Er was assistentie! Ook de koffer bleek aanwezig, al was er wel een handvat minder. Rolstoelduwers zijn van een apart slag hier. Ze brengen je een eind op streek en parkeren je dan. Vervolgens halen ze een andere rolstoelpatiënt op en als die er is, ga jij weer een eind verder. Maar ik kwam prima door immigratie en koffer had ik ook rap. Duwermans de groeten gedaan en rap richting Hertz voor de Altima of soortgelijke. Er bleek nog een mooie witte met nummerplaten van Arizona aanwezig en dat scheelt weer zoeken op parkeerplaatsen. Bovendien had hij braaf 4 deuren.

Ver familielid pas om 17.00 uur plaatselijke tijd bereikt. Al lang blij dat ik niet hoefde aan te sluiten bij de aanzienlijk langere files richting eindbestemming. Gezellig bijgebabbeld en ook de vrouw en dochter des huizes leren kennen. Op een gegeven moment eens laten checken hoe lang ik over de laatste etappe zou doen. Ruim 2 uur. Tien minuten later had ik volgens zijn telefoon nog slechts 1 uur en 50 min. nodig. Laatste knelpunten waren nu ook verdwenen.

Voorspoedig huis van zus bereikt, maar dit was geheel in duisternis gehuld. Er werd dus niet verwachtingsvol naar aankomst ‘kleine broertje’ uitgekeken. Zus deed (21 uur) met slaperig hoofd open en was verward. Dusdanig, dat ook de diverse malen besproken aanschaf van Budweiser nog niet gepleegd was. Restantje Canadian Mist zal ik destijds wel niet hebben achtergelaten en ik ben dus nog maar even rap naar de supermarkt gesnord om de nodige boodschapjes te doen. Kort slokje, want de dag had nu toch wel lang genoeg geduurd. Bijna 24 uur in touw. Zus had slaappil achter de kiezen en conversatie werd opgeschoven naar volgende morgen.

Vrijdag en zaterdag een beetje gelummeld. Nieuwe vestiging van Walmart bekeken en een broek voor weinig dollars gevonden. Hapje bij Thai was niet van hetzelfde niveau als bij laatste bezoek.

Neef Randy + echtgenote kwamen zondag langs. Familieperikelen de revue laten passeren. Zus, die in juli de gezegende leeftijd van 84 hoopt te bereiken, is in vergelijking met 2 jaar terug toch wel een stapje achteruit gekukeld en het bezichtigen van een alternatieve woonruimte om haar nog oudere dag door te brengen, is geen overbodige luxe. En ach, nu ik toch hier ben…

Morgen echter eerst richting Sierra Nevada. Twee overnachtingen aldaar gepland. Jippie, want dat betekent twee mogelijkheden van WiFi te genieten. Heb ik voor Gmail dus ook nodig, merk ik nu. Kan mijn hotelreservering dus niet raadplegen voor het adres. En zonder adres heb je aan een Tom Tom ook niet zo woest veel. Via de Booking.com app op mijn zelden gebruikte mobieltje bleek het probleem oplosbaar. Of ik mij voor deze raadpleging nu suf heb geroamed zal de toekomst leren. Morgen bij motel dus alle adressen – voor zover nog niet geprint – even noteren in een Wordfile.

Onderdeel van het achteruit kukelen is niet alleen het feit dat er in dromenland wordt gebivakkeerd als ik liefdevol ontvangen wens te worden en vervolgens vertroeteld. Nee mijn arme oortjes worden met zeer grote regelmaat op hun functioneren getest via het aanhoren van identieke verhalen. Een herhaling stoort mij niet zo, maar na een keer of tien begint zich toch enige irritatie van mij meester te maken. En omdat ik 11 jaar jonger ben, dien ik e.e.a. gelaten over mij heen te laten storten en mij vooral niet cynisch uit te laten. Ach gut. Laat dat nu net een zwak punt van mij zijn. Nee, op het moment dat ik er behoefte aan heb om over mij heen te laten lopen, vermom ik mij als vloermat en ga bij de ingang van de Hema liggen.

In dit geval is enige terughoudendheid echter gepast, want van boze opzet is immers geen sprake. Wel van verminderde toerekeningsvatbaarheid, hoewel ik op dat gebied geen expert ben.

Na het bezoek van neef Randy en eega Carol zijn wij zondag in de namiddag naar het diverse malen eerder bezochte Chinese Buffet geweest (King). Je eet je daar voor zeer weinig geld een slag in de rondte aan garnalen, vleesjes en nog een groot aantal zeer smakelijke gerechten. Omdat Helly het verblijven in de keuken en aldaar te verrichten handelingen tot een minimum wenst te beperken, acht ik een herhalingsbezoek niet uitgesloten.

Heden (maandag 12/6) zijn wij richting Lake Tahoe getuft in de uitermate comfortabele Nissan Altima en in deze omgeving hebben wij een tweetal overnachtingen op het programma staan. Helly is al geruime tijd aan de slag met haar eerste overnachting, maar mede i.v.m. het ontbreken van internet wordt door mij manhaftig gewerkt aan een inhaalslag. En natuurlijk dit verslag.

De route via de HWY 88, die langs tenminste een tweetal fraaie meren leidt, had heden veel weg van een trip door de Zwitserse Alpen, of een besneeuwd Zwarte Woud. Bizar zoiets op 12 juni mee te maken. Voorts was het op tal van plaatsen knap mistig. Naast haar leeftijd voor Helly voldoende reden bijtijds aan een slokkie te refereren. Omdat wij ergens een voortreffelijke pizza bij de koffie hadden verorberd, was dineren niet zo’n prioriteit meer en kon het slokkie toch nog vroegtijdig genuttigd worden. Om deze tekst nog enigszins verteerbaar te maken, ben ik van whisky naar bier overgestapt. Tijdje geleden al, maar waarschijnlijk heeft niemand dat gemerkt. Alvorens nog verder door de mand te vallen, ga ik dit ‘stukkie’ maar op Reismee zetten. En mochten zich gedurende deze reis nog storende kinken in kabels manifesteren…. Er is ook nog een reis naar Normandië, Bretagne, het middelste deel van de Pyreneeën en (o.a.) La Rioja in de planning opgenomen (maar dan zonder zus), dus ‘windstil’ zal het op Reismee niet worden.