer dan voldoende tijd had, eerst nog even stout een klein stukje F. rankrijk in gereden. (andere grenspost dan gisteren). Onderweg terug bedacht ik mij dat er iets niet met de rekening klopte. Gestopt en inderdaad was wel het halve flesje wijn berekend, maar niet het diner zelf. Omdat ik toch weer langs het hotel kwam, de baas van mijn bevinding in kennis gesteld. Hij kon het zich niet voorstellen, maar moest toegeven dat ik gelijk had. Ondanks dit geringe oponthoud nog steeds voldoende tijd voor een omweg. Stukje door Aragon. In Castejon de Sos een carajillo besteld en bij de buurvrouw (zus van de uitbater van de bar ernaast) een flesje mineraalwater. Piepklein ZB-winkeltje, dat op zondag toch gewoon open was. Geen idee hoe deze mevrouw in werkelijk heette, maar Sra Ratelder Maaroplos lijkt mij goed passend. Een spraakwaterval zou zich schamen in haar nabijheid. Redelijk uitgeput mijn gekozen omweg vervolgd. Een stukje daarvan had ik in juni in omgekeerde richting gereden. Ik herkende zelfs het tentje in de plaats Graus, waar ik toen een carajillo heb genuttigd. Omweg bleek verder een prima idee qua geboden natuurschoon. Leek op enkele plaatsen zelfs wat op Asturië. Ik stopte op één daarvan achter een auto met 2 knullen uit Tsjechië. Een ervan sprak net voldoende Engels, maar ik vermoed dat de telefoon voor deze jongens een redelijk onmisbaar stuk gereedschap zal blijken. Toen ik weer in wilde stappen, bleek ik het lenskapje van mijn camera niet meer te hebben. Zoiets had ik al eens eerder meegemaakt en daarom zit er aan mijn lenskapje nu een dun nylon draadje, waarmee het aan de camera is vastgemaakt. Mij suf gezocht en het uiteindelijk tussen de stoel en het portier teruggevonden. En dan met mijn dikke vingers vrolijk hannesen om het draadje opnieuw te bevestigen. Het weer hield zich zeer redelijk. Op sommige plaatsen hooguit een beetje heiig, maar ik vermoed dat de fotocollectie op Flickr weer een uitbreiding gaat krijgen.

Na zo’n 332 km in Solsona aangekomen. Meer dan schitterende kamer toegewezen gekregen. Probleem met Wifi. En met Airco. Airco bleek een kwestie van sensoren aan het raam. Staat dat open, dan doet de Airco het dus niet. Wifi was een hardnekkiger probleem. Leek opgelost door een andere kamer (ook zeer fraai) uit te proberen, maar even later was het weer huilen met de lamp op. Omdat de airco de kamertemperatuur nog niet op het gewenste niveau had gebracht, besloot ik vandaag maar eens vroeg te gaan eten. Dat kan je dus vergeten. Er is hier om de hoek een prima pizzeria, maar die gaat pas om 20 uur open. Uitwijken naar het centrum en proberen wat tapas te scoren, was ook een fiasco. Cuba Libre (waarbij de hoeveelheid rum zo’n beetje wedijverde met de hoeveelheid cola) voorkwam uitdroging en opgemonterd keer ik terug naar mijn hotel. Op de inmiddels wat koelere kamer mijn verslag zitten tikken. Ga nu proberen of de Wifi beneden mij in staat stelt Reismee te bereiken. Laat ik op dit moment even besluiten met de mededeling dat de provincie Lerida zeer beslist de moeite van een bezoek waard is.

Hier beneden doet Wifi het meer dan uitstekend. Zelfs foto's kunnen downloaden naar Reismee....